Babygeduld

Een baby hebben is in. Dat weet ik vrij zeker want ik heb er zelf één. Ook Hollywood lijkt besmet met het babyvirus. Hilary, Jessica en Beyoncé hebben inmiddels allemaal nieuwe sterren geworpen. De één heeft een nog vreemdere naam dan de ander. Het voorlopig dieptepunt is toch wel de naam van Beyoncés arme spruit: Blue Ivy, of wel, Blauwe Klimop. Zie dat maar eens aan je klasgenootjes uit te leggen.

Een paar weken na de geboorte van deze Hollywoodkinderen lijkt er met de moeders niets meer aan de hand te zijn. De zwangerschapskilo’s zijn zo goed als verdwenen en de dames lopen op hun hoge hakken parmantig te zijn met hun nieuwe accessoire in een Baby Björn. Nergens zie ik de loeizware luiertas gevuld met elke mogelijke oplossing voor elk mogelijk probleem die dagelijks mijn schouder verlamt. Poepen en piesen deze kindjes niet? Beginnen zij niet te krijsen in een chique winkel? Of te kotsen in een restaurant? Waarom heeft geen van deze beroemdheden ooit een melkspoor over de rug van haar designerjasje lopen? Hebben zij ooit de deur voor de postbode geopend terwijl ze vergeten waren hun voedingsbh weer dicht te klikken en vinden zij weleens stukjes muesli in het haar van hun grut? Bij mij heeft het hebben van een kind ertoe geleid dat ik mezelf terugvind in primitieve staat. Ik knoei met mijn eigen eten terwijl ik mijn dochter probeer te troosten, ze begint knetterend te poepen op de schoot van een deftige collega en te huilen in een stille trein tot ergernis van de andere passagiers. Wanneer ik door de stad loop zoek ik angstvallig naar plaatsen waar ik haar kan verschonen of waar ik haar, enigszins afgeschermd van toeschouwers, de borst kan geven. De stad kent voor mij geen geheimen meer. Tegelijkertijd is er een rust over mij neergedaald. Ik laat een propvolle metro passeren om tot mijn verrassing te ontdekken dat ik twee minuten later in een lege metro kan plaatsnemen. Ik leer dat ik niet teleurgesteld hoef te zijn wanneer het kopen van een nieuwe blouse niet lukt omdat ik de paskamer heb kunnen gebruiken om de baby te verschonen. Ik draag de wallen onder mijn ogen met trots en het kan me niet schelen dat ik mijn tanden soms pas om half zes ‘s avonds voor het eerst poets. Zouden de Hollywoodmama’s net zo gelukkig zijn als ik?