Om een beladen moment in een film te benadrukken maken filmmakers gebruik van slow motion. Van jongs af aan een fan van boksfilms, houd ik erg van deze techniek. De vertraagde ram op een kaak die de stand van de mond verandert en misschien de mond zelfs breekt, het bitje dat uit de mondholte wordt geslagen en met vertraging op de grond terechtkomt en de zweetdruppels die met extra geweld en vaart het gezicht van de geslagene verlaten. Ik kan daar ademloos naar kijken. Met sportwedstrijden kunnen ze er ook wat van. Met name harde overtredingen worden, indien onbestraft gebleven, eindeloos in “slowmo” herhaald. Ook dat is smullen. Smullen met afgrijzen omdat je soms daadwerkelijk kunt zien dat er bij een sliding een been wordt gebroken of een meniscus wordt gescheurd. Het aanschouwen doet een beetje zeer. Jammer dat ook arthouse movies van de techniek gebruikmaken. Die films zijn vaak al zo tergend langzaam dat ik niet inzie waarom we in extra vertraging moeten worden gekweld door het vooruitzicht dat die waterdruppel pas over een minuut de bodem van dat glas gaat raken. Waar zit daar in vredesnaam de spanningsboog?
Gisteren had ik mijn eigen slow motion moment. U moet weten dat ik sinds een aantal maanden weer dans. Dat gaat vaak erg goed hoewel ik vermoed dat dit meer te maken heeft met het beroerde niveau van de medecursisten dan met mijn talent. Er werd een nieuw pasje geïntroduceerd en dat had ik al snel onder de knie. Het ging lekker en ik vermoedde nog niets. En toen gebeurde het, op een moment dat je het het minst verwacht. De les was afgelopen en ik liep volstrekt onschuldig naar mijn flesje water. De danslerares kwam mij echter achterop en stak haar arm demonstratief en enthousiast in de lucht. Zij verwachtte van mij hetzelfde! Oh God, ze verwachtte een high five. Ik kon niet teleurstellen. Zweterig ongemak bekroop me en schaamte maakte zich van mij meester. In slow motion zag ik mijn eigen arm de hare in de lucht ontmoeten. Een klap van de twee handen en het moment was vervlogen. In mijn gedachten bleven de handen echter nog een tijdje in de lucht hangen, de handen tegen elkaar aan gedrukt. Een high five is vies. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt. U heeft daar vast ook zo Uw gedachten over. Het heeft iets samenzweerderigs. Ik zal er niet van opkijken als we binnenkort een foto in de krant zien staan van Angela Merkel en Nicolas Sarkozy die hun snode plannen voor Europa beklinken met een triomfantelijke high five. Angela geeft inmiddels al teddyberen aan Nicolas. Zo’n dure Duitse Steiff beer – zal die uit een Nederlands pensioenfonds zijn gefinancierd? – dus een high five laat niet lang meer op zich wachten. De danslerares wilde met mij high fiven omdat ik haar danspasje had begrepen. Als je een danspasje begrijpt dan ben je binnen. Moammar Gaddafi danste in 2009 nog keurig in de maat en kreeg een high five van Barack Obama. Vergis je je in de passen, dan kan dit zo afgelopen zijn. Dan wil Angela haar beer terug en moet Gaddafi en plein public worden geliquideerd. Dat levert prachtige slow motion beelden op voor de film. Wat ik zeg, je moet uitkijken met high fives.
Zullen we voor de gelegenheid maar eens onze spruiten roosteren in plaats van stuk koken (zie “Eva kookt over”)? Dit is zo simpel dat het nauwelijks een recept is te noemen. Het is slechts een suggestie om spruiten eens op een andere manier te bereiden. Mij bevalt deze manier zeer!
Je hebt hiervoor nodig:
zoveel spruiten als je op kunt
olijfolie
grof zeezout
peper
Verwarm de oven voor op 200 graden Celsius. Maak de spruitjes schoon. Meng de spruitjes in een kom met een ruime hoeveelheid olijfolie, zout en peper. Leg de spruiten in een ovenschaal en rooster in dertig tot veertig minuten bruin en knapperig. Amerikanen geven de voorkeur aan grote spruiten: Nederlanders verkiezen de kleinere. De roostertijd is uiteraard afhankelijk van de grootte van de spruit. Schud de ovenschotel van tijd tot tijd om de spruitjes aan alle kanten bruin te roosteren. Besprenkel met extra zeezout en eet de spruitjes alsof het frietjes zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten