Kokende sterren

Er is niets dat ik zo wanstaltig vind als een Hollywoodster die een kookboek op de markt brengt. Van de week kocht ik voor $ 4,95 een kookboek van Sophia Loren. Het kookboek heet “Recipes & Memories” en is net zo verschrikkelijk als de titel al doet vermoeden. In het boek presenteert zij honderd van haar favoriete Italiaanse familierecepten.

Op de kaft prijkt Sophia, leunend op een aanrechtblad, haar voluptueuze borsten verborgen achter een lelijk rood keukenschort. Alle glamour is uit haar gezogen door de dode vissen die voor haar op de snijplank liggen. Het is moeilijk om je nog een voorstelling te kunnen maken van haar schoonheid wanneer je dit kookboek bekijkt. Die grote gebleekte tanden die ze ontbloot bij elke pizza die ze lachend uit de oven haalt. Dat truttige kapsel wanneer ze al glimlachend garnalen aan het invetten of in een soeppan aan het roeren is. In het kookboek staan foto’s uit haar gloriejaren. Het contrast kon niet groter zijn. Op één van de foto’s is een jonge Sophia te zien die aan het koken is. Ongeduldige bijstander is Clark Gable (film: It started in Napels). De acteur op wie ik verliefd werd sinds ik op achtjarige leeftijd naar “Gone with the wind” keek (en alle vijfendertig keer waarop ik de film vervolgens keek is die liefde nooit minder geworden). Volgens Sophia was Clark dol op Napolitaans eten.

Interviewers vragen haar blijkbaar vaak welk dieet ze volgt om in zulke goede vorm te blijven. Op pagina 48 antwoordt ze “pasta”. Ze eet het bijna elke dag. Sophia, maak dat je grootje wijs.

Met afstand het leukste recept uit haar kookboek zijn de witte bonen met kaviaar. Ze geeft toe dat het een zondige combinatie is maar vergelijkt het gerecht met Assepoester waarin een prins (de kaviaar) trouwt met de nederige en straatarme Assepoester (de bonen). Leuk dat Sophia onze Assepoester vervolgens in een ander gerecht tot prut kookt. Dit gerecht heeft, volgens Sophia, dezelfde charme als het sprookje. Ze adviseert om grijze belugakaviaar te gebruiken. En, ze geeft het toe, het gerecht is wel wat prijzig. Dat klopt. Een potje belugakaviaar van 28 gram (voor één of twee personen) kost 160 dollar. Gelukkig zijn witte bonen goedkoop.

Nog een ster, hoewel van veel lager allooi, Gwyneth Paltrow, bracht in 2011 een kookboek uit. Het kookboek is een eerbetoon aan haar overleden vader die haar de liefde voor eten, koken en dineren met de familie bijbracht (niet mijn woorden, dat begrijpt U wel). Gwyneth “Mijn Hart Maakt Een Sprongetje Elke Keer Als Ik Een Courgettebloem Passeer” kookt uiteraard helemaal biologisch. De graatmagere Gwyneth verzekert ons dat ze van veel en lekker eten houdt. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat ze haar dochter Apple noemde omdat ze òf erg veel honger had òf de appel is het enige voedsel dat ze binnen krijgt. Ik sluit een blog geheel gewijd aan dit meesterwerk uiteraard niet uit.

Voor de lunch van vandaag maakte ik, echt speciaal voor dit blog, de havervlokkensoep van Sophia. Ik wil best die witte bonen met kaviaar proberen. Dus: sponsoren gezocht. Voor nu een soep die ze verzon op een hotelkamer in Belgrado waar ze was om een film op te nemen. Aanvankelijk was ze te moe geweest om te dineren (helaas heb ik daar nou nooit last van). Uiteindelijk werd ze, na een dutje, toch hongerig, en zo kwam zij tot de uitvinding van deze soep. Echtgenoot en ik vinden hem smakelijk maar niet bijster bijzonder. Wilt U zich echter even een ster voelen dan is hij toch van harte aanbevolen.

4 el havervlokken
1 ½ liter kippenbouillon
2 eidooiers
1 ½ cup geraspte Parmezaanse kaas
eventueel: zout, peterselie en een druppel olijfolie

Laat de havervlokken zacht worden in de soeppan met de kippenbouillon. Na ongeveer een half uur weken, brengt u de bouillon aan de kook. Laat de bouillon vervolgens nog dertig tot veertig minuten zacht pruttelen.

