De Rozijn

Mijn eerste yogales in Berlijn begon goed. De enige andere persoon met een legging aan was een man van middelbare leeftijd met veel lichaamshaar. Voor de rest werd de studio gevuld door een groep vrouwen met een slecht kapsel en een wijde broek aan. De afgelopen twee jaar deed ik aan yoga in New Haven. Daarvoor in New York City. Aan de Oostkust van de Verenigde Staten is een vinyasa flow yoga les gewoon een uur keihard zweten. Het begin en einde van de les bestaat uit een minimale hoeveelheid “bezinning”, “meditatie” en “het hier en nu op de mat”. De meeste beoefenaars komen vooral voor de mooie bovenarmen die je ervan krijgt. Zo niet in Berlijn. Niemand had echt mooie bovenarmen maar iedereen leek wel heel erg…Zen.

De studio was Duits smetteloos en voor aanvang van de les zat men in kleermakerszit te wachten met een kop kruidenthee. Het praten gebeurde op zachte en vriendelijke toon. Niemand kwam te laat en de les begon dan ook stipt op tijd. Amerikanen rennen altijd op het laatste moment de les binnen, of ze komen binnen stuiven als de les inmiddels al een kwartier bezig is. Ze jassen er dan effe een lotushoudinkje tegenaan en gaan zo snel mogelijk over tot de orde van de yoga.

Na tien minuten in unten schauende Hund (ja echt, dat is downward facing dog!) gingen we over op wat ik niet anders kan typeren als gymnastiek. Linkerhand in de zij, rechterarm gestrekt omhoog en dan EINATMEN AUSATMEN EINATMEN AUSATMEN! Het was wunderbar! De lerares liep nog net niet met een stok door de zaal maar dat nam niet weg dat ik me behoorlijk geïntimideerd voelde. Ademen op keihard Duits commando dus oh wee als je je adem inhoudt.

Het absolute hoogtepunt van de les had ze bewaard voor het einde. We kregen allemaal twee rozijnen. Eén rozijn moesten we tussen onze duim en wijsvinger houden. De instructrice wilde weten hoe de rozijn aanvoelde. De yogales draaide om langzame beleving en bewustwording. Bewustwording met rozijnen. Hoe voelde de rozijn, hoe voelde de structuur van de rozijn, hoe groot voelde de rozijn? Neem de rozijn in de mond. Hoe voelt de rozijn nu? Voelt de structuur van de rozijn nu anders aan? Kauw op de rozijn. Kauw zo langzaam mogelijk op de rozijn. Hoe smaakt de rozijn? Voel hoe de rozijn langzaam tussen je kiezen verdwijnt. En dan: wees je ervan bewust dat je je lichaam hebt verzwaard met een rozijn. Je lichaam is nu één rozijn zwaarder. Rozijn nummer twee onderging hetzelfde lot. 

Na anderhalf uur was de les afgelopen. Mijn lichaam verzwaard met twee rozijnen, mijn bovenarmen onaangedaan.

Op weg naar huis kwam ik twee Nederlandse jongens tegen die “arty” posters in een Berlijnse steeg aan het fotograferen waren. Na een korte blik op mijn yogatenue geworpen te hebben, constateerden zij, denkend dat ik het toch niet zou verstaan, dat je hier wel “veel lijpo’s hebt rondlopen”. En zij wisten nog niet eens van mijn rozijnen. 

(noot: inmiddels heb ik yogalessen gevonden die beter bij me passen.)

Miskramen

Mijn dochter is inmiddels bijna zes maanden oud. Ik durf haar nu – onder mijn toezicht – af en toe op haar buik te laten slapen omdat ze dat zoveel fijner vindt. Doktoren raden je aan om baby’s op de rug te laten slapen om de kans op wiegendood te verminderen. Onder toezicht betekent dat ik elke paar minuten even een kijkje ga nemen. Vaak leg ik mijn oor tegen haar kleine ruggetje te luisteren. Ik hoor haar krachtige hartslag in dat frêle lijfje bonzen. Soms moet ik dan even huilen omdat ik zoveel van haar houd. Iedereen zegt dat je leven voorgoed verandert wanneer je kinderen krijgt. Het leek me altijd een overbodige opmerking. Uiteraard verandert je leven door het ouderschap. Alles verandert: je lichaam, je huis, je relatie, de manier waarop je in het leven staat en vooral het beeld dat je van jezelf hebt. Er is niets dat ik niet voor mijn dochter zou doen. De dingen die ik voor mezelf niet durf, de ruimte die ik voor mezelf nooit zou durven opeisen, die vraag ik moeiteloos voor haar. Ik schaam me niet om over straat te dansen wanneer dit ervoor zorgt dat mijn dochter stopt met huilen, ik trotseer de wrevel van de verpleegkundige door, na een inenting, een pleister op haar dijtje te weigeren (omdat het verwijderen ervan mijn dochter pijn doet) en ik wil niet dat iedereen mijn kind vasthoudt. En ik durf dat nog te zeggen ook.

