Bed

zich. Echtgenoot en ik moesten een nieuw bed kopen. Poes Elisabeth had ons aerobed, waarop we sinds onze verhuizing (acht maanden eerder) nog steeds sliepen, lek geprikt. Na een aantal moeizame nachten waarin we, telkens zodra onze schouders de grond bereikten, het bed moesten oppompen, besloten we tot de aanschaf van een echt bed over te gaan. Het was uiteraard hoe dan ook belachelijk dat we dit zo lang hadden uitgesteld. Hoe kun je nu een hotelkwaliteit van leven nastreven op een ordinair luchtbed? Een prachtig groot donzen dekbed doet hieraan niets af. En toch, het kopen van een bed voelt als het kopen van pantykousjes, nieuwe binnenbanden of een fatsoenlijke paraplu. Ze veraangenamen je leven ontzettend maar het is zonde om je geld aan uit te geven. Gelukkig kun je in de VS op elk moment van de dag alles kopen, online of in persoon. Dat laatste leek ons voor een bed een beter idee. Op een miezerige vrijdagavond togen we naar de winkel. Langs de Boston Post Road (de zeventiende eeuwse postbezorgingsroute tussen New York City en Boston thans levensgevaarlijke snelweg) kun je alles vinden; je kunt er sierduifjes kopen, tarotkaarten laten leggen, je biologische boodschappen doen en een bed kopen. Je kunt je er overigens ook heel goed bezatten in de diverse etablissementen die alleen per auto bereikt kunnen worden. “Hi, my name is Ed (van Better Bed[ding]) and I will be helping you today”. Ed had blijkbaar door dat dit voor ons een moeizame onderneming zou kunnen worden. Wij vinden teveel keus namelijk helemaal niet zo prettig maar in Amerika is veelkeus (voor de gelegenheid een zelfstandig naamwoord) een soort religie. Of in de woorden van Ed; “In the United States we take sleeping very seriously”.  Ed was een tragische figuur. Of misschien vonden wij dat alleen. Een te dikke man in een winkel vol lege bedden. Hij leek op zo'n geisoleerd personage in het werk van Edward Hopper. De ruimte meedogenloos fel belicht, lelijk tussen al die grote bleke matrassen. Na een idioot rondje proefliggen was de boxspring uitgezocht en mochten we weer naar huis. Elke keer als Echtgenoot en ik langs de winkel rijden en ik zie Ed niet staan, hoop ik stilletjes dat hij achterin de winkel met een broeierige Latina tussen de lakens is gekropen om haar het tempurmatras te laten uitproberen. Zo’n expeditie vraagt om troost! Een cake of gevulde eieren zouden de triestigheid kunnen verminderen maar ik houd het vandaag bij bonen. Ik houd van de zachte structuur van bonen: In alle varianten en het maakt me niet eens zoveel uit of ze uit een blik komen of gedroogd zijn. Na een inspannende ochtend eet ik niets zo graag als een snel in elkaar gedraaide salade van witte bonen, sardientjes, avocado en tomaat. Ook zoiets; witte bonen in tomatensaus. Dat moet je dus gewoon even zelf maken:

500 gram (2 1/5 cup) gedroogde cannellini bonen, een nacht van tevoren in koud water laten weken

1 tak salie

1 laurierblad

zout

5 el olijfolie

1 kleine rode ui fijngesneden

bosje fijngehakte peterselie

1 el fijngehakt sellerieblad

2 fijngesneden knoflooktenen

1 el zoet paprikapoeder

een groot blik pruimtomaten

2 cups water

Breng de bonen in een grote pan, bedekt met veel koud water, aan de kook. Als er schuim op het wateroppervlak ontstaat, dan moet je dat er even afhalen. Zet het vuur dan lager en voeg de salie en het laurierblad toe. Laat de bonen ongeveer een uur op middelhoog vuur pruttelen. Geen deksel op de pan. Als het nodig blijkt dan kun je er wat heet water aan toevoegen. Aan het einde van het koken voeg je zout toe. Verwarm de oven voor op 175 graden celsius (of 350 Fahrenheit). Fruit ondertussen in een pan met dikke bodem (die eventueel in de oven kan) de rode ui tot deze goudbruin is en een beetje plakkerig. Voeg dan de peterselie en selderie toe, roer erdoorheen en vervolgens de knoflook en het paprikapoeder. Zodra je de knoflook begint te ruiken, voeg je de tomaten toe. Laat dit sausje een kwartier pruttelen. De tomaten moet je wel fijn maken; gewoon in de pan met een houten lepel kapot drukken. Breng de saus op smaak met zout en peper. Giet de bonen af en voeg ze bij de saus. Voeg daaraan twee cups heet water toe, breng dit aan de kook en laat dit enkele minuten koken. Aangezien ik niet over een pan beschik die ik nu in een hete oven kan zetten, moet ik de hele handel overbrengen naar een ovenschotel. Laat de bonen ongeveer drie kwartier in de oven staan (ze moeten goudbruin worden). Kijk een aantal keer of de bonen niet blijven plakken. Verlaag de temperatuur tot 145 graden celsius (300 Fahrenheit), voeg als het te droog wordt eventueel wat heet water toe en laat nog een kwartier in de oven. Laat de bonen in de oven enigszins afkoelen.