Het was de rilette van eend die Laura en Steve samenbracht. Steve had na een vermoeiende dag op zijn werk zin gekregen in eendenpaté en stapte net voor sluitingstijd een delicatessenzaak in Brooklyn binnen. Laura werkte daar achter de kassa. Zij was niet blij met de klant die zich schamele minuten voor sluiting bij haar meldde maar werd getroffen door zijn zachtheid. Hij was direct verliefd. Steve, een jaar eerder gescheiden en vader van twee kinderen, werd een vaste klant in de winkel. Hij stapte zelfs elke dag een halte eerder uit de metro om in haar winkel zijn boodschappen te doen. Hij besteedde elk bezoek minstens honderd dollar om langer bij zijn caissière in de buurt te zijn. Hij droomde van de dag dat ze bij de charcuterie zou gaan werken of achter de kazen zodat hij tenminste een gesprek met haar kon voeren. Bij de kassa stond altijd zo’n lange rij en doorstroom was gewenst. Om tijd te rekken vroeg hij haar om informatie over de producten dicht bij de kassa: de frisse-ademsnoepjes en de kauwgom. Hij kocht ze naar hartelust hoewel hij ze nooit gebruikte. Zij gaf hem gratis gebakjes en dat moedigde hem aan. Na verscheidene maanden van die gebakjes, de eendenrilette en eindeloze hoeveelheden knoflookworsten—wat bij elkaar volgens de huisdokter een enorme stijging van Steve’s cholesterol veroorzaakte—had hij eindelijk de moed om haar uit te vragen. Zij was helaas al verloofd met een Noord-Europese man, tevens gescheiden en met kinderen. Na enige tijd verbrak Laura deze verloving. Een afspraakje met Steve werd eindelijk werkelijkheid. Dit was in 2006. Steve en Laura verloofden zich in 2009 en ze zijn op 18 juni van dit jaar getrouwd in Prospect Park in Brooklyn.
Ik verzin geen woord van bovenstaande alinea. Sterker nog, mijn tekst is een hele korte samenvatting van het veel uitgebreidere artikel dat de New York Times wijdde aan dit stel. Laura en Steve zijn niet beroemd. Waarom hun ontmoeting voor de krant zo nieuwswaardig was is mij niet duidelijk. Dat het weleens zo zou kunnen zijn dat Steve en Laura kapitalen hebben betaald voor hun paginagrote huwelijksaankondiging wil ik niet weten. De details zijn desalniettemin om te smullen. Steve kreeg een steeds hoger cholesterol omdat hij zich ongans at aan eend en deed niet alleen zijn spijkerbroek voor het eerste afspraakje in de wasmachine maar hij liet warempel ook op de valreep nog zijn haar knippen. Laura ging, in de tijd tussen hun eerste afspraakje en hun verloving, naar het conservatorium in Baltimore maar werd uiteindelijk barista. De moraal van het verhaal doet een beetje afbreuk aan het zoete artikel (zoals de moraal wel vaker het vermogen blijkt te bezitten om de dingen te verpesten): “Liefde heeft altijd een prijs maar Steve kreeg veel meer dan hij ooit voor die paté heeft hoeven betalen.” Die laatste zin verzin ik niet. Dat deed de verslaggeefster van de Times al voor me.
Afgezien van het feit dat ik een vurige anti-monarchist ben (om wonend in de Verenigde Staten nu te stellen dat ik een Republikein ben, ligt wat gecompliceerd) denk ik dat ik wel hierom zo weinig belangstelling heb voor Koninklijke huwelijken. Prins Pils zal vast zijn eigen broek niet hebben gewassen voordat hij onze blonde breedgekuite schone mee uitnam. Alle ontroerende details van de liefde ontbreken. In plaats daarvan wordt me bijna opgedrongen dat ik interesse moet hebben voor de trouwjurk van een volslagen onbekende vrouw die nu opeens prinses wordt. Mijn grote interesse voor mode kent echter een grens bij trouwjurken die doorgaans toch vooral wit en enkellang zijn.
In de staat New York mogen homoseksuelen nu ook trouwen. Uiteraard ben ik van mening dat als hetero’s zich in de echt mogen verbinden, homo’s dit ook moeten kunnen doen. Wanneer ik echter jubelende berichten vanuit de Nederlandse media lees over de acceptatie van het homohuwelijk in New York dan erger ik me een beetje. Het is weinig kritisch. Het gevaar – zeer reëel en door velen gevreesd – is dat homo’s die niet zullen trouwen, als stel niet serieus zullen worden genomen. Ik ervaar dit als hetero zelf al twee jaar aan den lijve. Was ik niet Echtgenote K geweest dan had ik geen visum gekregen en was ik niet met dezelfde egards behandeld. Ik had nog geen bibliotheekpas bij Echtgenoots werk kunnen aanvragen! Het huwelijk word je hier door de strot geduwd omdat andere vormen van een door de staat geregeld samenlevingsverband niet bestaan. Je kunt hier geen samenlevingscontract afsluiten en dus zul je moeten trouwen, homo of niet, trouwlustig of niet.
Zelf wil ik graag een volgende keer trouwen met een in witte enkellange bruidsjapon gehulde homo.
Voor vandaag een wit gerecht. Bloemkool met een papje. Probeer nu alsjeblieft eens echt werk te maken van je roux. Het verschil is zo groot. Dit doe je zo:
Voor vier personen:
1 liter melk
1 laurierblad
1 kleine ui
2 teentjes knoflook
50 gr boter
50 gr bloem
4 el slagroom
100 gram geschaafde pittige kaas (Cheddar, belegen kaas)
1 grote bloemkool
4 el fijngeraspte parmezaan
Schenk de melk in een pan en voeg het laurierblad toe. Schil de ui, steek er de knoflooktenen in en voeg aan de melk toe. Breng de melk aan de kook. Zodra de melk begint te rijzen, zet je het vuur uit en laat je de melk afkoelen. Verwarm de oven voor op 220 graden celsius. Smelt de boter in een pan met dikke bodem, roer de bloem erbij en laat het mengsel koken. Roer regelmatig. Het mengsel mag een beetje goudkleurig worden en gaan geuren. Giet de warme melk erbij en laat het mengsel bijna koken. Als je klontjes ziet, wanhoop dan niet. Je roert ze er makkelijk met een garde uit. Roer tot de saus dikker begint te worden. Zet het vuur laag en laat de saus nog een kwartier tot twintig minuten pruttelen. Voeg de slagroom en Cheddar/belegen kaas toe.
Breek de bloemkool in grote roosjes. Breng een grote pan water aan de kook en laat de roosjes daarin vallen. Drie of vier minuten in het kokende water is voldoende. Giet de bloemkoolroosjes goed af. Breng de bloemkool nu over in een ovenschotel. Giet de kaassaus over de roosjes (het laurierblad en de ui met knoflook mogen nu worden weggegooid). Bestrooi de schotel met nog wat parmezaanse kaas. Zet de schotel in de oven en bak de bloemkool twintig minuten. Er heeft zich dan een gouden korst gevormd en de saus is lekker aan het bubbelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten