donderdag 13 oktober 2011

Pruimentaart

Er stond altijd al wel een opmerkelijk lange rij maar daar had ik verder nooit iets achter gezocht. De taartjes waren ook verdacht duur en daar had ik mijn schouders maar voor opgehaald. Ik had sinds een paar maanden een absolute verslaving opgevat voor pruimentaart. En deze pruimentaart, te koop op de biologische markt in New Haven, was de lekkerste pruimentaart ter wereld. Zaterdag, drie weken geleden, was ik pas om elf uur op de markt. De pruimentaart was uitverkocht. De verkoper vertelde me dat er net een mevrouw was langsgeweest die alle resterende zeven stukken had gekocht. Ik heb serieus overwogen naar deze vrouw uit te kijken, haar te vloeren en er met de taartjes vandoor te gaan. De verkoper was me behulpzaam door me haar signalement op te geven. De verkoper was trouwens voor het overige ook ontzettend aardig. Uiteindelijk verliet ik zijn kraampje met een galette van abrikozen en een enkele verdwaalde pruim. In een vlaag van volwassenheid, daar word ik de laatste tijd wel vaker door overvallen, besloot ik de taart zelf te gaan bakken. New Haven is immers al crimineel genoeg zonder dat ik ook nog eens op boevenpad ga. Dat viel nog niet mee. Wat zat er in deze verzameling van vreugde? Het lekkerste van de taart was de combinatie van zoet en zuur. Van het ietwat knapperige deeg, de zachte zoete spijsvulling en dan het zure antwoord van de pruimen. Ik kon geen recept vinden dat ook maar enigszins in de buurt leek te komen van dit perfecte taartje.


Ik heb het wel geprobeerd. Uiteindelijk leek de Dimply Plum Cake van Smittenkitchen.com (een formidabele kookwebsite!) qua uiterlijk nog het meest op mijn taart.

En toch was het hem niet. En dat baarde me zorgen. De verkoper had me immers verteld dat het pruimenseizoen weldra afgelopen zou zijn en ik dus spoedig elke zaterdag met lege handen zou komen te staan. Je moet er niet toch niet aan denken. Ik was al op zoek naar afkickklinieken.

En opeens was daar de oplossing. Op het taartdoosje van de galette bleek de naam van de bakkerij te staan: “Sono Bakery.” Sono bleek voor South Norwalk te staan, een plaatsje waar de verkoper van de marktkraam de eigenaar bleek te zijn van een “beroemde” bakkerij. De verkoper/eigenaar/bakker en uitvinder van mijn taartje bleek, behalve een redelijk aantrekkelijke Italo-Amerikaan, John Barricelli, een voormalige assistent van Martha Stewart. Nu was, zo las ik, onze John ook regelmatig te bewonderen in The Martha Stewart Show en in Everyday Baking. Wist ik veel, ik heb geen televisie. De Sono Baking Company bleek een eigen kookboek te hebben. En in dat kookboek, U raadt het al, stond het recept voor mìjn pruimentaartje. Diezelfde dag reden Echtgenoot en ik naar South Norwalk om het kookboek te bemachtigen. De verkoper was er niet. Wel stond er een dame die haar oprechte spijt betuigde over het feit dat ze me alleen een ongesigneerd exemplaar van het kookboek kon geven. Maar, of ik wist, dat de heer Barricelli vaak zelf op de biologische markt in New Haven staat? Ik zou mijn boek daar ter plaatse van handtekening en inscriptie kunnen voorzien. Ik heb mevrouw vriendelijk bedankt voor deze suggestie en snel twee cinnamon raisin buns besteld voor de zondagochtend.

Op pagina 112 staat het recept. John (ik mag John zeggen) schrijft in zijn voorwoord dat hij het recept voor Martha Stewart bedacht toen hij nog als assistent voor haar werkte. Hij maakte de taart toen met acht verschillende soorten pruimen tijdens een zomerse “dinner party”. Hij raadt ons echter aan om rijpe zwarte pruimen te gebruiken, bijvoorbeeld Santa Rosa of Black Beauty omdat die zo mooi paars kleuren wanneer je ze bakt. Oh, houd je niet nu al van John?

