Vierkante meloenen

Sinds ik op nu.nl las dat Axl Rose vierkante meloenen in zijn kleedkamer wenst, staat mijn wereld op zijn kop. Axl Rose, de zanger van Guns N’ Roses, vindt het absoluut noodzakelijk om dit exotische stuk fruit in zijn kleedkamer te hebben. Bovendien schijnt onze rocker niet te kunnen optreden als er niet een paar beervormige potten honing voor hem klaarstaan. Die vierkante watermeloenen smaken exact hetzelfde als de ronde variant. Ware het niet dat de vierkante variant drie keer zo duur is. In Japan had men bedacht dat een vierkante meloen minder plaats in de koelkast inneemt. Om die reden laten ze deze dure meloenen nu dus groeien in een glazen vierkante vorm. Het kan niet zo zijn dat Axl’s verzoek voortkomt uit ruimtegebruik. Hij vraagt immers ook om een handgestikte leren Italiaanse fauteuil. Denkt hij dat er meer vitaminen in de vierkante meloen zitten? Is onze Axl een estheet? En zo ja, dan heeft hij dat de afgelopen vijftien jaar heel goed verborgen kunnen houden.

Met een paar lijntjes coke en een fles whiskey op de wensenlijst had ik heel goed kunnen leven. Maar een man die voor een rockconcert met een lepel uit zijn beervormige honingpotje zit te snoepen terwijl hij knaagt aan een vierkant stukje watermeloen, dat gaat mij echt mijlen te ver. Ik ben er altijd van uitgegaan dat ouders hun kinderen voor deze man waarschuwden vanwege dat hele “sex, drugs and Rock and Roll”-verhaal; inmiddels ben ik er achter dat de waarschuwing veeleer betrekking heeft op de kinderachtige kant van onze Axl. Axl heeft een Michael Jackson/Wibi Soerjadi complex! Hij slaapt waarschijnlijk nog met zijn duim in zijn mond onder zijn Disney dekbed. Levensgevaarlijk. “Welcome to the Jungle!”

U heeft zich natuurlijk altijd afgevraagd wat Axl toch bedoelde met dat Welcome to the Jungle”. Vanaf vandaag hoeft U zich dat niet langer af te vragen. Ik zal U het allemaal uitleggen. http://youtu.be/o1tj2zJ2Wvg

Welcome to the jungle we've got fun and games

We got everything you want honey, we know the names

We are the people that can find whatever you may need

If you got the money honey we got your disease

“Welkom in de jungle. We hebben plezier en spelletjes.”

Michael en Wibi hielden/houden ook erg van spelletjes. Michael had zelfs een heel eigen pretpark. Wibi verzamelt knuffels.

En dan: “We hebben alles wat je wilt hebben HONING (“honey”), we kennen de namen.” Axl wil honing. Punt. Ik ben blij dat ik het mysterie voor U heb kunnen oplossen. Komt U ook weer eens aan Uw rust toe. 

De Worsteling

De laatste vijftien jaar ben ik bezig geweest met het beantwoorden van de vraag wat ik wil worden. Ik ben nu tweeëndertig en die vraag is nog altijd niet beantwoord. Zonder om medelijden te vragen kan ik wel zeggen dat het niet kunnen beantwoorden van deze vraag één van de grootste worstelingen in mijn leven is. En dat wil in mijn geval best iets zeggen. Het is niet omdat het vervelend is dat ik elk feestje aan mensen mag uitleggen dat ik “momenteel niet mag werken” (geen werkvergunning in de VS) of dat ik toen ik werkte antwoordde dat ik “op zoek ben naar iets anders”. Dat zijn allemaal vervelende knauwen in het zelfvertrouwen maar daar kan ik nog wel tegen. De worsteling is van veel fundamentelere aard. Zolang ik niet weet wat ik professioneel met mijn leven aanmoet, voel ik me geen onderdeel van deze wereld. Ik voel me “waarde”loos. Het probleem is niet dat ik geen interesses heb. Het probleem ligt hem veel meer in het feit dat ik in zoveel dingen geïnteresseerd ben. Wanneer ik zou kiezen voor het één dan sluit ik daarbij het andere uit. En ik kan me om die reden dan ook niet toeleggen op één ding. Ik houd van koken, van schrijven, van mooie dingen in het algemeen, van stoffen, serviesgoed, schilderkunst en tassen in het bijzonder. Wanneer ik een koksopleiding zou gaan volgen dan kan ik nooit meer bij bureau Jeugdzorg werken. Wanneer ik een baan in de journalistiek zou najagen dan sluit ik hierbij uit dat ik ooit mijn eigen kinderdagverblijf of ontbijtsalon zal openen.

Ik heb Kunstgeschiedenis gestudeerd en daarna heb ik een paar jaar als juridisch secretaresse gewerkt. Ik vond het op advocatenkantoren altijd fijn en heb daar bijzondere mensen leren kennen. Een tweede studie, Rechten, viel echter tegen. Mijn interesse voor maatschappelijke vraagstukken en rechtsfilosofie werd niet gevoed. In plaats daarvan waren de colleges massaal en anti-intellectueel, de tentamens multiple choice en de docenten ongeïnteresseerd.

Ik zag een trailer van een nieuwe film, “Jiro dreams of sushi”. De documentaire gaat over een 85-jarige man die al 75 jaar sushi maakt. Hij runt een klein driesterrenrestaurant in Tokio. Hij streeft nog altijd naar de top. Sushi maken is zijn passie. Ik, ik wil sushi maken, kippen houden, handtassen ontwerpen, visagist zijn voor de grote shows, yoga-instructeur zijn, bureau Jeugdzorg runnen, de Albert Heijn van een goed en biologisch assortiment voorzien, artikelen schrijven, een bedrijf bestieren, mijn eigen ontbijtsalon en kinderdagverblijf tot een succes maken, stoffen bedrukken, met Echtgenoot een Uitgeverij voor kunstboeken beginnen, vier gelukkige kinderen grootbrengen, documentairemaker zijn, een vaas met veldbloemen op tafel, een prei in mijn fietstas, zelfgebakken croissants, eigen rozenbotteljam, rode lippen, een poes, een hond en een konijn. In mijn hoofd klopt het plaatje. Aan de uitvoering ontbreekt het. Ik draaf overal achteraan. Wanneer ik de vreugde van het broodbakken ontdek, zijn er al kookboeken en blogs vol over geschreven. Mijn mening over babyverzorging blijkt een vergeefs napraten van meningen die allang verwoord en behoeftes die reeds vervuld zijn. Ik ben nergens echt heel goed in omdat ik alles te laat begin en niets met volle overgave kan doen. Aan de andere kant denk ik dat ik heel veel dingen veel beter zou kunnen dan anderen ze doen. Ik kan hartstikke goed leiding geven, ben vaardig met de pen, ik kan me goed inleven, ik woon al een paar jaar in het buitenland waardoor ik erg zelfstandig ben en bovendien ben ik kritisch. Ik zou veel interessantere gasten aan de tafel bij De Wereld Draait Door uitnodigen, ik ben een veel betere gezinsvoogd, een middelbare school onder mijn leiding wordt een school waar elke ouder zijn kind “op wil hebben” en ik zou een hoogst vermakelijke column voor een glossy kunnen schrijven. Wel verdorie, ik kan een krant volschrijven met belangrijk nieuws. Ik kom er alleen niet tussen, het lukt niet, ik kan niet kiezen, het gebeurt niet. Ik heb nog niet mijn stempel kunnen drukken, mijn terrein kunnen afbakenen, mijn pad kunnen bepalen. Alles wat ik ben, ben ik niet. Niet kunnen zeggen dat je een tandarts, een juf, een postdoc of een brandweerman bent. Dat is een levensgroot probleem.  

Mijn membership advisor

Opeens had ik er één, mijn eigen “membership advisor”. In de Verenigde Staten overkomt je dat wel vaker. Het ene moment zit je nietsvermoedend aan een tafeltje in een restaurant, het volgende moment heb je een eigen dienstertje, meestal een Tiffany of een Brittany (“Hi, I’m Tiffany. I’m your waitress.”) En nu had ik mijn eigen abonnementenadviseur. Zomaar, van de een op andere dag. Ik bracht het weekend in New York City door en als goed geïntegreerde Nederlander in Amerika wilde ik natuurlijk naar yoga. Een dag niet gesport is immers een dag niet geleefd. Ik logeerde aan de Upper East Side en zocht naar een yogastudio waar ze Figure 4 geven. Figure 4 is een nieuwe vorm van yoga waarin yoga en ballet worden gecombineerd. Je valt er van af als een dolle en wordt er leniger van dan een veertienjarige acrobaat bij het Chinees staatscircus.  Dat wilde ik wel. Afijn, ik belde met de yogastudio voor een eerste les. Ik hoopte dat die gratis zou zijn (je kunt het meisje wel uit Nederland halen maar Nederland niet uit het meisje). Helaas, de yogastudio accepteert geen “drop-ins”. Sho, “my membership advisor,” sprak het woord “drop-in” uit alsof hij poep rook. Opeens hoor ik mezelf zeggen dat ik weliswaar niet in de stad woon maar dat ik er zo vaak ben dat hij aan mij een goede klant zal hebben, druk implicerend dat de provisie die ik zal opleveren hem geheid een rijk man zal maken. Zeg ik dit nu echt allemaal?

Schoorvoetend kon Sho me een weekabonnement aanbieden voor 100 dollar. En als extraatje zorgde hij er dan hoogstpersoonlijk voor dat ik ook werkelijk één van de lessen kon volgen. Sho deed het voorkomen alsof dit laatste een tour de force zou zijn. En, nog veel belangrijker, alsof hij dit alleen voor mij wilde regelen. Niet alleen was hij vanaf nu mijn hele eigen membership advisor maar ik ben nu ook zijn allerbelangrijkste klant. Direct ontving ik een e-mail waarin Sho mij schrijft hoe blij hij is dat we elkaar hebben gesproken. Hij verheugt zich al op onze echte kennismaking. Het is dikke mik tussen mij en mijn membership advisor. Hij stuurt nu bijna dagelijks een e-mail waarin hij vraagt wanneer ik nu toch eindelijk bij hem langskom in de studio. Ik zag er toch maar vanaf en besloot elke dag een rondje in Central Park te wandelen. Dan maar niet zo lenig. Sho loopt mij iets te hard van stapel.

Babygeduld

Een baby hebben is in. Dat weet ik vrij zeker want ik heb er zelf één. Ook Hollywood lijkt besmet met het babyvirus. Hilary, Jessica en Beyoncé hebben inmiddels allemaal nieuwe sterren geworpen. De één heeft een nog vreemdere naam dan de ander. Het voorlopig dieptepunt is toch wel de naam van Beyoncés arme spruit: Blue Ivy, of wel, Blauwe Klimop. Zie dat maar eens aan je klasgenootjes uit te leggen.

Een paar weken na de geboorte van deze Hollywoodkinderen lijkt er met de moeders niets meer aan de hand te zijn. De zwangerschapskilo’s zijn zo goed als verdwenen en de dames lopen op hun hoge hakken parmantig te zijn met hun nieuwe accessoire in een Baby Björn. Nergens zie ik de loeizware luiertas gevuld met elke mogelijke oplossing voor elk mogelijk probleem die dagelijks mijn schouder verlamt. Poepen en piesen deze kindjes niet? Beginnen zij niet te krijsen in een chique winkel? Of te kotsen in een restaurant? Waarom heeft geen van deze beroemdheden ooit een melkspoor over de rug van haar designerjasje lopen? Hebben zij ooit de deur voor de postbode geopend terwijl ze vergeten waren hun voedingsbh weer dicht te klikken en vinden zij weleens stukjes muesli in het haar van hun grut? Bij mij heeft het hebben van een kind ertoe geleid dat ik mezelf terugvind in primitieve staat. Ik knoei met mijn eigen eten terwijl ik mijn dochter probeer te troosten, ze begint knetterend te poepen op de schoot van een deftige collega en te huilen in een stille trein tot ergernis van de andere passagiers. Wanneer ik door de stad loop zoek ik angstvallig naar plaatsen waar ik haar kan verschonen of waar ik haar, enigszins afgeschermd van toeschouwers, de borst kan geven. De stad kent voor mij geen geheimen meer. Tegelijkertijd is er een rust over mij neergedaald. Ik laat een propvolle metro passeren om tot mijn verrassing te ontdekken dat ik twee minuten later in een lege metro kan plaatsnemen. Ik leer dat ik niet teleurgesteld hoef te zijn wanneer het kopen van een nieuwe blouse niet lukt omdat ik de paskamer heb kunnen gebruiken om de baby te verschonen. Ik draag de wallen onder mijn ogen met trots en het kan me niet schelen dat ik mijn tanden soms pas om half zes ‘s avonds voor het eerst poets. Zouden de Hollywoodmama’s net zo gelukkig zijn als ik?

“Dat is toch wel een dingetje”

Xander de Buisonjé, vroeger de zanger van Volumia, verkondigde ooit in een interview dat “het leven te kort is om moeilijk te lopen denken.” Deze uitspraak getuigde van zoveel wijsheid dat ik er al eens een blog over schreef: http://evaverwondert.blogspot.com/2011/06/lelijk-taalgebruik.html. Bekende Nederlanders kunnen nogal eens geestig uit de hoek komen. Onbedoeld, vrees ik. Hieronder vindt U een selectie aan uitspraken die ik de afgelopen jaren verzamelde.

“Ik geef 100%. Dat is een persoonlijkheidsdingetje.” (Marco Borsato, Jan nummer 4 april 2011)

“Maar hoe je het ook noemt, het blijft een ding, hoor.” (Chantal Janzen, Jan nummer 8 augustus 2010)

“ Dat is toch wel een dingetje.” (Johnny de Mol, Jan nummer 7 juli 2010)

“Humor neem ik heel serieus.” (Filemon Wesseling, Viva Mama januari//februari 2012)

“Authenticiteit vind ik een belangrijk woord.” (Johnny de Mol, Jan nummer 7 juli 2010)

 “Haar levensmotto heb ik overgenomen: wees je eigen visitekaartje” (Marco Borsato, Jan nummer 4 april 2011)

“ Al mijn tatoeages hebben een diepe betekenis.” (Johnny de Mol, Jan nummer 7 juli 2010)

“Ik handel toch vanuit een zeker idealisme.” (Arie Boomsma, Linda. juli 2011)

“Waar ik ook kwam, overal zeiden mensen dat ik hun seksleven had gered.” (Sylvia Kristel, Linda. juli 2011)

“Ik ben niet vies van vrouwen.” (Johnny de Mol, Jan nummer 7 juli 2010)

“Ik kan mezelf niet meer horen.” (Katja Römer-Schuurman, Linda. maart 2012)

“Er is veel op tv waar een man impotent van kan worden.” (Harm Edens, Linda. maart 2012)

“ Een man heeft altijd vrouwen nodig die om hem lachen.” (Filemon Wesseling, Viva Mama januari/februari 2012)

“Het leek mij altijd zo fijn als ik gewoon tevreden was met een baantje bij de HEMA. Maar nee: ik moet die berg op, en dan weer het dal in..zó vermoeiend!” (Sanne Vogel, Jan nummer 6 juni 2011)

“Het is wetenschappelijk vastgesteld dat ik niet dom ben.” (Sanne Vogel, Jan nummer 6 juni 2011)

“Ik kan me voorstellen dat het weleens is irritant is voor anderen, al dat geluk.” (Bastiaan Ragas, Jan nummer 6 juni 2011)

“Geef toe, iedere vrouw vraagt zich diep van binnen regelmatig af of ze wel sexy en mysterieus genoeg is.” (Yvon Jaspers, Jan nummer 9 september 2010)

Deze week zette ik een dadel-notenbrood op http://evakooktover.blogspot.com/

Ik zal U in de toekomst vaker vermaken met uitspraken van Bekende Nederlanders. Want, "ik neem humor heel serieus!" 

