Muggenzifterij

Deze blog komt bijna een week later dan gebruikelijk. Dat is de schuld van de Duitsers. Ik kan het niet mooier maken dan het is. In onze lieve naïviteit èn vergevingsgezindheid (dit hoef ik toch zeker niet uit te leggen?) waren Echtgenoot en ik met luchtvaartmaatschappij Lufthansa van New York naar Frankfurt gevlogen om daar een vliegtuig naar Florence te nemen. Onze bagage bleek niet met ons te zijn meegereisd. Onze voormalig bezetter had bedacht dat onze koffers het misschien plezanter zouden vinden om een tijd op de luchthaven van New York te blijven staan en vervolgens wat rond te vliegen tussen Wenen, Bologna en Casablanca. Een week later dan gepland hebben de koffers zich gisteren gelukkig kunnen herenigen met hun eigenaren. Mijn fotocamera is helaas in Marokko achtergebleven. Onze foto’s van opwaaiende zomerjurken op fruitvelden in Connecticut en talloze kiekjes van onze lome poes Elizabeth die zich tot een vloerkleedje uitstrekt om zo koel mogelijk te blijven, zullen wel een terroristisch alarm hebben doen rinkelen. Je kunt tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn. 

Het is een heel vervelende ziekte: zodra je besmet bent, kom je er nog maar moeilijk vanaf. Je kunt het niet aan de buitenkant zien maar het verandert mensen wel degelijk. De epidemie treft vooral de Verenigde Staten maar breidt zich snel uit. Het is PC: Political Correctness. En soms, lach me niet uit, ben ik bang dat het ook mij in zijn greep houdt. Zo durf ik amper nog te schrijven dat het feit dat de Duitsers mijn koffers in beslag hadden genomen mij ernstig deed herinneren aan alle geschiedenislessen op school. Het was vele malen erger dat juist zíj mijn spullen hadden geannexeerd. Zie je, dat ik het heb? PC trekt alle levensenergie uit je en laat je in je sop gaarkoken met nuance en voorzichtigheid. Je zult zien dat ik straks zo weer vrolijk in een Lufthansa-vliegtuig stap. Het is net alsof je geen klamboe meer boven je bed kunt hangen omdat je hiermee ook de aardige muggen buitensluit. Straks ga ik nog beweren dat ook niet-Duitse luchtvaartmaatschappijen weleens koffers kwijtraken. Gadverdamme, snoer me de mond als het ooit zover komt.

Uiteraard is het slechts toeval dat mijn fotocamera in Marokko uit mijn koffer is gestolen. Dit had ook in Nederland of Denemarken kunnen gebeuren. Ook heb ik nooit gedacht dat die dikke Amerikaanse grondstewardess op JFK (de luchthaven van New York) iets van doen zou hebben met de verdwijning van onze koffers. Het maakt namelijk helemaal niet uit dat zo’n stewardess niet weet waar Frankfurt ligt. En ik sprong een gat in de lucht van blijdschap toen ik ontdekte dat twee Italianen ons gingen assisteren bij het terugvinden van onze bagage. Italianen zijn zo goed georganiseerd, spreken hun talen en houden zich aan hun afspraken. Dat geeft vertrouwen.

Ik at gisteren een bedrieglijk eenvoudig en licht voorgerecht: carpaccio di zucchine (carpaccio met courgettes)

Voor 2 personen

1 courgette

1 citroen

wat olijfolie
twee eetlepels balsamico-azijn

een blok parmezaanse kaas

zout en peper 

Schaaf de courgette in lange repen en marineer enige tijd in wat citroensap, olijfolie en zout en peper. Leg de courgette vervolgens op een groot plat bord. Druppel er wat lekkere stroperige balsamico-azijn overheen en schaaf er grof wat parmezaan over. Klaar. 

Ergernissen 2

Ik ben aan het opruimen. Opruimen vind ik nog veel vervelender dan schoonmaken. Overal komen opeens de haarelastiekjes tevoorschijn die ik zo vergeefs heb gezocht toen ik ze nodig had. Als er een los haakje aan mijn nagel zit moest ik hem uit pure nood afbijten en nu heb ik zoveel kartonnen nagelvijltjes dat ik mijn eigen nagelstudio zou kunnen beginnen. Het is wellicht ook niet handig om op te ruimen wanneer het zo tergend warm is. Gisteren zag ik op het Nederlandse journaal een item over “stedelijke hitte-eilanden”. Uit het briljante onderzoek “Hitte-stress in Rotterdam” blijkt dat dichtgebouwde gebieden ettelijke graden warmer zijn dan de parken en weilanden eromheen. Je meent het? Is het heus? Wie had kunnen vermoeden dat dichte bebouwing een verkoelend windje in de weg zou kunnen staan? Klimaatonderzoeker Sonja stelt vast dat veel mensen minder goed slapen als de warmte in de stad blijft hangen. Ik ben blij dat er eindelijk een onderzoeker is die dit definitief bevestigt. Ik maar denken dat ik de enige ben die last heeft van deze vorm van slapeloosheid.

Tip van de onderzoekers: dat donkere asfalt is het ergst, gele klinkers zijn veel beter. Ja joh, gele klinkers. Een uitstekend idee, kunnen we werkelijk overal onze dure pumps stuklopen op van die irritante kinderkopjes. Laten we inderdaad ruim investeren in het verkoelen van de Nederlandse steden. We moeten die eindeloze hete Nederlandse zomers echt de kop indrukken voordat het te laat is.

Ik nodig Sonja gaarne uit om een bezoek aan New Haven of New York te brengen in deze tijd van het jaar. Ik ben benieuwd of zij hier ook een verschil constateert tussen de klamme, zweterige 38 graden op het grasveld of de tergende 38 graden op straat. Ik voorspel dat onze onderzoeker één groot hitte-eiland zal ontdekken dat zich uitstrekt tot over de hele Oostkust van de Verenigde Staten. Ik hoop dat haar nachtrust niet zal lijden onder die hitte. Ik zal overigens mijn mond maar houden over de “gevoelstemperatuur” die uiteraard vele malen hoger ligt dan de werkelijke temperatuur. Weermannen hebben het tegenwoordig ook over “gevoelstemperatuur”. Hebben ze het over hun eigen gevoelstemperatuur wanneer ze zeggen dat het in Nederland 24 graden wordt maar het “aanvoelt” als een ruime 28?

Nog een ergernis. In George Street, een niet al te vrolijke straat hier in het dorp, hangt een groot bord waarop een waarschuwing staat voor automobilisten: “Slow down, Save lives”. Is dat niet werkelijk het stomste dat je ooit hebt gelezen? To save a life is iets anders dan to spare a life en weer volstrekt iets anders dan to save money. Sparen en redden zijn niet hetzelfde. Ik zou spontaan in een verkeersongeval kunnen geraken. Hoezo kun je levens redden door langzamer te rijden? Hoe werkt zoiets? Is er van hoger hand al bepaald wie er eigenlijk zou moeten sterven aan één of andere enge ziekte en schrap ik er eentje van de dagelijkse dodenlijst door langzamer te gaan rijden? Worden er op miraculeuze wijze mensen genezen enkel en alleen omdat Echtgenoot zijn snelheid aanpast? Dat kan niet! Nogmaals: dat kan niet. Je kunt hooguit een leven “sparen” maar je kunt geen leven “redden” door vaart te minderen.

Aan steeds meer Nederlandse universiteiten worden colleges in het Engels gegeven. Dit levert hilarische linguïstische misverstanden op. Wat te denken van: “ I tried to lead you around the garden” (ik probeerde je om de tuin te leiden) of “I have an equation picked from the sky” (ik heb een vergelijking uit de lucht gegrepen). Misschien moet ik het erop houden dat ik het er warm van heb (I have it there warm from).

De ergernissen vliegen me net zo hard om de oren als de nieuw ontdekte Michelangelo’s uit de lucht komen vallen. Het ene schilderij is nog lelijker dan het andere. Het is direct nieuwswaardig wanneer iemand ten onrechte suggereert dat één of ander prul van de hand van Michelangelo is of als een malloot in de craquelé in de ogen van de Mona Lisa cijfers herkent. Graven naar het graf van Mona Lisa lijkt me ook al zo’n weinig nuttige onderneming. Ik vermoed dat Sonja connecties heeft met de domste onderzoekers van het kunsthistorisch veld? Het zou kunnen dat ze allemaal door de hitte bevangen zijn. Ik raad ze in dat geval aan om een verkoelend grasveldje op te zoeken.

Ik ga verder met opruimen. Misschien sta ik morgen wel in de krant met een nieuw ontdekte Michelangelo die ik bij toeval onder het stof uit de kelder van ons huis heb gevist.

Voor vandaag kofte kebab met pitabrood, tzatziki en een Libaneze tomatensalade. Recepten uit verschillende landen die goed bij elkaar passen. Eet ze in een stadspark om te ontsnappen aan stedelijke hitte-eilanden. Of thuis, onder een dekentje met pantoffels aan.

Voor vier tot zes personen

750 gr runder- of lamsgehakt

1 middelgrote ui, fijngesneden

50 gr bladpeterselie, fijngesneden

zout en peper

Kruid het gehakt met zout en peper en vermeng alles met de hand tot een soepele massa. Meng de ui en de peterselie erdoor. Vorm er 2 cm dikke en 7 cm lange worstjes van. Leg ze op een met olie ingevet vel aluminiumfolie en rooster ze 8 minuten onder de hete grill tot ze goudbruin zijn; keer ze halverwege de tijd. 

Tzatziki

2 tenen knoflook, zeer fijn gehakt

2 el olijfolie

1 el citroensap

1 kleine komkommer

1 tl zout

600 gr Griekse yoghurt

2 el gedroogde munt

Doe de knoflook, olijfolie en het citroensap in een kommetje en zet apart.

Schil de komkommer in de lengte in strepen - verwijder op de ene baan de schil en laat die op de andere baan zitten. Rasp de komkommer grof, strooi er zout over en laat de komkommerrasp in een fijne zeef in de gootsteen uitlekken. Druk het vocht er met je handen uit. 

Doe de yoghurt in een kom en roer de munt erdoor. Voeg het knoflook-olijfoliemengsel en de komkommer toe. Strooi er zwarte peper bij. Serveer de tzatziki niet meteen maar bewaar het mengsel in de koelkast en laat de smaken wat op elkaar inwerken. 

Tomatensalade

5 tomaten, in kleine blokjes gesneden en de zaadjes verwijderd

feta, hoeveelheid naar smaak

handvol verse munt

zout en peper

Leg de fijngesneden tomaten op een plat bord. Verkruimel de feta tussen je vingers en strooi over de tomaten. Was de munt en snijd deze fijn. Strooi ook deze over de tomaten. Voeg een beetje zout en peper toe. Als je de combinatie tomaat en verse munt hebt geproefd dan is tomaat en basilicum opeens een beetje saai. Dat beloof ik. 

Huwelijkse hoeksteen

Het was de rilette van eend die Laura en Steve samenbracht. Steve had na een vermoeiende dag op zijn werk zin gekregen in eendenpaté en stapte net voor sluitingstijd een delicatessenzaak in Brooklyn binnen. Laura werkte daar achter de kassa. Zij was niet blij met de klant die zich schamele minuten voor sluiting bij haar meldde maar werd getroffen door zijn zachtheid. Hij was direct verliefd. Steve, een jaar eerder gescheiden en vader van twee kinderen, werd een vaste klant in de winkel. Hij stapte zelfs elke dag een halte eerder uit de metro om in haar winkel zijn boodschappen te doen. Hij besteedde elk bezoek minstens honderd dollar om langer bij zijn caissière in de buurt te zijn. Hij droomde van de dag dat ze bij de charcuterie zou gaan werken of achter de kazen zodat hij tenminste een gesprek met haar kon voeren. Bij de kassa stond altijd zo’n lange rij en doorstroom was gewenst. Om tijd te rekken vroeg hij haar om informatie over de producten dicht bij de kassa: de frisse-ademsnoepjes en de kauwgom. Hij kocht ze naar hartelust hoewel hij ze nooit gebruikte. Zij gaf hem gratis gebakjes en dat moedigde hem aan. Na verscheidene maanden van die gebakjes, de eendenrilette en eindeloze hoeveelheden knoflookworsten—wat bij elkaar volgens de huisdokter een enorme stijging van Steve’s cholesterol veroorzaakte—had hij eindelijk de moed om haar uit te vragen. Zij was helaas al verloofd met een Noord-Europese man, tevens gescheiden en met kinderen. Na enige tijd verbrak Laura deze verloving. Een afspraakje met Steve werd eindelijk werkelijkheid. Dit was in 2006. Steve en Laura verloofden zich in 2009 en ze zijn op 18 juni van dit jaar getrouwd in Prospect Park in Brooklyn.

Ik verzin geen woord van bovenstaande alinea. Sterker nog, mijn tekst is een hele korte samenvatting van het veel uitgebreidere artikel dat de New York Times wijdde aan dit stel. Laura en Steve zijn niet beroemd. Waarom hun ontmoeting voor de krant zo nieuwswaardig was is mij niet duidelijk. Dat het weleens zo zou kunnen zijn dat Steve en Laura kapitalen hebben betaald voor hun paginagrote huwelijksaankondiging wil ik niet weten. De details zijn desalniettemin om te smullen. Steve kreeg een steeds hoger cholesterol omdat hij zich ongans at aan eend en deed niet alleen zijn spijkerbroek voor het eerste afspraakje in de wasmachine maar hij liet warempel ook op de valreep nog zijn haar knippen. Laura ging, in de tijd tussen hun eerste afspraakje en hun verloving, naar het conservatorium in Baltimore maar werd uiteindelijk barista. De moraal van het verhaal doet een beetje afbreuk aan het zoete artikel (zoals de moraal wel vaker het vermogen blijkt te bezitten om de dingen te verpesten): “Liefde heeft altijd een prijs maar Steve kreeg veel meer dan hij ooit voor die paté heeft hoeven betalen.” Die laatste zin verzin ik niet. Dat deed de verslaggeefster van de Times al voor me.

Afgezien van het feit dat ik een vurige anti-monarchist ben (om wonend in de Verenigde Staten nu te stellen dat ik een Republikein ben, ligt wat gecompliceerd) denk ik dat ik wel hierom zo weinig belangstelling heb voor Koninklijke huwelijken. Prins Pils zal vast zijn eigen broek niet hebben gewassen voordat hij onze blonde breedgekuite schone mee uitnam. Alle ontroerende details van de liefde ontbreken. In plaats daarvan wordt me bijna opgedrongen dat ik interesse moet hebben voor de trouwjurk van een volslagen onbekende vrouw die nu opeens prinses wordt. Mijn grote interesse voor mode kent echter een grens bij trouwjurken die doorgaans toch vooral wit en enkellang zijn.

In de staat New York mogen homoseksuelen nu ook trouwen. Uiteraard ben ik van mening dat als hetero’s zich in de echt mogen verbinden, homo’s dit ook moeten kunnen doen. Wanneer ik echter jubelende berichten vanuit de Nederlandse media lees over de acceptatie van het homohuwelijk in New York dan erger ik me een beetje. Het is weinig kritisch. Het gevaar – zeer reëel en door velen gevreesd – is dat homo’s die niet zullen trouwen, als stel niet serieus zullen worden genomen. Ik ervaar dit als hetero zelf al twee jaar aan den lijve. Was ik niet Echtgenote K geweest dan had ik geen visum gekregen en was ik niet met dezelfde egards behandeld. Ik had nog geen bibliotheekpas bij Echtgenoots werk kunnen aanvragen! Het huwelijk word je hier door de strot geduwd omdat andere vormen van een door de staat geregeld samenlevingsverband niet bestaan. Je kunt hier geen samenlevingscontract afsluiten en dus zul je moeten trouwen, homo of niet, trouwlustig of niet.

Zelf wil ik graag een volgende keer trouwen met een in witte enkellange bruidsjapon gehulde homo. 

Voor vandaag een wit gerecht. Bloemkool met een papje. Probeer nu alsjeblieft eens echt werk te maken van je roux. Het verschil is zo groot. Dit doe je zo:

Voor vier personen: 

1 liter melk

1 laurierblad

1 kleine ui

2 teentjes knoflook

50 gr boter

50 gr bloem

4 el slagroom

100 gram geschaafde pittige kaas (Cheddar, belegen kaas)

1 grote bloemkool

4 el fijngeraspte parmezaan

Schenk de melk in een pan en voeg het laurierblad toe. Schil de ui, steek er de knoflooktenen in en voeg aan de melk toe. Breng de melk aan de kook. Zodra de melk begint te rijzen, zet je het vuur uit en laat je de melk afkoelen. Verwarm de oven voor op 220 graden celsius. Smelt de boter in een pan met dikke bodem, roer de bloem erbij en laat het mengsel koken. Roer regelmatig. Het mengsel mag een beetje goudkleurig worden en gaan geuren. Giet de warme melk erbij en laat het mengsel bijna koken. Als je klontjes ziet, wanhoop dan niet. Je roert ze er makkelijk met een garde uit. Roer tot de saus dikker begint te worden. Zet het vuur laag en laat de saus nog een kwartier tot twintig minuten pruttelen. Voeg de slagroom en Cheddar/belegen kaas toe. 

Breek de bloemkool in grote roosjes. Breng een grote pan water aan de kook en laat de roosjes daarin vallen. Drie of vier minuten in het kokende water is voldoende. Giet de bloemkoolroosjes goed af. Breng de bloemkool nu over in een ovenschotel. Giet de kaassaus over de roosjes (het laurierblad en de ui met knoflook mogen nu worden weggegooid). Bestrooi de schotel met nog wat parmezaanse kaas. Zet de schotel in de oven en bak de bloemkool twintig minuten. Er heeft zich dan een gouden korst gevormd en de saus is lekker aan het bubbelen.