Om een beladen moment in een film te benadrukken maken filmmakers gebruik van slow motion. Van jongs af aan een fan van boksfilms, houd ik erg van deze techniek. De vertraagde ram op een kaak die de stand van de mond verandert en misschien de mond zelfs breekt, het bitje dat uit de mondholte wordt geslagen en met vertraging op de grond terechtkomt en de zweetdruppels die met extra geweld en vaart het gezicht van de geslagene verlaten. Ik kan daar ademloos naar kijken. Met sportwedstrijden kunnen ze er ook wat van. Met name harde overtredingen worden, indien onbestraft gebleven, eindeloos in “slowmo” herhaald. Ook dat is smullen. Smullen met afgrijzen omdat je soms daadwerkelijk kunt zien dat er bij een sliding een been wordt gebroken of een meniscus wordt gescheurd. Het aanschouwen doet een beetje zeer. Jammer dat ook arthouse movies van de techniek gebruikmaken. Die films zijn vaak al zo tergend langzaam dat ik niet inzie waarom we in extra vertraging moeten worden gekweld door het vooruitzicht dat die waterdruppel pas over een minuut de bodem van dat glas gaat raken. Waar zit daar in vredesnaam de spanningsboog?
Gisteren had ik mijn eigen slow motion moment. U moet weten dat ik sinds een aantal maanden weer dans. Dat gaat vaak erg goed hoewel ik vermoed dat dit meer te maken heeft met het beroerde niveau van de medecursisten dan met mijn talent. Er werd een nieuw pasje geïntroduceerd en dat had ik al snel onder de knie. Het ging lekker en ik vermoedde nog niets. En toen gebeurde het, op een moment dat je het het minst verwacht. De les was afgelopen en ik liep volstrekt onschuldig naar mijn flesje water. De danslerares kwam mij echter achterop en stak haar arm demonstratief en enthousiast in de lucht. Zij verwachtte van mij hetzelfde! Oh God, ze verwachtte een high five. Ik kon niet teleurstellen. Zweterig ongemak bekroop me en schaamte maakte zich van mij meester. In slow motion zag ik mijn eigen arm de hare in de lucht ontmoeten. Een klap van de twee handen en het moment was vervlogen. In mijn gedachten bleven de handen echter nog een tijdje in de lucht hangen, de handen tegen elkaar aan gedrukt. Een high five is vies. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt. U heeft daar vast ook zo Uw gedachten over. Het heeft iets samenzweerderigs. Ik zal er niet van opkijken als we binnenkort een foto in de krant zien staan van Angela Merkel en Nicolas Sarkozy die hun snode plannen voor Europa beklinken met een triomfantelijke high five. Angela geeft inmiddels al teddyberen aan Nicolas. Zo’n dure Duitse Steiff beer – zal die uit een Nederlands pensioenfonds zijn gefinancierd? – dus een high five laat niet lang meer op zich wachten. De danslerares wilde met mij high fiven omdat ik haar danspasje had begrepen. Als je een danspasje begrijpt dan ben je binnen. Moammar Gaddafi danste in 2009 nog keurig in de maat en kreeg een high five van Barack Obama. Vergis je je in de passen, dan kan dit zo afgelopen zijn. Dan wil Angela haar beer terug en moet Gaddafi en plein public worden geliquideerd. Dat levert prachtige slow motion beelden op voor de film. Wat ik zeg, je moet uitkijken met high fives.
Zullen we voor de gelegenheid maar eens onze spruiten roosteren in plaats van stuk koken (zie “Eva kookt over”)? Dit is zo simpel dat het nauwelijks een recept is te noemen. Het is slechts een suggestie om spruiten eens op een andere manier te bereiden. Mij bevalt deze manier zeer!
Je hebt hiervoor nodig:
zoveel spruiten als je op kunt
olijfolie
grof zeezout
peper
Verwarm de oven voor op 200 graden Celsius. Maak de spruitjes schoon. Meng de spruitjes in een kom met een ruime hoeveelheid olijfolie, zout en peper. Leg de spruiten in een ovenschaal en rooster in dertig tot veertig minuten bruin en knapperig. Amerikanen geven de voorkeur aan grote spruiten: Nederlanders verkiezen de kleinere. De roostertijd is uiteraard afhankelijk van de grootte van de spruit. Schud de ovenschotel van tijd tot tijd om de spruitjes aan alle kanten bruin te roosteren. Besprenkel met extra zeezout en eet de spruitjes alsof het frietjes zijn.