Een week later, op zaterdag, vond de Aansnijding plaats. Het leek op een lancering van een ruimteveer met dat verschil dat ik bij een lancering altijd stilletjes hoop dat er iets spectaculair misgaat. Het voelde bijna alsof mijn wereld onder mijn voeten zou wegzakken als deze taart, waar ik ziel en zaligheid in had gelegd en waar ik voor naar South Norwalk was gegaan, bleek te zijn mislukt. Echtgenoot deelde in mijn nerveuze anticipatie. De taart overtrof al mijn verwachtingen. Het is, met afstand, de lekkerste taart die ik ooit bakte. Hieronder volgt het recept:

Je hebt hier zo’n lage taartvorm van ongeveer 23 cm met ribbelrand en losse bodem voor nodig. En John gebruikt een foodprocessor maar mijn Nederlandse foodprocessor kan ik hier niet gebruiken dus ik volstond met een schone theedoek, een deegroller en veel geduld. Ik zal in de “vertaling” van mijn recept gebruikmaken van cups in plaats van grammen. Je zou kunnen zeggen dat 1 cup bloem 136 gram is maar omdat een cup een volumemaat is en het aantal gram dus per ingrediënt verschilt, is het toch echt handiger om de Amerikaanse weegeenheden te gebruiken. De meeste maatbekers bevatten zowel de Nederlandse als de Amerikaanse eenheden. Of gebruik mijn favoriete nieuwe speelgoed:

De bodem van de taart is een halve hoeveelheid van deze Pâte Sucrée waarover je nodig hebt:
2 cups bloem
1 cup ongezouten boter op kamertemperatuur
¼ cup suiker
1 tl grof zout
1 groot ei
1 grote eierdooier

1. Doe de bloem in een schaal en klop luchtig met een garde; zet apart.

2. In een andere kom klop je de boter, de suiker en het zout met een mixer luchtig, ongeveer drie minuten. Neem de randen van de kom goed mee. Voeg het ei en de eierdooier toe en mix verder. Voeg de bloem toe en mix tot de bloem is opgenomen in het mengsel.
3. Schep de helft van dit deeg op een stuk huishoudplastic, vorm van het deeg een platte diskette en verpak in het plastic. Doe hetzelfde met de andere helft (en bak daar te zijner tijd een ander taartje mee!). Leg het deeg in de koelkast tot het stevig is (in ieder geval twee uur).
4. Rol het deeg op een licht met bloem bestrooide ondergrond uit. Gebruik niet teveel bloem omdat het deeg anders te droog wordt. Doe het deeg in de taartvorm. Het taartje moet een opstaande rand hebben. Zet de taartvorm weer even in de koelkast om de bodem te laten opstijven, ongeveer een half uurtje.
Voor de amandelcrème heb je nodig:
½ cup hele blanke amandelen (dus zonder schil)
6 el suiker
1 tl grof zout
6 el ongezouten boter, op kamertemperatuur
2 grote eieren, op kamertemperatuur
1 ½ tl amandelextract (gebruik alsjeblieft altijd extract en niet die kunstmatige essence die supermarkten vaak durven te verkopen)
3 el bloem

5. Verwarm de oven voor op 190 graden celsius.

6. Om de amandelcrème te maken, heb je of een foodprocessor nodig. In dat geval pulseer je de amandelen, de suiker en het zout in 10 seconden fijn. Voor het geval dat je, net als ik, lijd onder de omstandigheden van constante verhuizingen naar het buitenland waardoor de helft van je keukenapparatuur het niet doet, trek je een half uur uit voor het fijnstampen van de amandelen. Wanneer ze fijn zijn, voeg je de suiker toe.
Voeg dan de boter toe en mix door elkaar. Ik gebruikte daar mijn elektrische mixer voor. Voeg de eieren en mix totdat de eieren helemaal zijn opgenomen. Voeg dan het amandelextract toe en de bloem tot alles is geabsorbeerd.

Opbouw van de taart, hiervoor heb je nodig:
¾ cup abrikozenjam, gezeefd zodat er geen klontjes meer inzitten.
6 tot 8 rijpe zwarte pruimen (ik kon er maar vijf in mijn taart kwijt)
1 tot 2 el suiker om te bestrooien

7. Haal de taartbodem uit de koelkast en bestrijk met ¼ cup abrikozenjam. Verdeel vervolgens de amandelcrème over de bodem. Snijd de pruimen doormidden, haal de pit eruit en snijd ze in kwartjes. Leg de kwartjes, met de ronde zijde naar boven, rondom in de crème en druk zachtjes om ze een mooi plaatsje te geven. Besprenkel de taart met 1 tot 2 eetlepels suiker. Zet het taartje op een met bakpapier bekleed rooster in de oven.

8. Bak de taart 40 tot 45 minuten (bij mij had hij 45 minuten nodig). Keer het taartje halverwege de baktijd. De crème moet goud kleuren en de korst moet goudbruin zijn. Zet de taart op een rek om te laten afkoelen.

9. Terwijl de taart nog warm is, verwarm je in een klein pannetje de resterende abrikozenjam totdat deze vloeibaar is. Smeer de taart in met deze jam. Laat de taart volledig afkoelen voordat je hem serveert.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten