De Rijstwafel

Overal vind ik ze. Laatst was ik op yoga en daar vond ik een stukje tussen de zoom van mijn broek. Nee, ik moet eerlijk zijn: het stukje zat in mijn voedingsbh. Ze liggen in de box, op de grond, ze hangen aan haar kin, ze zijn soms half verteerd: rijstwafels. ‘s Ochtends worden ze genuttigd met appelstroop. Vroeger dacht ik altijd dat rijstwafels waren voor mensen op dieet. Maar dat blijkt niet waar. De rijstwafel is er voor kinderen. Huilt een kind en ben je net op weg? De rijstwafel biedt uitkomst. Sommige moeders noemen het rijstkoeken. Zo proberen ze hun kinderen te paaien. Ik hoop maar dat die kinderen zich dat niet op de mouw laten spelden. Wanneer het voedingscentrum de rijstwafel bestempelt als “een verantwoord tussendoortje” dan kun je er zeker van zijn dat die moeders lariekoek verkondigen. En toch vinden de meeste kinderen de rijstwafel lekker. 

Volgens diezelfde bond kun je een rijstwafel wel een jaar bewaren maar dan wel in een luchtdichte trommel. Een heel jaar. En dat terwijl een pak Lima bio-wafels er in ons huis in twee weken doorheen wordt gejaagd. Die schijven blijven echter ook best knapperig op de grond. Soms zit mijn dochter opeens zo’n ding te eten dat ze ergens heeft gevonden. Zal ze ergens een geheime voorraad hebben aangelegd?

Gisteravond naar de film “Motherhood” gekeken? Uma Thurman speelt een moeder van twee in Manhattan. Op een bepaald moment fietst ze met zes plastic tassen aan verjaardagsspullen en een taartendoos door de stad. Haar voorhoofd bezweet, haar haar in een slap staartje. Ik vroeg me af waar zij haar rijstwafels had hangen. 

De rijstwafel is de mascotte, de trofee en het herkenningsteken van het moederschap. Vergeet de rozijnen, vergeet de vlekken appelstroop en tandpasta, vergeet het ontplofte haar en de comfortabele kleren. Denk niet eens aan de hangtieten: Het is de rijstwafel! Het is maar dat U het weet.