Boontjes doppen

Paula Deen, de “southern belle” en tv-kok uit Savannah, Georgia, ontving nooit eerder zoveel reacties op een recept als op haar recept voor “English peas” dat ze op haar website plaatste. Paula – je cholesterol stijgt al als je naar haar kijkt – Deen, een aantal keer te gast bij Oprah Winfrey, bekend van het Food Network, eigenaresse van verschillende restaurants waar ze gefrituurde kip, zoete aardappelen, mac ‘n cheese en deep fried Twinkies (het Elvis-dieet zeg maar) verkoopt en oprichtster van haar eigen lifestyleblad plaatste een recept dat zelfs voor mensen die nog geen ei kunnen koken eenvoudig is. 

Hier komt ie:

“Smelt de boter in een kleine pan. Voeg de doperwten toe. Kook op middelhoog vuur totdat de erwten warm zijn”.

Onder deze woorden staat een link met een optie om het recept uit te printen. Stel je voor dat je een stap in het kookproces vergeet!

Lezers van haar website vullen het recept waar nodig aan. Sommigen zijn zo dapper zout of peper aan de erwtjes toe te voegen. Anderen vinden dat bacon op zijn plaats is. Milliebet vindt het een fantastisch recept omdat haar grootmoeder de doperwten al vijftig jaar zo klaarmaakt. Thatchedpalace was nerveus toen hij het gerecht voor het eerst klaarmaakte maar heeft het recept nu zo goed onder de knie (restaurantkwaliteit, al zegt hij het zelf) dat hij zelfs gasten durft uit te nodigen om bij hem te komen eten. Het is duidelijk een recept waar je alle kanten mee op kunt want er zijn meerdere lezers die voorstellen om een zak doperwten te kopen die geschikt is voor de magnetron en dan later de boter toe te voegen. Wil je Franse in plaats van Engelse doperwten maken dan voeg je nog wat blaadjes sla aan de pan toe, aldus smontg01. Zoiets extravagants doe je uiteraard alleen op feestdagen. ImBacon giet er graag hete thee over. De variaties zijn eindeloos: wat te denken van pattipoopidoo die de erwtjes ter gelegenheid van een barbecue aan stokjes heeft geregen en de gesmolten boter in aparte schaaltjes heeft geserveerd? Een Ierse versie? Voeg whiskey toe!

Adviezen zijn er te over. Je moet de doperwten wel uit het blik halen en het recept werkt bijvoorbeeld niet met spliterwten! Laat voor een magere variant de boter weg en voor een koolhydraatarme variant de erwtjes.

Voor de goedgeaarde Amerikaan is het echter niet altijd te volgen waarom Paula met het recept voor Engelse doperwten komt. Waarom niet gewoon Amerikaanse erwtjes? En kun je English Peas ook maken met maïs?

Dit recept heeft de culinaire wereld voor velen op zijn kop gezet. Shannon kon haar toekomstige schoonmoeder eindelijk laten zien dat ze kan koken. Wie had ooit kunnen bedenken dat doperwten en boter zo’n smakelijke combinatie konden vormen? Chapeau voor Paula Deen!

Gisteravond maakte ik een aardappelsalade met mieriksworteldressing. Zo’n salade die je zou kunnen meenemen wanneer iemand een barbecue georganiseerd heeft op het strand. Op het stránd (of vooruit park of tuin) en dus niet ergens op een balkon midden in de stad zodat alle buren hun was binnen moeten halen. Is het alweer bijna zover dat we buiten kunnen eten? Het lijkt altijd zo zalig om dit te doen totdat je achter komt dat je heerlijke eten wordt overheerst door de geur van de citronellakaarsen die je overal hebt moeten neerzetten om de muggen op afstand te houden. Afijn, die salade kan ook heel goed binnen gegeten worden. Ik at er bietjes en vis met chermoulasaus bij. Voor toe had ik een aardbeien rabarbertaart gebakken (recept volgt op Eva kookt over).

Ik ga geen exacte hoeveelheden geven voor deze salade. Maak gewoon een hoeveelheid aardappelen die voor jou acceptabel is en verzin hoeveel mieriksworteldressing je daarbij nodig hebt. De aardappelen moeten niet drijven in de saus. Bewaar de dressing die je overhoudt voor een gebraden lamskotelet of een gegrild kippetje (die ik overigens nooit meer eet). Elk soort vastkokende aardappelen is geschikt voor dit recept maar ik kocht een zak met regenboogaardappelen. Dat soort voedsel (witte radijsjes, paarse asperges!) kan ik nooit weerstaan.

Ik gebruikte:

een kilootje aardappelen, gaar gekookt en in kwarten gesneden

een halve rode ui, fijngehakt

een eetlepel witte wijnazijn

2 el zure room

2 el yoghurt

1 el Dijon mosterd

3 el mierikswortel (uit een potje mag)

2 el verse dille, fijngesneden

2 el bieslook, fijngesneden

wat zout en peper

Laat de gare aardappelen afkoelen tot kamertemperatuur. Snijd de aardappelen in kwarten. Maak dan een dressing door de overige ingrediënten in een kom te mengen. Schep de dressing over de aardappelen. Garneer de salade met nog een paar extra takjes dille. Bijna van een "Deense" eenvoud, niet? 

Blote bast

Terwijl ik vanochtend stond te zweten in een Vinyasa yogaklas dacht ik aan de fimpjes waar ik sinds kort zo verslingerd aan ben. De filmpjes van Ari Seth Cohen die aan de Upper East Side hele oude vrouwen interviewt over hun gevoel voor stijl. Voorafgaand aan de yogales had ik nog een fragment gezien van een negenennegentig jarige vrouw die elke ochtend Pilates doet om in vorm te blijven. Het werkte. Ze had een prachtige rechte rug en een mooi gevormde nek. Ze was de elegantie zelve. http://advancedstyle.blogspot.com/

Een paar dagen eerder was ik op straat een jonge knul tegengekomen. Het was warm en de jongeman had zijn t-shirt uitgedaan en die aan de achterkant bij zijn korte broek ingestopt. Hij liep dus in blote bast over straat. Ik heb daar een ongelooflijke hekel aan. Het zijn namelijk altijd de meest onappetijtelijke figuren die dit doen. Ook mooie lieden als Ryan Gosling moeten natuurlijk gewoon een shirt aan wanneer ze op straat lopen. Hoewel ik minder genegen zou zijn deze klaagzang af te steken wanneer ik Ryan zo zou aantreffen. Kunt U zich nog herinneren dat Sean Penn mensen ging redden (tijdens die orkaan Katrina?) door ze uit het koude water te tillen? Dat noem ik nu functioneel naakt. Daar is absoluut niets mis mee. Het is desalniettemin een afschuwelijke gewoonte van mannen om half ontkleed de straat op te gaan. Deze jongen kon het zo gezegd ook echt niet hebben. Zijn lijf leek op dat van een zeekoe met zwembanden. Hij liep daar ook naar. Of nee, eigenlijk liep hij erbij alsof hij de wereld –en vooral de vrouwen op deze wereld – heel wat te bieden had. Hij had inderdaad heel wat te bieden: veel lichaamsvet maar niet erg veel uiterlijk schoon.

Over de hele linie van zijn schouders prijkten de cijfers 6 8 1983. Zou de jongeman geboren zijn op 8 juni 1983? Dat kon het toch onmogelijk zijn. Zo jong en dan al zo – tsja – dik en lelijk. Ik raakte geobsedeerd door de cijfers en zette mij bij thuiskomst meteen aan het onderzoek. Dochterlief en haar eeuwige honger moesten maar even wachten. Zou het nummer 68: 1983 de Alfa Romeo Spider zijn. Dat is zo’n snelle auto. Misschien fantaseert hij erover eens in het bezit te komen van zo’n exemplaar. Hij achter het stuur en dan zo’n fitte “chick” op de motorkap. In mijn zoektocht naar Het Geheim stuitte ik op een discoliedje uit 1983 uitgevoerd in club 68. Het zou zomaar kunnen. Toch is het meest voor de hand liggend dat de cijfers duiden op een adres. 68-1983 Linapoepoe Street in Hilo, Hawaï. De jongeman wil natuurlijk naar Hawaï verhuizen waar het altijd mooi weer is zodat hij daar de Hawaïaanse vrouwen de stuipen op het lijf kan jagen. Hawaï is vast een fijne plek voor een zeekoe. Een pak van mijn hart en een last van mijn eigen schouders dat ik daar ook weer uit ben. Je moet er niet aan denken dat ik voor zo’n gedrocht ook nog de bibliotheek in zou moeten. Dat ik wekenlang onophoudelijk aan het zoeken zou zijn om de code te breken, met alle nare gevolgen voor mijn dochter van dien.

Zo anders zijn de dames die Cohen fotografeert in New York City, foto’s die te zien zijn op de blog Advanced Style. Rode lippen, felgekleurde glacés, broches met pauwen, boa’s, grote parels, de hele elegante rimram. Zo wil ik ook honderd worden! Wat een zalig gezicht. Ik raad U allen aan om te luisteren naar hun stijladviezen. Wijsheid komt blijkbaar toch met de jaren. Ik maak me alleen zo verschrikkelijk veel zorgen. Zo’n dametje blijft er natuurlijk in wanneer ze die lelijkerd tegen het lijf zou lopen. Je kunt nog zo fit zijn door de dagelijkse Pilates maar zo’n bejaard hart is niet opgewassen tegen zoveel ellende. Ik hoop dus dat de jongeman snel naar Hawaï verhuist. Dat is echt voor iedereen beter.

Dit recept is voor de elegante dames. Het is de chocolademousse van Julia Child. Zalig!

170 gr pure chocolade (minimaal 70% cocoa), in stukjes
170 gr ongezouten boter, in stukjes
60 ml sterke koffie
4 grote eieren, gescheiden
170 gr + 1 el suiker
2 el donkere rum (optioneel)
1 el water
snufje zout
½ tl vanille extract

1. Verwarm een grote pan voor een derde gevuld met heet water. Plaats daar een schaal op waarin je de chocolade, boter en koffie laat smelten. Eenvoudiger gezegd: laat de chocolade au bain-marie smelten. Haal de chocolade zodra het een glad mengsel is geworden van het vuur af.

2. Vul een grote bak met ijswater en zet apart.

3. Zet nu weer een schaal in de pan met het hete water en vermeng daarin de eidooiers, de suiker, de rum en het water. Meng goed door totdat het mengsel dik en romig is.

4. Haal het eimengsel dan van het vuur en zet de schaal in de bak met het ijswater. Roer het eimengsel totdat het dik en afgekoeld is. Roer dan de chocolade bij de eierdooiers.

5. In een aparte kom mixt U de eiwitten met een snufje zout, het makkelijkst gaat dat met een elektrische mixer. Mix net zolang tot U pieken kunt vormen. Meng er vervolgens nog een eetlepel suiker door en klop nog even door. De eiwitten moeten dik en schijnend zijn maar niet stijf. Voeg de vanille toe.

6. Voeg eerst een derde van de eiwitten aan de chocolade toe en dan pas de rest. Meng de eiwitten door de chocolade. Overdrijf dit niet: zodra U geen eiwit meer ziet is het goed. Vul nu Uw leukste verzameling kopjes en glaasjes met chocolademousse en zet minimaal vier uur in de koelkast om op te laten stijven. De mousse au chocolat blijft in de koelkast vier dagen goed.

Meninkjes

De Amsterdamse stadszender AT5 toonde op zijn website een filmpje van een man die last had van een condoomregen. Bijna wekelijks stapt hij zijn geplaveide binnentuin in om te ontdekken dat er wederom (gebruikte) condooms van het dakterras naar beneden zijn geworpen. De man – als ik me niet vergis een plat Amsterdamssprekende Marokkaan – gebruikt een zelfgefabriceerd grijpertje om de rubbertjes op te ruimen. Direct volgden er online dertien reacties van mensen die vinden “dat hij die condooms dan maar door de brievenbus bij zijn buren naar binnen moet duwen”. Een raadselachtige reactie omdat het filmpje juist laat zien dat de beste man niet weet wie verantwoordelijk is voor deze veilige doch hoogst onsmakelijke gewoonte.

Dertienhonderd Amsterdamse gezinnen gaan een deel van hun bijstandsuitkeringen verliezen door invoering van een nieuwe bijstandswet. De berichten zijn alarmerend. Zo niet de reacties van lezers op dit nieuws. “Das nog eens goed nieuws. Schrappen al die uitkeringen en aan het werk”, aldus ene Jan, die verder nog noteert: “Wel een goede regel,ik werk al jaren voor steuntrekkers,die het verdommen om een baan te zoeken (sic).” En dan Joppo: “Naar school Nederlands leren, / werken etc, moeilijk woord he?” (nogmaals sic!).

Sinds het internet kunnen mensen hun mening te pas en te onpas in het openbaar ventileren zonder ook maar enig moment van reflectie. Als je vroeger wilde reageren op een krantenartikel dan moest je een brief aan de krant schrijven. De moeite die het kostte om een envelop aan te schaffen, een postzegel te plakken en de brief te schrijven maakten dat de meeste “opiniegevers” voortijdig van hun opinie afzagen. In ieder geval waren de meeste reacties rond de tijd dat ze de krant bereikten aardig bekoeld. Je moest wel van goede huize komen of echt heel erg boos zijn om al die moeite op te brengen. Helaas is dit filter nu verdwenen. Jan en Joppo reageren dat het hun lieve lust is. Helaas ontbreekt elke vorm van zelfcorrigerend vermogen en een argument is vaak ver te zoeken.

Wendy uit Winsconsin is zo verrast door dit recept met bloemkool dat ze het nu misschien toch gaat proberen. En dat terwijl Wendy uit Winsconsin nooit erg van bloemkool heeft gehouden. Fijn dat Wendy uit Winsconsin dit iedereen die deze kookblog volgt even laat weten. De babybilafveegdoekjes van Seventh Generation zouden ongeparfumeerd zijn, maar toch ruiken ze naar iets wat Katy niet aanstaat. Jean M. Johnston hoor je niet over de geur van de babydoekjes. Zij is allang blij dat ze zichzelf ‘s ochtends met die dingen kan afnemen omdat ze door de artritis in haar armen en benen en vingers en tenen niet langer onder de douche kan. Om die reden draagt ze ook incontinentiemateriaal. Het verband ontgaat me.

Meningen. Ik geef nu ook weer mijn mening. Je wordt er moe van. Al die zelffelicitaties en de veronderstelling dat iedereen wel zou willen weten hoe bij jou de vork in de steel zit, hoe jij denkt over pedofilie, uitkeringstrekkers, bloemkool en babypoepafveegpapiertjes. Kan het een onsje minder? Ik las laatst een interview met de Amerikaanse Susan Cain die een boek schreef waarin ze pleit voor de introverte mens. Zij is de cultus van de assertiviteit zat (het zijn die extraverte haantjes die onze economie de vernieling in hebben geholpen). Ik vind dat hier wel iets voor te zeggen is. Rust en contemplatie. Iets langer over de dingen nadenken en de zaken nuanceren. Afstand nemen en secundair reageren. Dan kan Joppo eerst zelf Nederlands gaan leren voordat hij op krantenberichten reageert en dan realiseert Jan zich wellicht dat hij niet veel aan de maatschappelijke discussie heeft bij te dragen en houdt hij voortaan zijn mond! Stil nu.

Op verzoek presenteer ik vandaag een recept voor het oh zo gezonde maar enigszins saaie graan quinoa. Ik bakte er burgers van volgens een recept van Heidi Swanson. Ze zijn het lekkerst om koud te eten.

340 gr quinoa, gekookt en afgekoeld tot kamertemperatuur
4 grote eieren, losgeklopt
½ tl fijn zeezout
15 gr bieslook, fijngehakt
1 ui, fijngehakt
15 gr geraspte Parmezaanse kaas of Gruyère (dit is de hoeveelheid van Swanson: neem gerust iets meer en vooral pittige kaas)
3 tenen knoflook, fijngehakt
100 gr broodkruim
water (optioneel)
1 el olijfolie of boter

Meng de quinoa, de eieren en het zout in een kom. Roer er de bieslook, het ui, de kaas en de knoflook doorheen. Voeg dan het broodkruim toe en laat even intrekken zodat de kruimels iets van het vocht van het mengsel opnemen.

Heidi zegt dat je van dit mengsel nu met gemak burgers kan vormen die ongeveer 2 ½ cm dik zijn. In werkelijkheid is het een verscrhikkelijke klus. Die quinoa blijft vreselijk aan je handen plakken en dreef mij tot zoveel wanhoop dat ik zin had om die hele schaal tegen het plafond te knallen. Als je het mengsel natter wilt dan kun je wat ei of water toevoegen, als je het mengsel wat droger wilt, voeg dan nog een beetje broodkruim toe. Uiteindelijk worden het burgers. Volhouden dus. En, ach, misschien ben ik wel gewoon erg onhandig.

Verhit de olie of boter in een grote koekenpan en bak zes burgers tegelijkertijd op een matig hoog vuur. Doe een deksel op de pan en bak de burgers zeven tot tien minuten. De bodem moet echt bruin zijn voordat je de burgers omdraait en ze nog zeven minuten aan de andere kant laat bakken. Laat de burgers afkoelen en eet ze dan pas, bijvoorbeeld als lunch.

Het roze olifantje

Mijn dochter is nu twaalf weken oud en ze heeft het verhaal inmiddels twee keer gehoord. Af en toe hoor ik een boer of wat gereutel in de luier maar over het algemeen let ze goed op. Dat is belangrijk. En mijn dochter biedt altijd een luisterend oor voor belangrijke zaken. “Het roze olifantje,” uitgegeven in 1981 door Feministische Uitgeverij Sara werd mij ook talloze keren voorgelezen maar ik vrees dat ik vooral naar de mooie plaatjes keek. Waarschijnlijk ben ik daarom nu een kunsthistoricus die zonder werkvergunning met Echtgenoot in Amerika woont en de hele dag taartjes en broden bakt (en die helaas nog opeet ook), nooit iets afmaakt maar wel met gemak vier oude afleveringen van The Guardian zit weg te tikken.

Het verhaal gaat over een olifantje dat ondanks het feit dat ze de hele dag anemonen en pioenrozen eet maar niet roze wilde worden zoals alle andere damesolifanten. De meisjesolifanten in Olifantenland hadden allemaal stralende ogen en een huid zo roze als een zuurstok. Dat kwam door de exclusieve consumptie van die bloemen. Niet dat die bloemen nu zo lekker smaakten, maar als je niet zuurstokroze werd dan zou er niemand met je willen trouwen. Terwijl de jongensolifanten, die allemaal olifantengrijs waren, lekker groen gras aten en door de modder rolden, keken de meisjesolifanten vanaf een omheinde tuin toe. In de hoop dat hun huid snel roze zou worden kregen alle meisjesolifanten meteen zuurstokroze sokjes aan, een roze kraag om en een roze lint om het puntje van hun staart. Eén olifant kon echter maar niet roze worden (tot verdriet van haar moeder en razernij van haar vader). Het meisje, Olivia, at nog meer anemonen en pioenrozen om haar ouders geen verdriet te doen maar werd steeds grijzer en grijzer. De tijd verstreek en de ouders van Olivia gaven de hoop op. Olivia werd eindelijk met rust gelaten. Dolblij klom het olifantje over het hek, schopte haar zuurstokroze outfit uit en plonsde vrolijk door de modder. Tot verbazing, verontwaardiging en tenslotte jaloezie van de andere meisjesolifanten die achter het hek naar haar stonden te kijken. Op dag vijf breekt de dapperste der meisjesolifanten echter los, gevolgd door de andere dames, sokjes, kragen en lintjes in een hoop achterlatend, om zich bij Olivia te voegen. Na het proeven van het groene gras en het zorgeloze spelen in het water, wilde niet één meisjesolifant ooit nog roze sokjes dragen of pioenrozen en anemonen eten. Vanaf dat moment zijn alle olifanten gewoon olifantengrijs. En kun je bijna geen verschil meer zien tussen de jongetjes en de meisjes.

