Het was vroeg in de ochtend en er klonk een hysterisch geschreeuw op straat. Als je in New Haven woont dan kijk je daar niet snel meer van op. Dit keer werd het geschreeuw echter niet onderbroken door een luid “Put your hands behind your back”. Nee, dit gekrijs duurde voort. Het was een vrouw die stennis schopte. En er was niemand die haar blèren beantwoordde. Geen politie in de buurt. Mijn sensatiezucht won het van mijn volwassenheid en ik besloot op het balkon een kijkje te gaan nemen. Poes Elisabeth stond daar al en was zo nieuwsgierig dat ze haar lijfje tot voorbij haar schoudertjes door de spijlen van het balkon had geworsteld. Het geschreeuw kwam uit één vrouw. Op niet mis te verstane wijze liet zij een voorbijganger weten niet gecharmeerd te zijn van de aandacht die hij had voor haar kont. Ze beëindigde haar betoog met nog een aantal forse schuttingwoorden, draaide zich om en vervolgde haar weg. De man keek nog een keer naar haar derrière en liep, wijselijk, de andere kant op. Ik bleef, samen met de poes, achter op het balkon. Ook wij gaven onze ogen nog een laatste maal de kost. Het was eerlijk gezegd een batterij waar je niet bepaald omheen kon. Bovendien was haar bips gestoken in een broek die weinig te raden overliet. Haar ergernis was echter vast gelegitimeerd. Ergernis is eigenlijk altijd legitiem, helemaal als deze op een zo amusante wijze wordt geuit.
Of het nu komt omdat we de lente hebben overgeslagen en we nu opeens in tropische temperaturen verkeren, ik weet het niet maar ik erger me aan alles. Misschien nog wel het meest aan het feit dat New Haven niet Amsterdam is. Amerikanen hebben vaak een volstrekt ander gevoel voor gezelligheid dan ik. Ik kan dit weekend naar een Aardbeienfestival in Orange. Onbeperkt zomerkoninkjes eten, begeleid met levende muziek en spelletjes voor de kinderen. In Amsterdam had ik naar het Weekend van de Rollende Keukens in het Westerpark gekund. Het hele Westergasfabriekterrein vol culinaire brandweerwagens en zwingende cocktailcampers. Ongetwijfeld met allemaal mooie en goedgeklede jonge mensen. In Orange kan ik rekenen op gebleekte afgeknipte spijkerbroeken en veel te luid gejoel. Ik houd best van kneuterigheid en ik ben dol op aardbeien maar genoeg is genoeg. De Amerikaanse gezelligheid doet me vaak denken aan een liedje van Maarten van Roozendaal. Je wilt er bijna geld voor betalen om er geen deelgenoot van te hoeven zijn. Gezelligheid als het toppunt van gruwelijkheid. Hij noemt een aantal treffende voorbeelden: een zelfgeschreven lied op een bestaande melodie, een limerick, bowlen met collega’s aan het einde van de week, een laaf en funcondooms met aardbeiensmaak (die zal ik in Orange wel niet aantreffen). Liever in Amsterdam bowlen met collega’s dan nog één keer een barbecue met lui die allemaal vinden dat DSK zonder proces in de diepste cel van Rykers Island kan worden gegooid, de sleutel kan worden weggeworpen en hij daar de komende 30 jaar mag wegrotten. Als hij het kamermeisje echt heeft gemolesteerd, dan moet hij worden bestraft maar zullen we vóór die tijd nog maar even onze mond houden? Laat iemand hier alsjeblieft eens ongepast aan mijn kont zitten of ernaar kijken! Al die correctheid komt me mijn neus uit. Krijgt mijn kont werkelijk alleen maar aandacht wanneer ik er één kweek van meer Amerikaanse afmetingen?
En nog iets: wat is dat toch met Amerikanen dat ze zo luid met hun kauwgom smakken? Denken ze dat de frisheid beter tot hun adem doordringt wanneer ze als koeien kauwen en herkauwen en, bij gelegenheid, een belletje wegknappen? Je kunt de route van het kauwgompje volgen in de open mond. Ik kan je vertellen dat dit net zomin werkt als een rij sneller laten gaan door zo dicht mogelijk bij elkaar te gaan staan en zoveel mogelijk “aan te sluiten”. Dat enthousiaste naar voren schuiven laat de cassière echt niet harder werken. De efficiëntie is hier überhaupt niet zo groot. Mensen beginnen hier veel vroeger met werken, stoppen veel later en werken door op zaterdag en nooit komt hier iets af. Ooit in een fastfoodrestaurant geweest voor een kop koffie en minder dan een half uur hoeven wachten?
Met Moeder- en Vaderdag pakt men hier groots uit. Bloemen, cadeaus en brunchen met de kinderen. Al weken word ik via e-mail bestookt door allerhande winkeliers die mij Vaderdaggeschenken aanraden. Ik ben hier net zo weinig in geïnteresseerd als in “enlargement of my manhood”. Ik wil er helemaal geen centimeters bij. Ik vertelde aan een Amerikaanse vriend dat ik mijn hele basisschooltijd asbakken heb gekleid ter gelegenheid van dit soort dagen. Wij deden dit allemaal in de jaren tachtig. Hij kon het amper geloven. Zijn verwondering bereikte een hoogtepunt toen ik hem meedeelde dat we onze kindervingertjes gebruikten om in de randen van de door ons gefabriceerde bakjes de gleuven te drukken waar je je sigaret in kunt leggen. Ik kon mezelf nauwelijks bedwingen te vermelden dat we hierbij als achtjarigen ook zelf een sigaret ter hand namen om het product uit te testen. Zouden ze hier denken dat je ouders aanzet tot roken door een asbak te kleien? Het zou mij niets verbazen. En ook dat ergert me.
Als jij ook in een slecht humeur verkeert en je geen zin hebt om te koken:
Koop lekkere aardbeien (al dan niet in Orange, Connecticut), was ze en haal er daarna pas de kroontjes vanaf. Je wilt namelijk niet dat de aardbeien waterig worden. Halveer de vruchten en sprenkel er wat lekkere oude stroperige balsamico-azijn over. Als dit nog niet genoeg troost biedt, dan kun je er best nog een beetje suiker overheen sprenkelen. En een dikke reep chocolade is dan ook geen slecht idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten