Orkaan met gehaktballen

In de supermarkten was geen kaars of fles water meer te vinden. De boodschappenkarren puilden uit met smac en blikken spaghetti in tomatensaus. Orkaan Irene ging zondag een bezoekje aan de Oostkust brengen en kwam ook graag even in New Haven en contreien langs. Op de radio klonken The Scorpions met “Rock you like a Hurricane”, The Doors met “Riders on the Storm” en Creedence Clearwater Revival met “Have you ever seen the rain?”. Muzikaal had ik dus geen klagen. Op andere fronten maakte ik me meer zorgen. De nieuwsberichten waren alarmerend: het oog van de orkaan zou over New Haven komen en ons charmante maar enigszins gammele huis was daar vast niet tegen bestand. Ik maakte me echter vooral druk over de mogelijkheid dat we een week geen stroom, gas en warm water zouden hebben. In New York deelden veel vrienden dezelfde zorgen. Enorme rijen bij de slijter waren het gevolg. Je moet er immers niet aan denken dat je midden in een orkaan zit zonder drank! Overal werden feesten gegeven onder het mom van “party like the end of the world”. Het favoriete drankje: the Hurricane, een rumcocktail met passievrucht en sinaasappelsap. Er ontstond een ware run op rum. http://www.foodnetwork.com/recipes/emeril-lagasse/hurricane-cocktails-recipe/index.html

Logischer dan de run op water, zo leek me. Als ik iets wel had begrepen dan was het dat Irene grote regenbuien met zich zou meebrengen en de kusten zou doen overstromen. Aan water geen gebrek. Wel een absoluut gebrek aan praktische zaken in ons huishouden: waar heb ik in gods-vredesnaam die zaklamp gelaten? Waarom heb je als het er op aan komt in plaats van de gebruikelijke 19. 273 waxinelichtjes verspreid over keukenkastjes, bureaulades, gereedschapskisten en EHBO doosjes nu maar een armzalig triootje? En waarom ben ik ooit gestopt met roken zodat ik niet eens meer een fatsoenlijke aansteker bezit? Hoe komt het bovendien dat iedereen zo duidelijk lijkt te weten wat hij moet doen in geval van nood? Sta ik daar klungelig met mijn teiltje de eventuele lekkages in het huis te ondervangen terwijl ik mensen gedecideerd hun ramen zie afplakken en smac zie inslaan alsof er geen morgen is. Als je smac moet eten dan mag je trouwens hopen dat het einde der dagen is gekomen (en dat er na het einde geen smac meer bestaat). Ik sta erbij en kijk ernaar en denk aan Pessoa: “Sluimer, mijn ziel, sluimer! Grijp je kans en sluimer! Sluimer! Kort is de tijd die je gegund is! Sluimer! het is de vooravond van nooit vertrekken!”

Die teiltjes bleken uiteraard lang niet voldoende. Toch hebben wij niets te klagen gehad. Een paar emmers, een ovenschotel en een volle pan met regenwater stroomde de logeerkamer in. Het stucwerk is kapot. Het zal me een zorg wezen. Collega’s van Echtgenoot zijn hun huizen kwijt. Sommige huizen zijn er nog wel maar die liggen op hun kant. Elke dag liggend eten is niet ideaal. Mijn yoga-instructrice woont aan de kust in Branford en heeft nog wel een huis maar haar balkon is van het huis geslagen. Vele plekken, inclusief grote delen van New Haven, zitten al vanaf zondagochtend zonder stroom. ‘s Nachts wordt er geplunderd. Dat is vrij gemakkelijk in het aardedonker. Inmiddels is het leger ingezet om de plunderingen tegen te gaan. Ik stel voor de vuile dieven verplicht een week lang smac en ingeblikte spaghetti te laten eten. Dan doen ze het nooit weer.

Wat deden Echtgenoot en ik aan de vooravond van de storm? Nadat we de plantenbakken hadden binnengehaald en de auto onder de bomen vandaan hadden gereden, stonden wij om tien uur ‘s avonds gehaktballen te braden voor de volgende dag. Als je iets nodig hebt tijdens een orkaan dan zijn het toch gehaktballen. Wanneer je niet weet wat er staat te gebeuren, dan is er tenminste de gehaktbal. Gehaktballen helpen je overal doorheen. Gehaktballen voor wereldvrede. Gehaktballen voor Irene.

Er zijn regels voor een goede gehaktbal. Net zoals er regels zijn voor goede friet. Lekkere patat hoort zacht van binnen te zijn en knapperig van buiten. Amerikanen begrijpen dat niet en serveren ons die oninteressante dunne patatjes. Een gehaktbal hoort mals te zijn. Of je er nu, zoals Johannes van Dam gebakken uitjes en/of garnaaltjes doorheen doet of, zoals Sylvia Witteman, vijf witte boterhammen zonder korst, mals moet hij zijn. Mijn recept, vaak gemaakt en al met velen gedeeld, is een recept afkomstig van de mannen van het restaurant De Librije. Het blijft mijn favoriete gehaktballenrecept:

Voor vier personen

400 gr rundergehakt

2 el ketjap manis

2 el grove mosterd

1 el zout

1 tl cayennepeper (ik gebruik maar een halve theelepel)

2 kleine eieren

80 gr paneermeel (ik gebruik hiervoor meestal crackers of beschuit, wel fijnmaken)

1 el boter

380 ml vleesfond

Meng van de ingrediënten vier gehaktballen. Laat de ballen afgedekt 30 minuten rusten in de koelkast (dit is essentieel omdat de gehaktballen anders bij het braden uit elkaar vallen). Verhit de boter in een braadpan en de braad de ballen hierin rondom bruin. Schenk de fond erbij en laat de ballen, onder af en toe keren, met de deksel schuin op de pan, in 45 minuten op laag vuur gaar worden.