Vanaf dat moment mogen vrouwen hun eigen vuilnis buiten zetten. We mogen zelfs alle vuilnis van iedereen buiten zetten. Vanaf dat moment mogen wij staan in de metro terwijl mannen vechtend de laatste beschikbare stoel weten te bemachtigen. Wij mógen niet eens meer zitten in de metro. Zelfs zwanger worden we opzij geduwd door fitte twintigjarige gastjes. Zo is dat roze olifantje echt niet bedoeld hoor!

Aan de oostkust van Amerika zijn vrouwen zo geëmancipeerd dat ze graag zelf hun loeizware koffers sjouwen en worden ze gelukkig wanneer een man een deur voor hun neus dichtsmijt. Sterker nog, ze worden diepongelukkig van een man die de deur voor hen openhoudt. Emancipatie houdt blijkbaar een totale afbreuk van het fatsoen in. Ik wil graag groen gras eten en mijn zuurstokroze kraagje aan de wilgen hangen maar moet dit ook betekenen dat de man niet langer galant is? Emancipatie lijkt op die manier een goede truc van mannen. Wij willen best net als de jongensolifanten door de modder rollen maar dat betekent niet dat die modder in ons gezicht mag worden gesmeten. Dit gaat niet meer om een streven naar gelijkheid maar om een ontkenning van onze door mij zeer gewaardeerde verschillen. Kunnen wij alsjeblieft weer een beetje terug naar De Heer. De heer die een shawl over je schouders drapeert, die je zijn jas aanbiedt wanneer je het koud hebt, die de deur voor je openhoudt en die je sigaret aansteekt. Het liefst zie ik hem in een mooi pak met een hoed. Het liefst hoor ik hem zeggen dat alles goed komt.
Vrouw zijn zonder zuurstokroze uniform maar mét de geneugten van groen gras. Dan kunnen wij weer gewoon zitten in de metro.

Voor vandaag wil ik een gerecht van Yotam Ottolenghi onder de aandacht brengen omdat het me zo verrast heeft. Het gaat hier om de sobanoedels met aubergine en mango. Een voor mij in eerste instantie volstrekt onaantrekkelijke combinatie die extreem lekker bleek te zijn. Maken dus!

Hiervoor heb je nodig:
voor twee personen als hoofdgerecht of voor zes personen als licht voorgerecht:
1 ¼ dl rijstazijn
40 gr kristalsuiker
½ tl zout
2 tenen knoflook, fijngehakt
½ verse rode chilipeper, zonder de zaadjes fijngehakt
1 tl geroosterde sesamolie
geraspte schil en sap van 1 limoen
2 ¼ dl zonnebloemolie
2 aubergines, in blokjes van 2 centimeter
250 gr sobanoedels (boekweitnoedels)
1 grote rijpe mango, in blokjes van 1 cm
40 gr basilicumblad, fijngesnipperd
40 gr korianderblad, fijngesneden
½ rode ui, in flinterdunne ringen

Maak eerst de dressing. Verwarm in een steelpan de azijn met de suiker en het zout 1 minuut tot de suiker net is opgelost. Neem de pan van het vuur en voeg de knoflook, chilipeper en sesamolie toe. Laat de dressing afkoelen en roer er de limoensap en –rasp door.

Verhit de zonnebloemolie in een grote pan en bak de aubergineblokjes in drie of vier porties. Schep ze als ze goudbruin zijn in een zeef, bestrooi ze royaal met zout en laat ze uitlekken.
Kook de noedels in ruim kokend water met zout en roer af en toe. Ze zijn in 5-8 minuten beetgaar. Giet ze af, spoel ze onder de koude kraan, schud er zoveel mogelijk water af en dep ze in een theedoek droog.

Vermeng de noedels in een schaal met de dressing, de mango, de aubergine, de helft van de kruiden en de ui. Je kunt hem nu 1-2 uur opzij zetten. Vlak voor het opdienen schep je er dan de rest van de kruiden door. Ik heb direct alle kruiden door de salade geschept en hem meteen opgegeten.