Vreedzame haven

My home is my peaceful haven. My home is my peaceful haven! Ik herhaal de woorden in mijn hoofd. Ik vraag me af waarom dat kaartje met dat specifieke mantra mij heeft uitgekozen. Ik heb niet dat kaartje getrokken maar het kaartje mij. Dat is yoga, dat is logisch. Ik concentreer me heel hard. Mijn huis mag dan wel mijn vreedzame haven zijn: de yogastudio is dat zeker niet.

Voor me ligt een vrouw te hoesten. Te hoesten zoals alleen Nederlanders dat kunnen. Het gaat maar door. Nederlanders drinken te weinig water en teveel melk. Ze hoesten overal, altijd, langdurig en ongelegen. Volgens De Schoonouders hoesten ze in Amsterdam nog meer dan in Groningen. Ik kan dat nauwelijks geloven. In sommige concertzalen worden er voor aanvang hoestbonbons uitgedeeld. Wat mij altijd opvalt is dat mensen beginnen te hoesten wanneer het stil is. De stilte prikkelt kennelijk de keel. Dit lokt bij mij de gedachte uit dat de hoest voor een deel psychosomatisch is. Omdat het hoesten tijdens een stilte zo ongepast en storend is kan de Nederlander het niet laten. Bezoekers van popconcerten blijken veel gezonder te zijn – fysiek en mentaal – dan de bezoekers van klassieke muziek. Er wordt in ieder geval minder gehoest.

Terug naar de yogastudio. Natuurlijk werd het hoesten daar niet als storend ervaren. De pose had blijkbaar het hoesten doen loskomen en de yogainstructrice zag dat eigenlijk eerder als een pré dan als iets ergs. Ik ga U niet vertellen wat ze hier allemaal over te melden had want dan lijk ik op de makers van de Bisolvon reclame. De goorste reclame in de geschiedenis. Het komt door Bisolvon dat ik niet meer kan eten en televisiekijken. En ik stik liever dan Bisolvon te kopen. Telkens als dat spotje op televisie verschijnt dan beginnen Echtgenoot en ik keihard te blèren totdat de reclame voorbij is. We willen er geen woord van horen.  Erg effectief lijkt dat goedje ook al niet te zijn want het hoesten is er niet minder op geworden. Ik houd mijn hart vast want de winter moet nog beginnen ....