Eenheidsworst

Vorige week stond ik in een boetiek in New York met een mooie oudroze bloes in mijn hand. Ik overwoog de bloes te passen ondanks het feit dat ik een hekel heb aan passen. De verkoopster bespeurde mijn weerzin en probeerde mij over de streep te trekken met een tevreden “all of my customers just LOVE that blouse!” Nu had ze het bijna verbruid. Voor een Nederlander is dat soort reclame funest. Hoewel het uiteraard prettig is als anderen je kledingstijl kunnen waarderen, willen wij onder geen voorwaarden gekleed gaan zoals de rest. We zijn graag zo uniek mogelijk.

Het zou de Nederlandse fascinatie voor Twitter kunnen verklaren. Waarom niet wereldkundig maken dat je je bed net hebt verschoond? Het is een zo originele en eigengereide stap. Trouwens, ligt het aan mij of is dat getwitter een geheimschrift waar slechts een aantal mensen het alfabet van kent? Hoe zit het met dat #? “Het lekkere van to-do lijstjes is het met een rode pen doorstrepen #effectief werken”. Ik snap er niets van. Wel leuk, Youp van het Hek: “Lees net: Engels dorpszwembad verwarmd door crematorium. Ik zou alleen maar op mijn rug zwemmen. Solidariteit!”

Nederlanders vinden zichzelf nu eenmaal bijzonder. Misschien dat ze daarom zo massaal ‘s avonds de gordijnen openlaten. Dat afschuwelijke Postbank-liedje uit de jaren negentig waarin de Nederlander zich manifesteert als “de bevolker van een klein stukje aarde, met iedereen in zijn waarde” was niet voor niets zo populair. En ons wetten laten voorschrijven, daar doen we al helemaal niet aan. Dat merken we inderdaad aan de kleine horeca-ondernemer die het rookverbod aan zijn laars lapt.

Steeds vaker merk ik dat Amerikanen hierin tegenovergesteld zijn. Zij willen juist precies dezelfde babyshower of bruiloft als de buren. Van een “wedding planner” hoorde ik eens dat ze voor Nederlanders telkens weer iets nieuws moet verzinnen. Als het maar gek en anders is. Terwijl Amerikanen hun bruiloft zo veel mogelijk willen laten lijken op alle andere Amerikaanse bruiloften. Alleen wellicht met net iets meer gasten en iets meer eten. Niks geen ja-woord hangende aan een parachute.

Als je om half acht ‘s ochtends door de stad rijdt dan zie je overal het identieke werkvolk. De verpleegsters in mintgroen op crocs, de studenten in Yale-sweater, de zakenheren in te groot pak en de vrouwen in slechtzittende spijkerbroeken. In New York valt het niet zo op maar het is verbazingwekkend hoeveel mensen in de rest van dit land een lelijke spijkerbroek dragen. De mannen weten heus wel dat ze hun pakken te groot dragen en dat die grove stappers met spekzolen niet mooi staan. Ze zijn echter zo bang om voor homo—de enige goed geklede man in dit deel van de wereld—te worden versleten dat ze hun Goofy-uiterlijk op de koop toe nemen. Waarschijnlijk zijn Obama’s pakken daarom ook altijd drie maten te groot.

De gemene deler is dat werkelijk iedereen een felgekleurde metalen bidon bij zich draagt. Hoewel het water hier werkelijk niet binnen is te houden, wordt er gedronken alsof we in voortdurende staat van woestijn verkeren.

Wat ik wel sympathiek vind is dat Amerikanen elkaars adviezen zo trouw opvolgen. Mond-tot-mondreclame is hier heel belangrijk. En zo gebeurt het dan dat iedereen opeens zonder morren afreist naar Wallingford om daar in een even onooglijke neonverlichte nagelstudio exact dezelfde manicure te ondergaan als om de hoek. Gewoon omdat ze onderling afgesproken lijken te hebben dat het daar beter is.

De gemiddelde Amerikaan heet dan ook Bill, Jack, Tim, Jennifer, Sarah of Jane. Echtgenoot en ik kennen zes Christopers en zo sociaal zijn we nu ook weer niet. Hollywoodsterren kunnen dan ook niet anders dan zichzelf van deze grijze massa onderscheiden. Gwyneth Paltrow kreeg een Apple en Moses, Mariah Carey is zojuist bevallen van Moroccan en Monroe. “I’m Moroccan”: Marokko heeft 32 miljoen inwoners die allemaal hetzelfde kunnen zeggen. En dat terwijl ik denk dat Mariah echt haar uiterste best heeft gedaan om iets unieks te bedenken. Mijn persoonlijke favorieten zijn toch wel Pilot Inspektor, Banjo en Moxie CrimeFighter. Al groeit je kind op met een totaal gebrek aan talent, het zal geen moeite krijgen om de aandacht op zich te vestigen.

Na enige aarzeling heb ik het bloesje gekocht. Ik woon per slot van rekening alweer bijna twee jaar in dit land.

Vandaag een recept dat ik momenteel geregeld maak: orecchiette met broccoli raap (ook wel bekend als rapini of broccoletti) en worst. Geen eenheidsworst maar lekker pittige Italiaanse worstjes. 

Voor 4 personen

400 gram orecchiete

1 flinke bos broccoli raap (trimmen)

2 el olijfolie

4 pittige Italiaanse worstjes 

1 teen knoflook, fijngehakt

600 ml kippenbouillon

55 gram roomboter

120 gram geraspte parmezaan

1 tl grof gemalen gedroogde rode peper

Breng in een grote pan water aan de kook en kook per persoon 100 gram orecchiette. 

Verwarm de olijfolie in een grote braadpan. Haal de worstjes uit hun omhulsel, prak ze in grove stukken en bak ze in de olijfolie totdat ze hun roze kleur kwijt zijn (een minuut of vijf), voeg dan de knoflook en de rode peper toe (een paar minuten). Daarna doe je de kippenbouillon erbij, breng je dit alles aan de kook en voeg je de broccoli raap toe. Met een deksel op de pan duurt het ongeveer vijf minuten (tot de rapen gaar zijn!). Ondertussen heb je de pasta uit laten lekken. Doe de boter en de parmezaan bij de raap, zet het vuur zacht en laat dit een beetje binden. Giet eventueel wat van de kippenbouillon af. Doe de pasta bij de saus en vermeng dit goed.