Go Army!

Soms schrijft een blog zichzelf. Zoals wanneer je op maandagochtend naar het gemeentehuis van New Haven moet om de geboorteakte van je dochter op te halen. Je weet van tevoren dat dit voer voor een blog (en voor psychologen) zal opleveren. Het kantoor van “Vital Statistics” viel inderdaad niet tegen. U kent vast het gevoel van onbehagen dat je overvalt wanneer je bij iemand anders op de toilet zit en er hangt een douchegordijn. Je weet dat het onwaarschijnlijk is maar je moet toch altijd even kijken of er niet iemand achter staat. Zo voelde ik me terwijl ik in de rij stond te wachten. Ik deelde de rij met twee tieners die – zoveel was duidelijk – gingen trouwen. Ze waren beiden graatmager. Zij had een goedkoop wit flodderig zomerjurkje aan (het was rond het vriespunt) met zwarte studhakken eronder. Hij droeg een pak dat zo wijd was dat je kon vermoeden dat het nog van zijn opa geweest was. Het leek er niet op dat ze er zin in hadden. Een bruiloft bij het schelle licht en de geur van taco’s in het kantoor van “Vital Statistics” ademt ook geen gezelligheid. De rest van de mensen in de rij maakte op mij geen indruk omdat mijn aandacht vooral werd getrokken door de acht borden die op de balie stonden. Het waren allemaal verboden en verplichtingen die varieerden van “zet uw kind niet op de balie” en “houd uw kind in de gaten” tot “het is verboden hier te bellen” en “U moet een geldig legitimatiebewijs hebben”. Ik snapte de noodzaak van de borden direct: het leek er niet op alsof het personeel achter de balie verbaal erg vermogend was. Er kon nog geen Goedemorgen vanaf. De enige tekst die uit de mond van de ambtenaar kwam was een snerpend “Twenty”. Het bleek te gaan om twintig dollar die ik moest betalen voor de akte.

Op weg naar de uitgang viel mijn blik op de brochure “Goarmy”. Er was dus toch licht aan het einde van de tunnel! Wat een goede en informatieve brochure. Ik was er meteen ongelooflijk mee in mijn nopjes. Met de folder probeert de Amerikaanse overheid mannen tussen de twintig en dertig te rekruteren voor het leger. En niet zomaar het leger maar de speciale eenheid. Ik was direct gefascineerd omdat Echtgenoot altijd beweert dat soldaten van de speciale eenheid zo hard zijn dat ze bij de kip in de oven gaan zitten om te controleren of de temperatuur wel hoog genoeg is. Deze brochure ging dus mee naar huis, alwaar ik hem met de grootste nauwkeurigheid bestudeerde. Ik moet zeggen dat het allemaal erg aantrekkelijk klonk.

“Bent U één van die mensen die altijd de uitdaging zoekt?”, “Zoekt U slimmere manieren om problemen op te lossen?” en “Weet U van geen ophouden om Uw doelen te bereiken?”: “wanneer het antwoord ’ja‘ is dan bent U het aan Uzelf verplicht om door te lezen”. Op de voorkant van de folder prijkt een soldaat in een pak van bladeren. Dat zal wel die slimmere manier om conflicten op te lossen zijn. Je kunt de zogenaamde “dialoog aangaan” met je vijand maar je kunt natuurlijk ook als boom verkleed mensen beschieten. Dat heeft niet zelden bewezen bijzonder effectief te zijn. “Bij de speciale eenheid werken is een mogelijkheid om jezelf altijd uit te dagen. Het is een ‘way of life’”. Dat kun je wel zeggen: niet dagelijks zie ik wandelend struikgewas in mijn stad. Laat staan met grote automatische wapens in hun handen en bladeren groeiend uit de oren.

Het meest machtige wapen dat een soldaat van de speciale eenheid heeft is zijn intelligentie, aldus mijn folder. Je kunt er dus wel uitzien als een hansworst in je bonsai-kostuum maar laat er geen misverstand over bestaan: onder die kamerlinde gaat een weelde van intellect schuil. De soldaat wordt op het hoogste niveau getraind in het hanteren van wapens en tactieken maar het is zijn vermogen om creatieve oplossingen te bedenken dat hem onderscheidt. Alweer moet ik even kijken naar die versierde kersttak. Van gebrek aan creativiteit kun je hem inderdaad niet betichten. Is dat zijn neus of heeft hij zijn bladerpak opgeleukt met een paar gele herfstbladeren? Hij ziet er zo overtuigend uit dat prinses Irene hem vast had willen knuffelen. Al met al moet het een hele klus zijn geweest om deze man te vinden. Hij ging zó op in de flora. Hoe lang moet hij daar wel niet hebben gestaan voordat de fotograaf hem opmerkte? En hoe zouden de soldaten in Afghanistan verkleed gaan? Als een grote baal zand?

Vandaag bakken we een pizza. Een zelfgebakken pizza is ontzettend veel lekkerder dan een diepvriespizza. U kunt natuurlijk een kant en klare pizzabodem kopen maar dat zou ik nooit doen. Het kost meer tijd om naar de supermarkt te gaan en die bodem te kopen dan om hem zelf te maken. De pizzabodem is geïnspireerd op het broodrecept van Donna Hay. De topping heb ik geleend van Smittenkitchen. Het was werkelijk de lekkerste die ik ooit at.

Pizza bianca met geschaafde asperges

Ik gebruik voor een grote pizzabodem:
2 tl actieve gist
een snuf suiker
4/3 cup handwarm water
4 cups bloem (1 cup is 150 gram bloem)
1 tl zeezout
2/4 cup olijfolie

Doe de gist, suiker en water in een kom en meng door elkaar. Zet de kom op een warme plaats tot er bubbels op het oppervlak verschijnen.

Plaats de bloem, het zout, de olie en het gistmengsel in een kom. Gebruik de deeghaak van een elektrische mixer of een houten lepel om een deeg te vormen. Ik gebruik altijd mijn enkele deeghaak van een simpele handmixer. In een mum van tijd vormt zich een deeg.

Kneed het deeg vijf minuten met de deeghaak of met de hand totdat het deeg glad en elastisch is.
Plaats het deeg in een schone geoliede kom en bedek met een vochtige theedoek. Laat op een warme plek staan om te rijzen. Laat het rijzen totdat het is verdubbeld in omvang (zo ongeveer twintig minuten).

Kneed het deeg licht en rol vervolgens uit tot een pizzabodem. Maak U niet druk om de vorm. Een lekkere pizza hoeft niet per se rond te zijn.

Vervolgens kunt U de pizza nu natuurlijk op elke mogelijke wijze beleggen maar ik maak de volgende topping:

een bundel groene asperges
een stuk Parmezaanse kaas, geraspt
een bol mozzarella, in stukken gescheurd
2 tl olijfolie
zeezout
1 lente-uitje, gesneden

Verwarm de oven voor op de hoogst mogelijke temperatuur. Mijn oven kon tot 285 graden Celsius.

Leg de groene asperges op een werkblad en schaaf de asperges met een aspergeschiller, dunschiller of mandoline. Gebruik de taaie onderkant voor grip. Snijd de houterige eindjes vervolgens wel af. Het schaven is geen precieze bezigheid: de schaafsels mogen van verschillende diktes zijn. Meng de schaafsels met olijfolie en zout en peper in een kom.

Bestrooi de pizzabodem met zoveel Parmezaan als U lekker vindt (doe niet te zuinig). Verdeel de gescheurde stukken mozzarella over de bodem. Leg er vervolgens de berg asperges op en bak de pizza tien tot vijftien minuten. De randen moeten goudbruin zijn, de kaas moet lekker bubbelen. De asperges mogen iets geroosterd zijn. Bestrooi de pizza met de lente-ui, verdeel en eet.