Muggenzifterij

Deze blog komt bijna een week later dan gebruikelijk. Dat is de schuld van de Duitsers. Ik kan het niet mooier maken dan het is. In onze lieve naïviteit èn vergevingsgezindheid (dit hoef ik toch zeker niet uit te leggen?) waren Echtgenoot en ik met luchtvaartmaatschappij Lufthansa van New York naar Frankfurt gevlogen om daar een vliegtuig naar Florence te nemen. Onze bagage bleek niet met ons te zijn meegereisd. Onze voormalig bezetter had bedacht dat onze koffers het misschien plezanter zouden vinden om een tijd op de luchthaven van New York te blijven staan en vervolgens wat rond te vliegen tussen Wenen, Bologna en Casablanca. Een week later dan gepland hebben de koffers zich gisteren gelukkig kunnen herenigen met hun eigenaren. Mijn fotocamera is helaas in Marokko achtergebleven. Onze foto’s van opwaaiende zomerjurken op fruitvelden in Connecticut en talloze kiekjes van onze lome poes Elizabeth die zich tot een vloerkleedje uitstrekt om zo koel mogelijk te blijven, zullen wel een terroristisch alarm hebben doen rinkelen. Je kunt tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn. 

Het is een heel vervelende ziekte: zodra je besmet bent, kom je er nog maar moeilijk vanaf. Je kunt het niet aan de buitenkant zien maar het verandert mensen wel degelijk. De epidemie treft vooral de Verenigde Staten maar breidt zich snel uit. Het is PC: Political Correctness. En soms, lach me niet uit, ben ik bang dat het ook mij in zijn greep houdt. Zo durf ik amper nog te schrijven dat het feit dat de Duitsers mijn koffers in beslag hadden genomen mij ernstig deed herinneren aan alle geschiedenislessen op school. Het was vele malen erger dat juist zíj mijn spullen hadden geannexeerd. Zie je, dat ik het heb? PC trekt alle levensenergie uit je en laat je in je sop gaarkoken met nuance en voorzichtigheid. Je zult zien dat ik straks zo weer vrolijk in een Lufthansa-vliegtuig stap. Het is net alsof je geen klamboe meer boven je bed kunt hangen omdat je hiermee ook de aardige muggen buitensluit. Straks ga ik nog beweren dat ook niet-Duitse luchtvaartmaatschappijen weleens koffers kwijtraken. Gadverdamme, snoer me de mond als het ooit zover komt.

Uiteraard is het slechts toeval dat mijn fotocamera in Marokko uit mijn koffer is gestolen. Dit had ook in Nederland of Denemarken kunnen gebeuren. Ook heb ik nooit gedacht dat die dikke Amerikaanse grondstewardess op JFK (de luchthaven van New York) iets van doen zou hebben met de verdwijning van onze koffers. Het maakt namelijk helemaal niet uit dat zo’n stewardess niet weet waar Frankfurt ligt. En ik sprong een gat in de lucht van blijdschap toen ik ontdekte dat twee Italianen ons gingen assisteren bij het terugvinden van onze bagage. Italianen zijn zo goed georganiseerd, spreken hun talen en houden zich aan hun afspraken. Dat geeft vertrouwen.

Ik at gisteren een bedrieglijk eenvoudig en licht voorgerecht: carpaccio di zucchine (carpaccio met courgettes)

Voor 2 personen

1 courgette

1 citroen

wat olijfolie
twee eetlepels balsamico-azijn

een blok parmezaanse kaas

zout en peper 

Schaaf de courgette in lange repen en marineer enige tijd in wat citroensap, olijfolie en zout en peper. Leg de courgette vervolgens op een groot plat bord. Druppel er wat lekkere stroperige balsamico-azijn overheen en schaaf er grof wat parmezaan over. Klaar.