Er was een periode dat ik bang was nooit moeder te worden. In één jaar tijd verloor ik twee maal na negen weken mijn zwangerschap. Twee maal negen weken waarin ik al dromen had voor mijn kind, namen had bedacht, rompertjes had gekocht. Negen weken waarin ik me bijzonder had gevoeld omdat er een heel klein vruchtje in mij groeide dat later zou uitgroeien tot een echt kind. Ik weet heus dat een miskraam vaker voorkomt, ik weet heus dat het niet het ergste is dat je kan overkomen. Het is echter ook niet nodig om te reageren op een miskraam alsof het om neusverkoudheid gaat. Een miskraam afdoen met opmerkingen over windeieren en “ach, het was nog zo pril” is grof en ongevoelig. Mensen lijken in de veronderstelling te verkeren dat ze de eerste twaalf weken van hun zwangerschap verborgen moeten houden omdat “er nog zoveel mis kan gaan.” Wanneer iedereen dit echter blijft doen dan blijft een miskraam krijgen in een taboesfeer hangen waarin het niet thuishoort. Het hoort niet te voelen als falen om een miskraam te krijgen en het hoort niet geheim te blijven.

Zelfs nu ik eindelijk een gezonde dochter heb, denk ik vaak terug aan mijn eerste twee zwangerschappen. De eerste keer was ik uitgerekend op Eerste Kerstdag 2010, de tweede keer op 1 augustus 2011. De suggestie dat tegenslag je sterker maakt vind ik kwetsend. Het impliceert dat je blij mag zijn met alle narigheid die je overkomt. Je wordt er immers zoveel sterker van.

Het leven slaat je soms knock-out. Je staat weer op en triomfeert maar je wordt er niet sterker van. Niet echt. Toegegeven, je weet beter hoe je moet omgaan met tegenslag. Maar telkens wanneer ik een klap krijg duurt het langer voordat ik er weer bovenop ben. Misschien is het wel zo dat je na misère geluk sterker ervaart. Ik weet heel goed hoe ik gelukkig moet zijn. Ongeluk heeft me niet sterker gemaakt maar ik besef steeds beter hoeveel geluk ik nu heb. De wereld ligt aan mijn voeten.  

Geburtenhügel Prenzlauer Berg

Echtgenoot, dochter en ik zijn gisteren aangekomen in Berlijn waar we de komende twee maanden zullen wonen. Na deze twee maanden gaan we weer voor een jaar in Amsterdam wonen om daarna terug te keren naar ons geliefde Connecticut. De verwondering die ik voel over Amerikaanse gewoonten voel ik nu over Nederlandse en Duitse gewoonten. Waarom eet men in Duitsland zoveel kiwi’s? Waarom zijn de Amsterdamse fietsers zo ongelooflijk onbeschoft? Waarom wordt er in godsvredesnaam nog altijd geen lactosevrije melk verkocht in de Nederlandse supermarkt of reformwinkel (nee, sojamelk is geen goed alternatief)?

We hebben gisteren dus onze intrek genomen in een heel fijn appartement (met zo’n enorme douchekop en een gigantisch dakterras met uitzicht over de Fernsehturm op Alexanderplatz) in de buurt Prenzlauer Berg. Deze buurt in voormalig Oost-Berlijn die vroeger vooral bekend stond als de plek voor kunstenaars is nu de hotspot voor ouders en hun kinderen. Men schijnt te geloven dat er in Prenzlauer Berg een geboortegolf heeft plaatsgevonden. Dit is niet waar. Er wonen echter wel ongelooflijk veel mensen die de leeftijd hebben om kinderen te krijgen (en ze dan ook krijgen). En dan bedoel ik niet vrouwen van vijfenzestig met behulp van IVF.

Toch is het volkomen begrijpelijk dat Prenzlauer Berg de Geburtenhügel wordt genoemd. Overal zie je kinderspeelplaatsen. Aan Helmholtzplatz staan er bij het café rijen aan kinderwagens en buggy’s. Op de menukaart kun je voor 50 cent kinderlatte (opgeschuimde melk) kopen en zijn er spuugdoekjes beschikbaar voor die altijd op handen zijnde ongelukjes. Het cliché van de latte macchiato moeder met dure kinderwagen is niet ver bezijden de waarheid. Ook aan biologische supermarkten en yogascholen is er geen gebrek. U begrijpt dat ik mij hier al helemaal thuisvoel? Paar plaatjes van de buurt. Meer volgt.

schatzoeken op Grootmoeders zolder

Het hangt nu allemaal aan het wasrek te drogen: de toekomstige outfitjes van mijn dochter oftewel de jurkjes die ik zelf droeg toen ik een baby was. Hier word ik blij van als van een abrikozentaartje en een espresso in de loop van een lenteochtend. Later volgt meer nieuws over mijn belevingen...