Kluts de eidooiers in een kommetje los. Verwarm de dooiers langzaam door er wat lepels bouillon door te roeren. Giet vervolgens alles in de soeppan. Laat de soep nu niet meer koken want dan krijgt U een soort roerei in Uw soep. Haal de soep nu van het vuur en voeg er de geraspte kaas aan toe.

Verdeel over de kommen en voorzie elke kom soep van nog wat extra kaas en eventueel wat peterselie, zout en een drupje olijfolie.

Nutella

Sinds ik in een stad woon waar de populatie voor het ene deel uit studenten bestaat en voor het andere deel uit arme mensen, zijn er veel eerste levensbehoeften die ik niet in een winkel kan kopen. Mintgroene nagellak van Dior, een fitnessboek met de aantrekkelijke titel “Lose your mummy tummy”, roze sprinkels voor muffins, een cakevorm in de vorm van een konijn en nutella. Er zitten wel honderd hazelnoten per pot in maar dat doet aan de smaak niets af. Ik eet gerust een pot nutella per week als Echtgenoot mij niet voor is. Dit culinaire hoogstandje is in onze biologische supermarkt niet te vinden. Idioot want die hazelnoten zitten er toch niet voor niets in. Amazon biedt gelukkig uitkomst.

Het aardige van Amazon is dat ze je, zodra je daar spullen gaat bestellen, suggesties doen voor andere producten die je via hun website kunt aanschaffen. Vanaf het moment dat ik vorig jaar een tamelijk nutteloze raviolimaker bestelde (wie wist toen al dat ravioli zo gemakkelijk met de hand te maken is?) vliegen me de ravioliopzetpastamachinestukjes, raviolistempels en kant-en-klare ravioli (?) me om de oren. Sinds ik heb aangeklikt ook maar enige interesse te hebben in het verliezen van mijn zwangerschapsbuik word ik doodgegooid met dvd’s van postnatale bootcamps, core workouts en corrigerend ondergoed. Die laatste suggestie komt dichtbij briljant. Amazon zag mijn bestelling van talloze potten Nutella, raviolimakers, bakvormen en siliconenboterkwastjes en gaat er alvast vanuit dat ik een luie onlineshopper ben met overgewicht. Zo eentje die in januari een paar keer naar de sportschool gaat maar het gauw voor gezien houdt wanneer blijkt dat je moe wordt van beweging. Zo eentje die er dan maar voor kiest loeistrak spandex te dragen tijdens een feestje en die spreekt over dingen “halen” in plaats van dingen kopen.

Mijn aanschaf van drie pakken katoenen luiers en luierbroekjes bracht Amazon op het idee mij in kennis te stellen van het bestaan van de Fisher-Price Papasan Cradle Swing. Het immense apparaat is een automatische wieg die je als ouder niet zelf hoeft aan te duwen. De wieg doet al het werk. Het wiegt je baby volautomatisch van links naar rechts of van voor naar achter, heeft acht dagliedjes en acht nachtliedjes en kan wiegen op zes verschillende snelheden. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is draaien er ook nog knuffeldieren voor de ogen van je baby in het rond. Je zet je baby erin en achttien jaar later is de baby klaar. Dat werk.

Als U denkt dat bovenstaande suggestie vreemd is: Amazon verkoopt blijkbaar ook opblaasbare bondagestoelen. Dit weet ik omdat ik op zoek was naar een voedingsbh. Zo kunt U, ook wanneer U in Zuid-Frankrijk op de camping staat Uw SM-activiteiten voortzetten. Ik ben benieuwd welke opties Amazon van de hand doet op het moment dat je zo’n aankoop doet. Een kort internetonderzoekje leert me dat je allerlei bizarheden online kunt kopen. Wat dacht U van een handdoek waarop het menselijk lichaam staat weergegeven? Zo weet U altijd met welk deel van de handdoek U Uw kont heeft afgedroogd. Of een mondstuk dat je aanleert om breder te lachen? Er zijn ook Subtle butt Fart pads te koop. Deze compressen kunt U aan de binnenkant van Uw onderbroek plakken om de lucht van nare scheetjes te neutraliseren.

Amazon moet mij wel een bijzonder saaie consument vinden. Heb je haar weer met haar potten Nutella. Ik wacht op het moment dat Amazon zijn mondje gaat roeren. Dat Amazon mij schrijft dat ik ook maar eens aan bed moet worden vastgebonden met hun volautomatische handboeien, dat de Nutella moet worden vervangen door body chocolate en mijn konijnencakebakvorm beter een Playboy bunny kan worden. We wachten af.

Het aspergeseizoen is aangebroken. Tenminste dat vermoed ik: eerlijk gezegd kun je hier het hele jaar voor weinig geld hele lekkere asperges kopen. Ook witte asperges, in Nederland het witte goud genoemd vanwege de hoge prijs, zijn goedkoop. En bovendien schijnt hier al weken de zon en is het warmer dan twintig graden (zo, lekker puh!). Dit pastagerecht is simpel, snel en heel lekker. Het staat binnen tien minuten op tafel. Precieze hoeveelheden zijn hier niet van belang. U kunt het gerecht maken met geitenkaas maar ik vind het lekker met mozzarella.

Voor twee personen

300 gram pasta
half bosje groene asperges, schoongemaakt (alleen de houterige onderkant moet worden afgesneden) en in stukjes van 2 cm gesneden
paar eetlepels olijfolie
1 el citroenschil
2 tl fijngehakte dragon
1 bolletje mozzarella
citroensap, naar smaak

Kook de pasta (maakt niet uit wat voor soort) in een grote pan met goed gezouten water. Drie minuten voordat de pasta gaar is, voegt U de aspergestukken toe. Giet de pasta en de asperges (zodra ze gaar zijn) af en vang een kopje van het kookvocht op.

Terwijl de pasta aan het koken is mengt U wat eetlepels olijfolie, de citroenschilletjes, de dragon en de in stukken gescheurde mozzarella in een grote kom. Voeg daar de warme pasta, de asperges en een beetje kookvocht aan toe. Meng dit alles goed door elkaar en breng op smaak met zout, peper en citroensap.

Mooie dingetjes

Ik zal het maar eerlijk opbiechten. Gisteren heb ik zeventien cent verdiend aan mijn blog. Ik had Google toestemming gegeven om advertenties te plaatsen op mijn blog en mijn drie lezers genereerden een opbrengst van zeventien hele centen. Google had me vooraf niet gezegd dat ze hele lelijke advertenties op mijn pagina zouden plaatsen. Tot mijn schrik ontdekte ik gisteren drie krijsende papegaaien die een tacorestaurant aan het aanprijzen waren. Deze advertentie werd gevolgd door een reclame voor Hollywoods nieuwste afslanksensatie: afvaldruppels. Ik, die het gebruik van magere yoghurt al schuw, had nu dus zo’n enge reclame voor afslankdruppels op mijn eigenste blog pagina. Een blog dat ik met heel veel moeite heb ontworpen. Heel veel moeite omdat ik helemaal niet zo handig ben met computers. Ik bevind mij dus nu in een onmogelijke spagaat. Het eeuwige dilemma: kiezen we voor geld of voor moraal. Het is eten of gegeten worden. Kiezen tussen vorm en inhoud. Dat, en nog meer. Zeventien cent per dag is namelijk toch al snel zeven keer zeventien cent per week. Ik kan niet rekenen maar dat lijkt mij toch een behoorlijk bedrag. Kunt U zich voorstellen; 365 keer zeventien cent? Het gaat mijn voorstellingsvermogen bijna te buiten. Ik zwem spoedig in de centen. Misschien wordt het eindelijk mogelijk een it-bag aan te schaffen. Ik ruik de versgebakken appeltaart in mijn splinternieuwe AGA fornuis al. Ik zie mijzelf deze zomer al over de boulevard aan de Franse Rivièra lopen in een prachtige “Great Gatsby” jurk met die beeldige Sonia Rykiel clutch.

Het is natuurlijk moeilijk om weerstand te bieden aan de macht van de commercie. Ik wil ook weleens een Hellen van Berkel kussen kopen om op mijn Lukum bank te zitten in mijn kasjmieren huispak. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Ik vraag niet veel. Ik hoef niet groot te wonen: een pakhuis uitkijkend op dierentuin Artis is voor mij, Echtgenoot, dochter en poes meer dan genoeg.

Alsof de Rabobank mijn geld kon ruiken kreeg ik pardoes een e-mail met spaaropties toegestuurd, “kies de spaarvorm die bij u past”. De bank adviseert mij een budgetplanner te gebruiken om in kaart te brengen wat er binnenkomt en wat ik uitgeef. Ik ben direct op dit aanbod ingegaan. Er kwam zeventien cent binnen en ik heb het nog niet uitgegeven. Met mijn pensioenoverzicht kan ik het financiële plaatje verder aanvullen. Ik ben benieuwd. De bank lijkt in ieder geval grootse plannen te hebben.