Grilled Cheese Sandwich Month

Op Meatless Monday nam ik een grilled cheese sandwich omdat het april was en april was Grilled Cheese Sandwich Month. Maar natuurlijk ook Conflict op de Werkplek Bewustzijnsmaand, Apothekers in Oorlog Tegen Diabetesmaand, Strooien Hoedmaand, Kikkermaand, Sportende Jeugd Veiligheidsmaand, Spastische Darmmaand, Teelbalkankermaand, Seksueel Overdraagbare Aandoeningen Awareness Month, Parkinson Maand, Stress en Geweld Tegen Dieren awareness Maand. Ik heb me de hele maand april ongans gegeten want behalve Grilled Cheese Sandwich Month was het natuurlijk ook Floridase Tomaten-, Cranberries en Gooseberries-, Tomatillo en Asian Pear- en Sojavoedselmaand. En in mei is dat niet minder. In mei vereren we, zoals U weet, de wortel en de bloemkool (samen), de grapefruit en de kiwi, aardappelen en limoen, het ei, de hamburger, de salade en de salsa. We lachen ons suf want het is Nationale Lachmaand maar we zijn ons tegelijkertijd enorm “aware” van het bestaan van mensen die lijden aan Gilles de la Tourette, neurofibromatosis, beroertes of van hen die een ongeluk met gif hebben gehad. Tussendoor moeten we ons werkschema veranderen in verband met de Revise Your Work Schedule Month. Vergeet U deze week niet Uw bread pudding recepten met anderen uit te wisselen? Het is immers weer Bread Pudding Recipe Exchange Week. Let ook op de mentale toestand van Uw kinderen en wees aardig tegen Uw dieren. Ik hoef U vast niet te vertellen dat het de Be Kind to Animals en Children’s Mental Health week is.

Een hele goede vriend van mijn ouders is in 1946 geboren op 4 mei. Om hem als kind tijdens de Dodenherdenking stil te houden gaf zijn moeder hem een plakje cake om op te zuigen. Het leek altijd een straf, zo’n verjaardag tijdens de Nationale Dodenherdenking. De tijden dat 4 mei was voorbehouden aan de doden zijn echter allang verstreken. Inmiddels is het op 4 mei immers ook: Intergalactic Star Wars Day, International Space Day, Internationale Brandweerliedendag, Respecteer Kippendag, Tubadag, een Nationale Dag om Tienerzwangerschappen te voorkomen en Geen Broek Draagdag. En daar zit je dan, als tiener in een klaslokaal te zuigen op een plak cake terwijl je hartgrondig een zwangerschap probeert te voorkomen. En dat laatste terwijl je geen broek aan hebt!

Awareness, je bewust zijn. Het schijnt heel belangrijk te wezen. Lance Armstrong draagt zo’n geel plastic armbandje. Hij wil zo laten zien dat hij zich aware is van het bestaan van kanker. Ik was zo naïef te denken dat kanker krijgen en dan nog zeven keer de Tour de France winnen bewustzijn genoeg was. We moeten ons niet alleen bewust zijn maar ons ook zichtbaar solidair tonen.

We lopen nu over van awareness en ondertussen eten we ons tonnetje rond. Er zijn gelukkig zat dagen om ons ook nog bewust te zijn van onze dikke medemens. Waar ik alleen verschrikkelijk veel moeite mee heb is dat ik op onze kalender nog helemaal geen dag heb gevonden waarop de Desperately looking for a successful career/housewife and mother in New Haven wat aandacht krijgt. Kan de krentenbollendag ook navolging krijgen in de vorm van een Friet Met Mayonaise en appelmoesdag? Ik mis bovendien de Aardvarkentjesknuffeldag voor bejaarden tussen de 84 en 85 jaar oud die maar acht tenen hebben. U gaat mij toch niet vertellen dat U pantydag (15 mei) belangrijker vindt?

Ter gelegenheid van de Simpele Tomatensausdag de echt allersnelste, makkelijkste en overheerlijke tomatensaus uit Marcela Hazan’s Essentials of Italian Cooking. Iedereen heeft wel een snel recept voor een tomatensaus. Zo’n recept waar je telkens weer op terugvalt als je geen zin hebt om te koken. Probeer deze eens in het kader van Verander Uw Tomatensausdag.

Wat U nodig hebt:

voor twee personen

400 gr gepelde tomaten uit blik

1 ui, gepeld en doormidden gesneden

3 el ongezouten roomboter

Zet een zware pan op het vuur met de boter, de ui en de gepelde tomaten en laat 45 minuten pruttelen. Plet de gepelde tomaten met een houten lepel tegen de zijkant van de pan. Haal de ui uit de pan en breng de saus op smaak met wat zout. Dat is alles. Eet met spaghetti en eventueel wat geraspte Parmezaan. 

Verborgen talenten

Er zijn mensen die vliegensvlug het begin van een rol plakband kunnen terugvinden of die, wanneer de rest van het tafelgezelschap het uit pure wanhoop heeft opgegeven, nonchalant dat restje ketchup uit de fles slaan. Je hebt er ook bij die elke knoop uit een kettinkje kunnen halen of mensen met een intern kompas. Echtgenoot kan lesgeven zonder horloge omdat hij “aan zijn water voelt” wanneer het tijd is. Mijn moeder onthoudt elke verjaardag. Ook verjaardagen van klasgenootjes bij wie ze vijftig jaar geleden in de klas heeft gezeten en die ze sinds die tijd niet meer heeft gezien. Een vriendin van mij kan nog steeds alle liedjes van Kinderen voor Kinderen uit het hoofd zingen. Je hebt mensen met een uitzonderlijk talent voor het inpakken van de afwasmachine, mensen die alle hoofdsteden kunnen opnoemen, die geweldig kunnen poseren voor de foto (maar in werkelijkheid helemaal niet zo knap zijn), mensen die iets beginnen en het nooit afmaken en mensen die altijd aardig gevonden worden door poezen. Wij hebben een vriend die fantastisch kan bestellen in restaurants en cafés. Ik volg hem meestal lijdzaam omdat ik mijn meerdere in hem moet erkennen. Zelf onthoud ik altijd wat mensen niet lusten. Zelfs van mensen die ik al jaren niet meer heb gezien kan ik me herinneren dat ze een hekel hebben aan kikkererwten. Ook heb ik een sterk geheugen voor kinderversjes  – het Fluitketeltje, Zwart Bessie, het poep- en piesmenuet, Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan –  noem het maar op, en ik kan het reciteren. Aan de universiteit had ik een docent die werkelijk elke datum kon onthouden, niet alleen belangrijke jaartallen in de levens van kunstenaars maar ook in de levens van zijn studenten. Het was fascinerend. Eerste edities, trouwdata, sterfdata: het zit allemaal in zijn hoofd.

Wanneer ik uit de metro in New York city stap dan ben ik altijd verdwaald, ook al heb ik in New York gewoond en kom ik er nog steeds heel regelmatig. Ik heb gewoon totaal geen richtingsgevoel. Sommige mensen weten altijd waar noord is. Dat is handig. Het is ook handig om te weten wanneer je wit kunt dragen of wanneer je heel goed bent in inparkeren of mensen van het vliegveld halen. Het zijn talenten die niet zomaar onder tafel geveegd mogen worden. Je hebt er iets aan wanneer je altijd kunt zien dat iemand naar de kapper is geweest of wanneer je al je douchespullen perfect op het randje van het bad kunt laten balanceren. Wat ik ook heel goed kan is het fabriceren van een hele maaltijd op basis van restjes. En, ik win vaak prijzen uitgeloofd door tijdschriften. Eén keer zelfs een volledig georganiseerde reis naar Vancouver.

Kunt U ook cadeautjes inpakken met zo min mogelijk plakband? Of een maand doen met een restje tandpasta? Heeft U altijd een paraplu bij U als het gaat regenen? In het boek “You are good at things” noemt en categoriseert Andy Selsberg allerhande onderbelichte talenten. Want waarom is het eigenlijk indrukwekkender dat iemand handig is met de computer dan dat iemand mooie figuurtjes kan maken met paperclips? Je maakt vast ontzaglijk veel indruk wanneer je iemand belt op de sterfdag van diens opa.

Nu ben ik ongelooflijk benieuwd geworden naar Uw verborgen talent. Deel alsjeblieft met mij – op Facebook, als comment onderaan dit blog of per email – Uw talenten!

Op http://evakooktover.blogspot.com/ volgt vanmiddag een recept voor een heerlijke rabarber aardbeientaart.

xoxo!

Eva