Pindakaas

Afgelopen maand is er in New Haven een nieuwe supermarkt geopend. De stad had het een jaar zonder moeten stellen. Meer uit nieuwsgierigheid dan noodzaak toog ik naar dit nieuwe fenomeen. De winkel heet “Stop and Shop” en je kunt er bijna alles kopen wat je ooit nodig zult hebben en die dingen waarvan je niet kon vermoeden ze ooit nodig te zullen hebben. Groot is de geruststelling dat je met Pasen een chocolade-crucifix kunt oppeuzelen. Bovendien is het voor de man ook wel prettig om middels een thuistest te kunnen onderzoeken of die kinderen die je grootbrengt wel de jouwe zijn. Persoonlijk overweeg ik de aanschaf van een zelfreinigende kattenbak. Hoe opmerkelijk het ruime assortiment van ontbijtgranen ook mag zijn (ik vermoed dat dit de Nederlander in Amerika met name opvalt omdat hijzelf geen enkele reden ziet om de ochtend te beginnen met klefgeworden chocopops in een kom koude melk); zoveel opvallender is de enorme varieteit aan groenten en fruit. Daar kan Nederland werkelijk een puntje aan zuigen. Yautia, Jicama, chayote squash, spring peas, mustard greens, rabarber van Holllandsche grond, aloe vera bladeren, broodfruit, meyer citroenen, en ga zo maar door. Bitter is de teleurstelling om te merken dat de gemiddelde Amerikaan praktisch niets van dit heerlijks in zijn winkelwagen stopt. Dit weet ik omdat ik van jongs af aan de neiging heb gehad om in andermans winkelwagentje te kijken. En helaas geef ik toe aan die neiging. Onbeschaamd neem ik alle producten in me op en niet zelden probeer ik uit de inhoud van de wagen op te maken wat er vanavond gekookt zal worden. Boodschapppen doen kan lang duren. Godzijdank kan ik nog wel de neiging onderdrukken mensen van bepaalde aankopen te weerhouden; het zou anders nog akelig kunnen worden. De contrasten zijn groot; aan de ene kant is er de eter die vooral niets meer wil terugzien van de oorsprong van zijn voedsel: de visstick mensch. De blaadjes sla die bij toeval op zijn bord belanden zijn triple-washed en individueel verpakt. Aan de andere kant: de foodie. Een afschuwelijke term voor mensen die vooral blij worden van Puy linzen, farmer’s markets en gerechten die ofwel een duur keukenapparaat vereisen ofwel twaalf uur de oven in moeten. Ik heb mijn theorie nog niet kunnen testen maar ik heb een vermoeden dat de opkomst van de visstick mensch samenvalt met de opkomst van Elvis Presley. Het is niet voor niets dat zijn persoon en muziek evenveel bekendheid genieten als zijn bizarre eetgewoonten. Zijn gewichtstoename was voor iedereen te aanschouwen. In Graceland neemt dit aanschouwen een onwerkelijke vorm aan; lopend langs de vitrinekasten zie je de opgestelde handgemaakte kostuums almaar groter worden. Het laatste pak lijkt meer op een King-size dekbed. Zijn populariteit werd er niet minder om (en waarom zou dat ook) en misschien werd zijn dikte niet alleen geaccepteerd maar zelfs geapproprieerd. Overgewicht als symbool voor de Amerikaanse beschaving. Iedereen kent Elvis’ favoriete peanut butter banana sandwich. Hij at er vijftien op een dag. Ik maakte hem gisteren voor het eerst.

Je neemt;

2 witte licht getoaste boterhammen

1 geprakte banaan

pindakaas 

boter

De ene helft van de boterham smeer je ruim in met pindakaas. De andere helft met de geprakte banaan. Deze twee helften druk je lichtjes op elkaar. Je bakt het broodje in een ruime hoeveelheid boter in een paar minuten goudbruin. 

Veel minder bekend is dat Elvis een Nederlandse manager had, Colonel Tom Parker (Andreas Cornelius van Kuijk). Voordat hij Elvis’ manager werd, verdiende hij zijn geld met het geel verven van mussen om ze zodoende als kanaries te kunnen verkopen. Een sterk staaltje VOC-mentaliteit, zullen we maar zeggen. De Elvis’ boterham smaakt overigens verrassend lekker. Echt waar.