donderdag 27 oktober 2011
donderdag 20 oktober 2011
Billen
Tijdschriften: ik ben er dol op. Zó dol dat Moeder en Schoonmoeder een roulatiesysteem hebben ontwikkeld waardoor ik iedere maand mijn portie Nederlandse modetijdschriften thuisgestuurd krijg. In de Jantje van deze maand las ik dat het tegenwoordig zomaar kan gebeuren dat kleuters op school voor hun verjaardag trakteren op Iphones. Ik trakteerde altijd op zelfgemaakte kaasmuisjes (de oren bestonden uit kleine stukjes chips), zelfgebakken chocolade dobbelstenen van cake of een volgetekende envelop gevuld met rozijnen. Na het uidelen mocht je als jarige de klassen rond en als feestelijk slot kreeg je een sticker. Die sticker mocht je vaak zelf uitzoeken! Die leerkrachten staan nu dan toch mooi in hun hemd met hun armzalige stickers. Of hebben die tegenwoordig Steve Jobs gadgets waar de kleuters hun keuze uit mogen maken? U kunt trouwens ook niet verwachten dat U heden ten dage een kinderpartijtje bij U thuis kunt vieren met slingers, ballonnen, limonade en een bordspel. De huidige kleuter verwacht een kinderspa waar hij of zij een manicure krijgt, met als sluitstuk een chocolademasker. Zo las ik. Allemaal reuze handige informatie, zelfs als U geen kinderen hebt. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder die kennis. In september las ik al dat Kate Middleton zwanger was van prins William (wie had dat mogelijk geacht, van die William, bedoel ik dan, hè) en nog wel van een tweeling. Dat soort informatie kun je vrij gemakkelijk opdoen in de rij van de supermarkt in People Magazine. Of het waar is, valt te betwijfelen. Dat het amusant is, daar twijfel ik nooit aan. Als U wilt weten hoe U met zes minuten per dag sterkere binnendijspieren krijgt, dan raad ik U de Cosmo van deze maand aan.
Amerika is het land der tijdschriften (het land van de onbeperkte mogelijkheden is het nooit geweest). In News Haven verkoopt mijn Pakistaan een paar honderd verschillende tijdschriften. Ik telde er alleen al elf over wapens. Er zijn speciale tijdschriften over messen, zwaarden en vuurwapens. Deze laatste categorie maakt het leeuwendeel uit van de collectie. Ook als je ziek, zwak en misselijk bent dan heeft de tijdschriftenwereld je genoeg te bieden. Heb je arthritis dan kun je kiezen tussen het Arthritis Journal en de Arthritis Today. Wil je lijken op Hulk Hogan dan zijn er stuk of vijfentwintig bodybuilding tijdschriften te koop. De snor zul je jezelf ergens anders moeten laten aanmeten. Ik kan de eindeloze stroom hobbytijdschriften, dierentijdschriften, eet-, seks-, dieet-, mode-, roddel, royalty-, muziek en puzzelbladen ongetwijfeld onbesproken laten. Hoewel de categorie “hiphop” mij blijft fascineren.
Met name het tijdschrift “Straight Stuntin” is een absolute eyecatcher. Playboy en Hooters magazine steken daar schraal bij af. Op de cover prijkt elke maand weer een rappende neger in een ruimvallend joggingpak met dikke gouden ketting die geflankeerd wordt door twee zeer schaars geklede zwarte meisjes met enorme achterwerken. Prachtige achterwerken die ze voor de foto nog wat pronter naar achteren hebben gestoken terwijl de dames zich schalks kijkend naar de toeschouwer wenden. Het is een fantastisch blad. Straight Stuntin Magazine beoogt bekendheid te geven aan vrouwen die anders onopgemerkt zouden blijven. Het tijdschrift geeft erkenning aan “our sisters” zonder dat zij zich hoeven te verlagen om die erkenning te krijgen. Dagelijks zien de makers van het blad vrouwen dingen presteren die geen aandacht krijgen omdat deze vrouwen nog geen celebrity status hebben. Dit tijdschrift wil een einde maken aan deze onterechte anonimitiet, aldus de doelstelling van de makers. Dat wist U vast niet, dat naakte vrouwen op tijdschriften symbool staan voor onze emancipatie.
Het werd hoog tijd dat het hebben van een pront goed geolied achterwerk als talent wordt beschouwd. Hoe vaak moeten we niet horen dat iemand zo’n mooie stem heeft of zo goed piano kan spelen? De dames in dit tijdschrift zijn echt veel talentvoller dan J.lo, Beyonce of Shakira met hun schamele scharregatjes. Deze bipsen zijn voller, groter, zwarter en glanzender.
De kont was ten onrechte het ondergeschoven kindje, werd oneerbiedig bestempeld tot “zitvlak”, “gat” of “krent”. De makers van “Straight Stuntin” geven ons eindelijk een verdiende schop onder onze reet.
Voor deze week een recept dat ik bij toeval ontdekte. Ik ben vast niet de enige die standaard een halve bak ricotta op het punt van bederf in de koelkast heeft staan. Wat te doen wanneer ook U graag een steentje aan de emancipatie wilt bijdragen? Hoe krijgt U het gewenste achterwerk? Welnu, maak ricottakusjes, ofwel: baci di ricotta. Een heerlijk calorierijk dessert!
Voor ongeveer dertig kusjes heb je nodig:
250 gr ricotta
1 ei
75 gr bloem
1 1/2 tl bakpoeder
snufje zout
1/2 tl kaneel
1 el suiker
1/2 tl vanille extract
olie om te frituren
wat poedersuiker om de kusjes te bestrooien
Klop de ricotta en het ei in een kom tot een glad mengsel. Klop de bloem, het bakpoeder, het zout, de kaneel, de suiker en het vanille extract erdoor tot een glad beslag.
Verhit de frituurolie in een diepe koekenpan of een frituurpan tot ongeveer 175 graden celsius. In een koekenpan lukt het prima maar gebruik wel voldoende olie. Schep met een theelepel bolletjes van het beslag en laat ze voorzichtig in de olie glijden. Bak er 5-6 tegelijk. De balletjes draaien zich om wanneer ze goed zijn. De baktijd is ongeveer 2 minuten.
Laat ze uitlekken op keukenpapier en leg ze daarna opgestapeld op een mooi bord. Bestrooi met poedersuiker en eet ze zo warm mogelijk.
Amerika is het land der tijdschriften (het land van de onbeperkte mogelijkheden is het nooit geweest). In News Haven verkoopt mijn Pakistaan een paar honderd verschillende tijdschriften. Ik telde er alleen al elf over wapens. Er zijn speciale tijdschriften over messen, zwaarden en vuurwapens. Deze laatste categorie maakt het leeuwendeel uit van de collectie. Ook als je ziek, zwak en misselijk bent dan heeft de tijdschriftenwereld je genoeg te bieden. Heb je arthritis dan kun je kiezen tussen het Arthritis Journal en de Arthritis Today. Wil je lijken op Hulk Hogan dan zijn er stuk of vijfentwintig bodybuilding tijdschriften te koop. De snor zul je jezelf ergens anders moeten laten aanmeten. Ik kan de eindeloze stroom hobbytijdschriften, dierentijdschriften, eet-, seks-, dieet-, mode-, roddel, royalty-, muziek en puzzelbladen ongetwijfeld onbesproken laten. Hoewel de categorie “hiphop” mij blijft fascineren.
Met name het tijdschrift “Straight Stuntin” is een absolute eyecatcher. Playboy en Hooters magazine steken daar schraal bij af. Op de cover prijkt elke maand weer een rappende neger in een ruimvallend joggingpak met dikke gouden ketting die geflankeerd wordt door twee zeer schaars geklede zwarte meisjes met enorme achterwerken. Prachtige achterwerken die ze voor de foto nog wat pronter naar achteren hebben gestoken terwijl de dames zich schalks kijkend naar de toeschouwer wenden. Het is een fantastisch blad. Straight Stuntin Magazine beoogt bekendheid te geven aan vrouwen die anders onopgemerkt zouden blijven. Het tijdschrift geeft erkenning aan “our sisters” zonder dat zij zich hoeven te verlagen om die erkenning te krijgen. Dagelijks zien de makers van het blad vrouwen dingen presteren die geen aandacht krijgen omdat deze vrouwen nog geen celebrity status hebben. Dit tijdschrift wil een einde maken aan deze onterechte anonimitiet, aldus de doelstelling van de makers. Dat wist U vast niet, dat naakte vrouwen op tijdschriften symbool staan voor onze emancipatie.
Het werd hoog tijd dat het hebben van een pront goed geolied achterwerk als talent wordt beschouwd. Hoe vaak moeten we niet horen dat iemand zo’n mooie stem heeft of zo goed piano kan spelen? De dames in dit tijdschrift zijn echt veel talentvoller dan J.lo, Beyonce of Shakira met hun schamele scharregatjes. Deze bipsen zijn voller, groter, zwarter en glanzender.
De kont was ten onrechte het ondergeschoven kindje, werd oneerbiedig bestempeld tot “zitvlak”, “gat” of “krent”. De makers van “Straight Stuntin” geven ons eindelijk een verdiende schop onder onze reet.
Voor deze week een recept dat ik bij toeval ontdekte. Ik ben vast niet de enige die standaard een halve bak ricotta op het punt van bederf in de koelkast heeft staan. Wat te doen wanneer ook U graag een steentje aan de emancipatie wilt bijdragen? Hoe krijgt U het gewenste achterwerk? Welnu, maak ricottakusjes, ofwel: baci di ricotta. Een heerlijk calorierijk dessert!
Voor ongeveer dertig kusjes heb je nodig:
250 gr ricotta
1 ei
75 gr bloem
1 1/2 tl bakpoeder
snufje zout
1/2 tl kaneel
1 el suiker
1/2 tl vanille extract
olie om te frituren
wat poedersuiker om de kusjes te bestrooien
Klop de ricotta en het ei in een kom tot een glad mengsel. Klop de bloem, het bakpoeder, het zout, de kaneel, de suiker en het vanille extract erdoor tot een glad beslag.
Verhit de frituurolie in een diepe koekenpan of een frituurpan tot ongeveer 175 graden celsius. In een koekenpan lukt het prima maar gebruik wel voldoende olie. Schep met een theelepel bolletjes van het beslag en laat ze voorzichtig in de olie glijden. Bak er 5-6 tegelijk. De balletjes draaien zich om wanneer ze goed zijn. De baktijd is ongeveer 2 minuten.
Laat ze uitlekken op keukenpapier en leg ze daarna opgestapeld op een mooi bord. Bestrooi met poedersuiker en eet ze zo warm mogelijk.
donderdag 13 oktober 2011
Pruimentaart
Er stond altijd al wel een opmerkelijk lange rij maar daar had ik verder nooit iets achter gezocht. De taartjes waren ook verdacht duur en daar had ik mijn schouders maar voor opgehaald. Ik had sinds een paar maanden een absolute verslaving opgevat voor pruimentaart. En deze pruimentaart, te koop op de biologische markt in New Haven, was de lekkerste pruimentaart ter wereld. Zaterdag, drie weken geleden, was ik pas om elf uur op de markt. De pruimentaart was uitverkocht. De verkoper vertelde me dat er net een mevrouw was langsgeweest die alle resterende zeven stukken had gekocht. Ik heb serieus overwogen naar deze vrouw uit te kijken, haar te vloeren en er met de taartjes vandoor te gaan. De verkoper was me behulpzaam door me haar signalement op te geven. De verkoper was trouwens voor het overige ook ontzettend aardig. Uiteindelijk verliet ik zijn kraampje met een galette van abrikozen en een enkele verdwaalde pruim. In een vlaag van volwassenheid, daar word ik de laatste tijd wel vaker door overvallen, besloot ik de taart zelf te gaan bakken. New Haven is immers al crimineel genoeg zonder dat ik ook nog eens op boevenpad ga. Dat viel nog niet mee. Wat zat er in deze verzameling van vreugde? Het lekkerste van de taart was de combinatie van zoet en zuur. Van het ietwat knapperige deeg, de zachte zoete spijsvulling en dan het zure antwoord van de pruimen. Ik kon geen recept vinden dat ook maar enigszins in de buurt leek te komen van dit perfecte taartje.
Ik heb het wel geprobeerd. Uiteindelijk leek de Dimply Plum Cake van Smittenkitchen.com (een formidabele kookwebsite!) qua uiterlijk nog het meest op mijn taart.
En toch was het hem niet. En dat baarde me zorgen. De verkoper had me immers verteld dat het pruimenseizoen weldra afgelopen zou zijn en ik dus spoedig elke zaterdag met lege handen zou komen te staan. Je moet er niet toch niet aan denken. Ik was al op zoek naar afkickklinieken.
En opeens was daar de oplossing. Op het taartdoosje van de galette bleek de naam van de bakkerij te staan: “Sono Bakery.” Sono bleek voor South Norwalk te staan, een plaatsje waar de verkoper van de marktkraam de eigenaar bleek te zijn van een “beroemde” bakkerij. De verkoper/eigenaar/bakker en uitvinder van mijn taartje bleek, behalve een redelijk aantrekkelijke Italo-Amerikaan, John Barricelli, een voormalige assistent van Martha Stewart. Nu was, zo las ik, onze John ook regelmatig te bewonderen in The Martha Stewart Show en in Everyday Baking. Wist ik veel, ik heb geen televisie. De Sono Baking Company bleek een eigen kookboek te hebben. En in dat kookboek, U raadt het al, stond het recept voor mìjn pruimentaartje. Diezelfde dag reden Echtgenoot en ik naar South Norwalk om het kookboek te bemachtigen. De verkoper was er niet. Wel stond er een dame die haar oprechte spijt betuigde over het feit dat ze me alleen een ongesigneerd exemplaar van het kookboek kon geven. Maar, of ik wist, dat de heer Barricelli vaak zelf op de biologische markt in New Haven staat? Ik zou mijn boek daar ter plaatse van handtekening en inscriptie kunnen voorzien. Ik heb mevrouw vriendelijk bedankt voor deze suggestie en snel twee cinnamon raisin buns besteld voor de zondagochtend.
Op pagina 112 staat het recept. John (ik mag John zeggen) schrijft in zijn voorwoord dat hij het recept voor Martha Stewart bedacht toen hij nog als assistent voor haar werkte. Hij maakte de taart toen met acht verschillende soorten pruimen tijdens een zomerse “dinner party”. Hij raadt ons echter aan om rijpe zwarte pruimen te gebruiken, bijvoorbeeld Santa Rosa of Black Beauty omdat die zo mooi paars kleuren wanneer je ze bakt. Oh, houd je niet nu al van John?
Een week later, op zaterdag, vond de Aansnijding plaats. Het leek op een lancering van een ruimteveer met dat verschil dat ik bij een lancering altijd stilletjes hoop dat er iets spectaculair misgaat. Het voelde bijna alsof mijn wereld onder mijn voeten zou wegzakken als deze taart, waar ik ziel en zaligheid in had gelegd en waar ik voor naar South Norwalk was gegaan, bleek te zijn mislukt. Echtgenoot deelde in mijn nerveuze anticipatie. De taart overtrof al mijn verwachtingen. Het is, met afstand, de lekkerste taart die ik ooit bakte. Hieronder volgt het recept:
Je hebt hier zo’n lage taartvorm van ongeveer 23 cm met ribbelrand en losse bodem voor nodig. En John gebruikt een foodprocessor maar mijn Nederlandse foodprocessor kan ik hier niet gebruiken dus ik volstond met een schone theedoek, een deegroller en veel geduld. Ik zal in de “vertaling” van mijn recept gebruikmaken van cups in plaats van grammen. Je zou kunnen zeggen dat 1 cup bloem 136 gram is maar omdat een cup een volumemaat is en het aantal gram dus per ingrediënt verschilt, is het toch echt handiger om de Amerikaanse weegeenheden te gebruiken. De meeste maatbekers bevatten zowel de Nederlandse als de Amerikaanse eenheden. Of gebruik mijn favoriete nieuwe speelgoed:
De bodem van de taart is een halve hoeveelheid van deze Pâte Sucrée waarover je nodig hebt:
2 cups bloem
1 cup ongezouten boter op kamertemperatuur
¼ cup suiker
1 tl grof zout
1 groot ei
1 grote eierdooier
1. Doe de bloem in een schaal en klop luchtig met een garde; zet apart.
2. In een andere kom klop je de boter, de suiker en het zout met een mixer luchtig, ongeveer drie minuten. Neem de randen van de kom goed mee. Voeg het ei en de eierdooier toe en mix verder. Voeg de bloem toe en mix tot de bloem is opgenomen in het mengsel.
3. Schep de helft van dit deeg op een stuk huishoudplastic, vorm van het deeg een platte diskette en verpak in het plastic. Doe hetzelfde met de andere helft (en bak daar te zijner tijd een ander taartje mee!). Leg het deeg in de koelkast tot het stevig is (in ieder geval twee uur).
4. Rol het deeg op een licht met bloem bestrooide ondergrond uit. Gebruik niet teveel bloem omdat het deeg anders te droog wordt. Doe het deeg in de taartvorm. Het taartje moet een opstaande rand hebben. Zet de taartvorm weer even in de koelkast om de bodem te laten opstijven, ongeveer een half uurtje.
Voor de amandelcrème heb je nodig:
½ cup hele blanke amandelen (dus zonder schil)
6 el suiker
1 tl grof zout
6 el ongezouten boter, op kamertemperatuur
2 grote eieren, op kamertemperatuur
1 ½ tl amandelextract (gebruik alsjeblieft altijd extract en niet die kunstmatige essence die supermarkten vaak durven te verkopen)
3 el bloem
5. Verwarm de oven voor op 190 graden celsius.
6. Om de amandelcrème te maken, heb je of een foodprocessor nodig. In dat geval pulseer je de amandelen, de suiker en het zout in 10 seconden fijn. Voor het geval dat je, net als ik, lijd onder de omstandigheden van constante verhuizingen naar het buitenland waardoor de helft van je keukenapparatuur het niet doet, trek je een half uur uit voor het fijnstampen van de amandelen. Wanneer ze fijn zijn, voeg je de suiker toe.
Voeg dan de boter toe en mix door elkaar. Ik gebruikte daar mijn elektrische mixer voor. Voeg de eieren en mix totdat de eieren helemaal zijn opgenomen. Voeg dan het amandelextract toe en de bloem tot alles is geabsorbeerd.
Opbouw van de taart, hiervoor heb je nodig:
¾ cup abrikozenjam, gezeefd zodat er geen klontjes meer inzitten.
6 tot 8 rijpe zwarte pruimen (ik kon er maar vijf in mijn taart kwijt)
1 tot 2 el suiker om te bestrooien
7. Haal de taartbodem uit de koelkast en bestrijk met ¼ cup abrikozenjam. Verdeel vervolgens de amandelcrème over de bodem. Snijd de pruimen doormidden, haal de pit eruit en snijd ze in kwartjes. Leg de kwartjes, met de ronde zijde naar boven, rondom in de crème en druk zachtjes om ze een mooi plaatsje te geven. Besprenkel de taart met 1 tot 2 eetlepels suiker. Zet het taartje op een met bakpapier bekleed rooster in de oven.
8. Bak de taart 40 tot 45 minuten (bij mij had hij 45 minuten nodig). Keer het taartje halverwege de baktijd. De crème moet goud kleuren en de korst moet goudbruin zijn. Zet de taart op een rek om te laten afkoelen.
9. Terwijl de taart nog warm is, verwarm je in een klein pannetje de resterende abrikozenjam totdat deze vloeibaar is. Smeer de taart in met deze jam. Laat de taart volledig afkoelen voordat je hem serveert.
Ik heb het wel geprobeerd. Uiteindelijk leek de Dimply Plum Cake van Smittenkitchen.com (een formidabele kookwebsite!) qua uiterlijk nog het meest op mijn taart.
En toch was het hem niet. En dat baarde me zorgen. De verkoper had me immers verteld dat het pruimenseizoen weldra afgelopen zou zijn en ik dus spoedig elke zaterdag met lege handen zou komen te staan. Je moet er niet toch niet aan denken. Ik was al op zoek naar afkickklinieken.
En opeens was daar de oplossing. Op het taartdoosje van de galette bleek de naam van de bakkerij te staan: “Sono Bakery.” Sono bleek voor South Norwalk te staan, een plaatsje waar de verkoper van de marktkraam de eigenaar bleek te zijn van een “beroemde” bakkerij. De verkoper/eigenaar/bakker en uitvinder van mijn taartje bleek, behalve een redelijk aantrekkelijke Italo-Amerikaan, John Barricelli, een voormalige assistent van Martha Stewart. Nu was, zo las ik, onze John ook regelmatig te bewonderen in The Martha Stewart Show en in Everyday Baking. Wist ik veel, ik heb geen televisie. De Sono Baking Company bleek een eigen kookboek te hebben. En in dat kookboek, U raadt het al, stond het recept voor mìjn pruimentaartje. Diezelfde dag reden Echtgenoot en ik naar South Norwalk om het kookboek te bemachtigen. De verkoper was er niet. Wel stond er een dame die haar oprechte spijt betuigde over het feit dat ze me alleen een ongesigneerd exemplaar van het kookboek kon geven. Maar, of ik wist, dat de heer Barricelli vaak zelf op de biologische markt in New Haven staat? Ik zou mijn boek daar ter plaatse van handtekening en inscriptie kunnen voorzien. Ik heb mevrouw vriendelijk bedankt voor deze suggestie en snel twee cinnamon raisin buns besteld voor de zondagochtend.
Op pagina 112 staat het recept. John (ik mag John zeggen) schrijft in zijn voorwoord dat hij het recept voor Martha Stewart bedacht toen hij nog als assistent voor haar werkte. Hij maakte de taart toen met acht verschillende soorten pruimen tijdens een zomerse “dinner party”. Hij raadt ons echter aan om rijpe zwarte pruimen te gebruiken, bijvoorbeeld Santa Rosa of Black Beauty omdat die zo mooi paars kleuren wanneer je ze bakt. Oh, houd je niet nu al van John?
Een week later, op zaterdag, vond de Aansnijding plaats. Het leek op een lancering van een ruimteveer met dat verschil dat ik bij een lancering altijd stilletjes hoop dat er iets spectaculair misgaat. Het voelde bijna alsof mijn wereld onder mijn voeten zou wegzakken als deze taart, waar ik ziel en zaligheid in had gelegd en waar ik voor naar South Norwalk was gegaan, bleek te zijn mislukt. Echtgenoot deelde in mijn nerveuze anticipatie. De taart overtrof al mijn verwachtingen. Het is, met afstand, de lekkerste taart die ik ooit bakte. Hieronder volgt het recept:
Je hebt hier zo’n lage taartvorm van ongeveer 23 cm met ribbelrand en losse bodem voor nodig. En John gebruikt een foodprocessor maar mijn Nederlandse foodprocessor kan ik hier niet gebruiken dus ik volstond met een schone theedoek, een deegroller en veel geduld. Ik zal in de “vertaling” van mijn recept gebruikmaken van cups in plaats van grammen. Je zou kunnen zeggen dat 1 cup bloem 136 gram is maar omdat een cup een volumemaat is en het aantal gram dus per ingrediënt verschilt, is het toch echt handiger om de Amerikaanse weegeenheden te gebruiken. De meeste maatbekers bevatten zowel de Nederlandse als de Amerikaanse eenheden. Of gebruik mijn favoriete nieuwe speelgoed:
De bodem van de taart is een halve hoeveelheid van deze Pâte Sucrée waarover je nodig hebt:
2 cups bloem
1 cup ongezouten boter op kamertemperatuur
¼ cup suiker
1 tl grof zout
1 groot ei
1 grote eierdooier
1. Doe de bloem in een schaal en klop luchtig met een garde; zet apart.
2. In een andere kom klop je de boter, de suiker en het zout met een mixer luchtig, ongeveer drie minuten. Neem de randen van de kom goed mee. Voeg het ei en de eierdooier toe en mix verder. Voeg de bloem toe en mix tot de bloem is opgenomen in het mengsel.
3. Schep de helft van dit deeg op een stuk huishoudplastic, vorm van het deeg een platte diskette en verpak in het plastic. Doe hetzelfde met de andere helft (en bak daar te zijner tijd een ander taartje mee!). Leg het deeg in de koelkast tot het stevig is (in ieder geval twee uur).
4. Rol het deeg op een licht met bloem bestrooide ondergrond uit. Gebruik niet teveel bloem omdat het deeg anders te droog wordt. Doe het deeg in de taartvorm. Het taartje moet een opstaande rand hebben. Zet de taartvorm weer even in de koelkast om de bodem te laten opstijven, ongeveer een half uurtje.
Voor de amandelcrème heb je nodig:
½ cup hele blanke amandelen (dus zonder schil)
6 el suiker
1 tl grof zout
6 el ongezouten boter, op kamertemperatuur
2 grote eieren, op kamertemperatuur
1 ½ tl amandelextract (gebruik alsjeblieft altijd extract en niet die kunstmatige essence die supermarkten vaak durven te verkopen)
3 el bloem
5. Verwarm de oven voor op 190 graden celsius.
6. Om de amandelcrème te maken, heb je of een foodprocessor nodig. In dat geval pulseer je de amandelen, de suiker en het zout in 10 seconden fijn. Voor het geval dat je, net als ik, lijd onder de omstandigheden van constante verhuizingen naar het buitenland waardoor de helft van je keukenapparatuur het niet doet, trek je een half uur uit voor het fijnstampen van de amandelen. Wanneer ze fijn zijn, voeg je de suiker toe.
Voeg dan de boter toe en mix door elkaar. Ik gebruikte daar mijn elektrische mixer voor. Voeg de eieren en mix totdat de eieren helemaal zijn opgenomen. Voeg dan het amandelextract toe en de bloem tot alles is geabsorbeerd.
Opbouw van de taart, hiervoor heb je nodig:
¾ cup abrikozenjam, gezeefd zodat er geen klontjes meer inzitten.
6 tot 8 rijpe zwarte pruimen (ik kon er maar vijf in mijn taart kwijt)
1 tot 2 el suiker om te bestrooien
7. Haal de taartbodem uit de koelkast en bestrijk met ¼ cup abrikozenjam. Verdeel vervolgens de amandelcrème over de bodem. Snijd de pruimen doormidden, haal de pit eruit en snijd ze in kwartjes. Leg de kwartjes, met de ronde zijde naar boven, rondom in de crème en druk zachtjes om ze een mooi plaatsje te geven. Besprenkel de taart met 1 tot 2 eetlepels suiker. Zet het taartje op een met bakpapier bekleed rooster in de oven.
8. Bak de taart 40 tot 45 minuten (bij mij had hij 45 minuten nodig). Keer het taartje halverwege de baktijd. De crème moet goud kleuren en de korst moet goudbruin zijn. Zet de taart op een rek om te laten afkoelen.
9. Terwijl de taart nog warm is, verwarm je in een klein pannetje de resterende abrikozenjam totdat deze vloeibaar is. Smeer de taart in met deze jam. Laat de taart volledig afkoelen voordat je hem serveert.
donderdag 6 oktober 2011
Hondenbewustzijnsdag
We zaten in het verkeerde dorpje, afgelopen zondag. Echtgenoot en ik waren in Essex op zoek naar antieke meubelen maar hadden natuurlijk in Branford moeten zijn voor de jaarlijkse hondendag, of beter Hondenbewustzijnsdag (Dog Awareness Day). Helaas kom je daar dan pas achter wanneer je net in de zon op een terras bent gaan zitten voor een verfrissing en de “What to do in Connecticut this Fall” openslaat. In Branford was op dat moment een hondenparade aan de gang. Volgens het huis-aan-huiskrantje was de dag vorig jaar een daverend succes geweest. Met name de wedstrijd om wie de lelijkste hond heeft had veel toeschouwers getrokken. Een terugkerend succesnummer is het zegenen van de dieren door de dominee van de Branford Clergy Association. Het afgelopen jaar was daar een paard op afgekomen maar, werd ons verzekerd in het krantje, als je dier niet zelf kan komen, dan volstaat het ook om je baasje met je foto te laten langskomen. De dominee kon zich namelijk best voorstellen dat cavia’s, goudvissen en slangen een andere besteding van hun zondag voor ogen hadden. Ik vind het bijzonder vrijgevochten dat dominees tegenwoordig ook bereid zijn om slangen te zegenen. Er was ongetwijfeld een tijd in de geschiedenis dat dominees daar veel minder toe genegen waren. Kreeg Eva lang geleden geen erg slechte raad van een slang? Sterker nog, een paar honderd jaar eerder werden ratten, katten, bijen en andere dieren niet zelden geëxcommuniceerd of ter dood veroordeeld bij onbetamelijk gedrag. In 1510 werd een groep ratten berecht door de rechtbank in Autun voor het opeten en vernietigen van de graanoogst. Tenminste, dat was de bedoeling. De ratten reageerden nooit op de oproepen van de rechtbank. Hun advocaat Chassenee bepleitte dat dit geen kwade wil van de ratten was maar dat het Openbaar Ministerie er eerst maar eens voor moest zorgen dat de stad kattenvrij zou worden gemaakt zodat gedaagden veilige toegang tot de rechtbank zouden hebben. De zaak werd geseponeerd. In Falaise werd in 1386 een zeug op het stadsplein gevierendeeld. Ze had een klein kind gedood en gedeeltelijk opgegeten. Dat moet je ook niet doen. Haar zes biggen werd clementie verleend op grond van hun jeugdige leeftijd en hun moeders slechte voorbeeld. Jattende vossen werden regelmatig voor het gerecht gedaagd. Slangen hebben van oorsprong geen al te beste reputatie in het Christendom. In Branford houdt men echter van ieder dier.
Sommige dieren zijn op hun beurt niet geneigd om zich door een dominee te laten inzegenen. Zo is poes Elisabeth overtuigd atheïst (anders hadden we haar nooit uit het asiel gehaald) maar ik ken ook zat hindoeïstische dieren (koeien), boeddhistische (de meeste vissen en vogels behalve haringen, sprotjes en duiven) en anderzijds godsdienstig georiënteerde dieren (chihuahua’s voelen zich vaak aangetrokken tot Kabbalah, neushoorns tot Scientology).
En er zijn ook nog wel andere redenen te verzinnen waarom uw poedel, pekinees, Duitse herder of Belgische dwerghond anderzijds verhinderd zijn op de zondag. Zondag is bijvoorbeeld de aangewezen dag voor Barking Buddha Doga, ook wel Yoga Doga, kortom, yoga met je hond. “Relaxing the world one dog at a time.” Vind maar eens een hond die tijd heeft voor een dominee wanneer hij allang in neerwaartse hond op zijn yogamat staat. Door het hart open te stellen in relatie tot uw hond, vinden u en uw hond een diepere plaats van verbinding van alle dingen des levens. Die diepere verbinding wordt door honden altijd gezocht omdat ze roedeldieren zijn. Het vinden van eenheid staat bij hen op de eerste plaats. Maar dat wist u al.
Niet elke hond is zo spiritueel aangelegd. U zult er dus ook genoeg vinden die hun poot optillen bij de gedachte aan yoga alleen. Zij gaan liever naar de sportschool voor wat cardiovasculaire training. Een beetje op de loopband en daarna door naar de kapper voor een knipbeurt. Een poedel in de Upper West Side in New York raadde me ooit Biscuits and Baths aan omdat ze vond dat ik er wat vreemd bijliep.
Gelukkig voor Echtgenoot en mij krijgen we komende zondag een herkansing. In Essex wordt dan de “Dogs on the Dock” gehouden. Om twee uur ‘s middags begint de hondenparade waarin vorig jaar 50 honden meeliepen. Daarna zijn er verschillende wedstrijden waaronder het beste kostuum, het beste nautische kostuum (de parade vindt niet voor niets op de kade plaats) en de beste baas/hond look-alike. Lezer, u weet waar u ons komende zondag kunt vinden.
Voor vandaag nog eenmaal een recept met pompoen. Er werd mij deze week specifiek om een recept voor pompoensoep gevraagd. Deze is heel eenvoudig en maak ik regelmatig.
Voor zes personen
1 pompoen
1 moesappel
25 gr boter
1 ui, gesnipperd
2 tl kerriepoeder
9 dl groentebouillon
1 tl gehakte verse salie
1,5 dl troebele appelsap
Verwijder de schil en zaad van de pompoen en hak de pompoen in stukken. Schil de appel, verwijder het klokhuis en snijd ook deze in stukken.
Verhit de boter in een grote pan, voeg de gesnipperde ui toe en bak hem in 5 minuten zacht. Roer het kerriepoeder erdoor. Geef dit nog twee minuten. Voeg dan de bouillon, pompoen, appel en salie toe. Breng aan de kook, draai vervolgens het vuur laag, dek de pan af en laat alles 20 minuten pruttelen totdat de pompoen en de appel zacht zijn.
Pureer de soep met een staafmixer. Voeg vervolgens de appelsap en zout en peper toe. Warm opnieuw langzaam op zonder de soep te laten koken.
Abonneren op:
Posts (Atom)