Veeleisende vrouwen

Je bent nu helemaal ontspannen. Je benen zijn ontspannen, je armen zijn ontspannen, je romp is helemaal ontspannen. Adem rustig in en uit. Bij de inademing vult je buik zich met lucht, bij de uitademing laat je de lucht je lichaam langzaam verlaten. Je bent nu helemaal ontspannen. Je hebt je lichaam overgegeven aan de mat. Laat maar gaan. Concentreer je op je ademhaling, wanneer je afgeleid wordt door gedachten, accepteer die gedachten dan, stop ze in een doosje en adem door.

Ik ben inderdaad helemaal ontspannen. Het werkt. Tot ik opeens een snerpend Amerikaans stemgeluid van achter de zaal hoor klinken. Een schel “excuse me” galmt door de ruimte. Er is een mevrouw die midden in de meditatie van de yogales iets wil vragen aan de instructrice! In welk doosje zal ik mijn “godverdegodverdegodver”-gedachte eens stoppen? Ik accepteer de gedachte dat ik het hoofd van de vragenstelster wil laten afrukken door een wild beest maar niet vóórdat ik haar ontspannen ledematen eigenhandig één voor één met bijl en zaag heb bewerkt. Mijn lichaam is alleen helemaal niet ontspannen meer. Mijn benen niet, mijn romp niet en mijn armen ook niet.

Er is een typisch Amerikaans verschijnsel dat echt alleen maar hier voorkomt. Gelukkig maar. Het is een bepaald soort vrouw. De vrouw die heeft geleerd assertief te zijn, voor zichzelf op te komen en vooral goed voor zichzelf te zorgen want “een ander doet het niet”. Ik doel niet op de Nederlandse variant van “een goeie meid is op haar toekomst voorbereid”. Ik bedoel zelfs niet de Nederlandse vijftiger met henna gekleurd haar die in een zaal vol mensen het lege podium beklimt om op blote voeten en met dichte ogen te dansen op Afrikaanse trommuziek en zichzelf heeft voorgenomen niet meer met zich te laten sollen. Het soort vrouw over wie ik het nu heb, kent U in Nederland niet. Het is de vrouw die haar gerecht drie keer terugstuurt naar de keuken omdat ze vermoedt dat er toch een beetje eigeel in haar “all egg white” omelet is geslopen. Het is de vrouw die zich nimmer nooit niet het kaas van de boterham zou laten eten (als ze kaas zou eten). Als er een verdwaalde pit in haar verse “oj” (orange juice) zit dan foetert ze het personeel uit. Ze wil haar caesar salad zonder caesar en haar friet zonder aardappel.

Ik kom tegenwoordig regelmatig met dit soort vrouwen in aanraking. U moet weten dat ik sinds een tijd wat vaker in het medische circuit verkeer. Niet omdat ik ziek ben (tenminste niet dat ik weet) maar omdat ik een kind verwacht. In Amerika brengt dat – mits je goed verzekerd bent – een héle hoop controles en zwangerschapsvoorlichtingsavonden met zich mee. En op dat soort avonden vind je dit soort vrouwen. Zij kunnen je altijd wel wijzen op alwéér een nieuwe wetenschappelijke studie waaruit is gebleken dat groene bladgroenten gezonder zijn dan rode appels, dat een geboortebad effectief is in het opvangen van de weeën, dat het Chico Keyfit 30 autostoeltje het veiligst is en dat het belang van het interviewen van alle drieduizend-vierhonderd-achtenvijftig kinderartsen in Connecticut een absolute noodzaak is. Een ieder die dat niet doet, moet preventief het ouderschap worden ontzegd. Zo’n vrouw komt standaard bewapend met notitieblokje naar de bijeenkomst en heeft altijd, hier zijn geen uitzonderingen mogelijk, een watje van een vent. Zo’n man op teenslippers die de vraag “Wat doe jij eigenlijk?”, altijd beantwoordt met “wat zij wil”.

Dit verderfelijke soort geeft mij de indruk dat ik zeer onverantwoordelijk bezig ben omdat ik mij niet heb ingelezen in ALLES. Alsof ik alle onheil over mezelf afroep door me niet alle wetenschappelijke artikelen die verschijnen eigen te maken. Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee.

Ik accepteer de gedachten die ik over dit soort vrouwen heb en zal ze niet met hun notitieblokjes te lijf gaan. Ik blijf rustig zitten en laat het allemaal over me heen komen. Ik ben helemaal ontspannen.

Een omelet eten zonder eigeel is hier heel gewoon. Ik vind het absurd. Als U het mij vraagt zit de smaak van het ei nu juist in de dooier. Voor vandaag bereid ik dan ook een luchtige omelet met eiwit én eigeel.
Voor 1 persoon heeft U nodig:
2 grote scharreleieren, waarvan U het eiwit en het eigeel scheidt.
zeezout en versgemalen peper
een klontje boter
25 gr belegen kaas

Sla de eiwitten stijf in een vetvrije kom, tot het schuim stevige pieken vormt. Klop de eidooiers in een andere kom met wat zeezout en peper tot een romige massa. Spatel het eiwitschuim voorzichtig met een lepel door het eigeel. Verwarm de boter in een middelgrote koekenpan. Schenk vervolgens het eimengsel uit over de bodem van de pan. Bak 2 minuten op matig vuur waarna U de kaas over de omelet strooit. Bak de omelet nog een minuut of wat totdat de onderkant lichtbruin kleurt. Vouw de omelet dubbel en laat op een bord glijden.