Om mooie dingen te kopen – de wereld heeft mooie dingen nodig – moet ik dus serieus overwegen om die lelijke advertenties op mijn blog te laten staan. Als U mijn calorierijke gerechten zo vaak mogelijk klaarmaakt (en van nog een extra klont roomboter is nooit iemand slechter geworden) en vervolgens via mijn blog die Hollywood afslankdruppels bestelt dan slaan wij twee vliegen in één klap. Bank blij, ik blij, U blij. En ik beloof U, deze zomer mag U dan gerust mijn tasje even vasthouden.

Aardappelgratin lijkt mij nu bij uitstek het ultieme gerecht om wat extra calorieën binnen te krijgen. Eigenlijk heb ik geen echt recept voor aardappelgratin. Ik vul een bakblik met dungesneden schijfjes aardappel (tussen de laagjes aardappel in telkens een paar klontjes boter en wat zout) en giet vervolgens een flinke hoeveelheid slagroom over het gerecht. De truc van een lekkere aardappelgratin is vooral dat je hem lang genoeg in de oven moet laten staan. De aardappelen moeten echt botergaar zijn. Wanneer dit niet het geval is is de gratin niet lekker. Ik doe de aardappelen rauw in de oven dus meestal staat de gratin er wel een uur en kwartier in. Nigella Lawson ondervangt die lange oventijd door de aardappelen in schijfjes alvast te koken. Het gerecht hoeft dan nog maar een kwartier in de oven. U brengt dan twee kilo geschilde en in schijfjes gesneden aardappelen aan de kook in een liter slagroom, een hele gepelde ui, twee gehakte tenen knoflook en zout. U laat deze zachtjes koken tot ze gaar zijn en brengt ze over in een ingevette braadslee. Vis de ui er eerst wel even tussen uit. Leg er nog een paar stukjes boter op en laat de gratin een kwartier in de oven staan tot hij bubbelt en een bruin korstje heeft (de oventemperatuur is 240 graden Celsius).

De Rijdende Rechter

In Amerika heb je Judge Judy. Maar een rechter zonder kaplaarsen is geen rechter. Zonder kaplaarsen boet een rechter gewoon enorm aan geloofwaardigheid in. Mijn hele rechtvaardigheidsgevoel wordt bepaald door kaplaarsen en zuidwesters. Toch was het een tijd geleden dat ik een aflevering van De Rijdende Rechter bekeek. Ik had gisteravond opeens een gevoel van heimwee naar Nederland en om daar van af te komen besloot ik een aflevering met Mr. Visser te kijken. Wanneer je ná bezien van zo’n aflevering nog steeds verlangt naar Nederland dan moet je vaderlandsliefde groot zijn. Deze week was het een spannende aflevering. Mr. Visser moest beslissen over een walnotenboom. Mevrouw van Osch had bijna twintig jaar geleden zo’n boom laten planten en was apetrots op haar groene stadstuin. De familie Lodik is er minder blij mee: de boom neemt de zon uit hun tuin weg en ze glijden regelmatig uit over de bladeren en de noten. De boom staat bovendien te dicht bij de schutting. Na verschillende klachten aan het adres van mevrouw van Osch neemt meneer Lodik het recht in eigen hand en snoeit een deel van de boom weg. Mevrouw van Osch zit nu – achter een schaal met noten – geïntimideerd te wezen. De stemming is grimmig tussen de buren. Mevrouw van Osch ontving zelfs een dreigbrief. Wat de zaak extra gecompliceerd maakt is het feit dat notenbomen sneller gaan groeien wanneer je ze snoeit. Meneer Lodik heeft het probleem dus onbedoeld nog veel groter gemaakt.

Het valt ook allemaal niet mee. Mevrouw van Osch zit lekker in haar tuin te genieten van de zon en haar boom en de familie Lodik wordt in de schaduw gezet. “Op een gegeven moment houdt het op,” legt meneer Lodik zijn dreigbrief uit. “Je groeit er langzaam naartoe, in het begin heb je het niet in de gaten maar die boom groeit door en op een gegeven moment staat je hele tuin in de schaduw”. Aan Mr. Visser om te bepalen welke buur zijn zin krijgt. Dat wordt dus billen knijpen. Mr. Visser is nooit te beroerd om zelf een kijkje in de tuinen te nemen. Dit keer kwam hij bewapend met een beige linnen pak en een strohoed. Aangezien de hoed steeds afwaaide, legde hij hem al snel op de campingtafel van mevrouw van Osch. Voor de nodige expertise was ook een notenboomdeskundige uitgenodigd. Voor de zekerheid was de goede man gekleed in een donkergroen t-shirt. Zo was het voor iedereen direct duidelijk dat hij een notenboomdeskundige was. Op zijn knietjes neemt Mr. Visser de lengte op tussen de schutting en de boom. Zowel de walnoten- als de vijgenboom van mevrouw van Osch staan te dicht bij de schutting. Dat is niet zo netjes van mevrouw van Osch ofwel de tuinarchitecte van mevrouw van Osch. U moet weten dat mevrouw van Osch bij de aankoop van haar huis een tuinarchitecte had ingesteld die de tuin zo strategisch heeft ingedeeld dat de bomen nooit een schaduw zullen werpen in de tuin van haar cliënte. Mr. Visser bekijkt de schaduw in de tuin van de Lodikjes. Inderdaad, er wordt ook door Mr. Visser schaduw geconstateerd.

In restaurant “Het Haasje” zal Mr. Visser uitspraak doen in deze zaak. Op de publiekstribune wordt aan juridische leken ondertussen gevraagd wat zij van de zaak vinden. De programmamakers hebben van die lekenjury een prachtige dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking gemaakt. Er zitten jonge mensen, oude mensen, dikke en dunne exemplaren en ze hebben natuurlijk ook een knuffelallochtoon uitgenodigd. Uiteraard zegt deze laatste de meest politiek correcte en fatsoenlijke dingen. De man was de redelijkheid zelve: “het recht in eigen hand nemen is onwenselijk” en meer van dat soort zaken. Mr. Visser kondigt aan dat de zaak spannend gaat worden. Op meeslepende wijze stelt hij dat het juridisch een hele kluif gaat worden. Voor dit soort zaken staat een verjaringstermijn van twintig jaar en het zou kunnen dat deze termijn het onmogelijk maakt voor de Lodikjes om nog in het gelijk te worden gesteld. Verjaringstermijn? Schaduw in de tuin! De Lodikjes vallen zowat van hun stoel.
De uitspraak (“dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen”) valt uiteindelijk in het voordeel van de Lodikjes. De verjaringstermijn is niet verstreken. De prachtige walnotenboom van mevrouw van Osch zal moeten worden gekapt. Haar vijgenboom moet tot net onder de schutting worden gesnoeid. Geen van de partijen lijkt te tevreden. De boom moet worden gekapt omdat hij verkeerd is gesnoeid. Dit is zelfs voor de familie Lodik teveel. Iedereen blijft in verbijstering achter.

De presentatrice verzoekt om nieuwe aanmeldingen en vraagt aan de kijker thuis: “hebben uw buren ook noten op hun zang?”

U begrijpt, het was een gedenkwaardige televisieavond.

Voor vandaag een lekkere witte bonen-amandeldip die U kunt eten met wat crudités (bijvoorbeeld wortelen, bleekselderij, paprika) of met pitachips.

60 ml olijfolie
1 takje rozemarijn
1 teen knoflook, fijngehakt
340 gr gekookte witte bonen (dit doe ik door de bonen een nacht te weken in een grote pot met water. De bonen moeten goed onder water staan. Mocht er geen tijd zijn voor een hele nacht; laat de bonen dan tenminste vier uur weken. Spoel de bonen vervolgens af en breng ze over in een grote pan. Giet daar tenmiste twee keer het volume van de bonen aan vers water overheen. Breng het water aan de kook en laat de bonen, zonder deksel op de pan, sudderen tot ze gaar zijn. Dit kan tussen de 35 minuten en een uur duren. Proef altijd een aantal bonen op gaarheid! Pas in de laatste tien minuten van de kooktijd voegt U wat zout toe. Als U dit eerder doet dan worden de bonen taai of dan verworden ze tot prut.)
70 gr geschaafde amandelen (even getoast in een droge koekenpan)
fijn zeezout
1 el citroensap
60 tot 180 ml heet water
citroenzestes van een halve citroen

Maak in een klein pannetje een knoflook/rozemarijnolie door de olijfolie, de rozemarijn en de knoflook te verwarmen. Zodra de olie gaat sissen, binnen ongeveer één minuut, haalt U het pannetje van het vuur en zet U het apart voor tien minuten. Haal de olie door een zeefje om de knoflook en rozemarijn te verwijderen.

Wanneer U een foodprocessor heeft dan kunt U nu de bonen, tweederde van de amandelen, een snuf zeezout, het citroensap en tweederde van de rozemarijnolie fijn “pulseren”. Ik heb geen foodprocessor en doe dit gewoon met een staafmixer. Dit werkt ook hoewel het wat langer duurt. Maak het mengsel lekker zacht en smeuïg door er geleidelijk wat heet water aan toe te voegen en te mengen. De dip moet niet te dun worden! U heeft dus waarschijnlijk niet al het water nodig. Proef en voeg eventueel nog wat extra zout of citroensap toe.

Verdeel de dip over een bord en sprenkel er de citroenzestes, het resterende amandelschaafsel en de overgebleven rozemarijnolie over.

Angie’s rechterbeen

Heeft U al gehoord van het rechterbeen van Angelina Jolie? Dat been besloot dat het tijd werd om uit de anonimiteit te treden. Je moet wat, als rechterbeen zijnde. Het linkerbeen wilde niet meedoen. Waarom is niet helemaal duidelijk. Het zou kunnen dat het linkerbeen niet geschoren was of dat het linkerbeen teveel honger had. Of was het met het verkeerde been uit bed gestapt? In ieder geval was het Angelina’s rechterbeen dat tijdens de Oscaruitreiking besloot om vanachter de Versace-jurk tevoorschijn te kruipen en te laten zien wat het waard was. Het is nogal een groot besluit voor zo’n spillebeen. Het been lijkt weinig last te hebben van zijn vreemde uiterlijk. Het heeft inmiddels een Twitter account (@AngiesRightLeg) met 15.500 volgers. Het been schreef: "I'm over here!" "I'm a leg, get a load of me!" en "You have to admit, I'm one hell of a leg." Het lijkt onterecht veel aandacht voor zo’n eigenaardig ogend been. Helemaal omdat Angie in het bezit is van twee van die vreemde vliegenpoten, begiftigd is met twee uitzonderlijk lange akelig magere armpjes en ze een mond heeft die het bekkie van Pipo de Clown doet verbleken.

Het lijkt me knap lastig om zo’n showbeen te hebben voor iemand die niet graag in de schijnwerpers staat. Een aantal keer probeerde Angelina haar been – zoals het hoort – weer achter haar zwarte jurk weg te stoppen, maar het been bleef aandringen. Op de rode loper dwong het rechterbeen de linkerarm zelfs om de jurk iets opzij te schuiven. Het was een potsierlijk gezicht: het been leek wel een beetje op het been van een kikker. Angie’s man, U kent hem wel, Brad Pitt – was hij niet in tegenstelling tot Angie wél genomineerd voor een Oscar voor zijn briljante vertolking van een footballcoach in Moneyball? – wist zich er geen raad mee en nam vrij snel de benen. En zo gebeurde het dat Angelina voornamelijk in haar eentje op de rode loper poseerde voor alle fotografen. Brad stond op een afstandje op beide benen op haar te wachten. Al met al leverde het een hele genante situatie op. Met name toen Angie de prijs moest uitreiken voor “best adapted screenplay”. Heel ongemakkelijk staat ze daar op het podium – knap gecoiffeerd en mooi opgemaakt – maar het been laat haar niet met rust. Telkens weer piept het onder de jurk vandaan. Ze kreeg er op een bepaald moment zo’n last van haar rug door dat ze haar andere heup met haar hand moest ondersteunen. Zeer onterecht werd hierdoor de indruk gewekt dat de hele pose een act was. Het lijkt alsof het showen van het been intentioneel was maar U weet nu beter.

Blijkbaar – ik heb dit gemist – voelde de linkertepel van Jennifer Lopez zich buitengesloten. Al snel was er reden om ook voor dit lichaamsdeel een Twitter account te openen. De tepel wist met veel vernuft uit de Zuhair Murad jurk te ontsnappen en wat frisse lucht te happen. De tepel werd door zijn eigenaresse echter weer snel in de laaggesneden witte jurk teruggestopt. Angelina’s been bleek volhardender.

De afgelopen week bakte ik een piña colada cake omdat ik een bijna onaangebroken blik kokoscrème in de koelkast had staan dat ik niet wilde weggooien. Kokoscrème is iets totaal anders dan kokosmelk. Het is dikke en gezoete vloeistof; in tegenstelling tot de ongezoete kokosmelk. U kunt dat laatste wel gebruiken maar gebruik dan iets meer suiker in het beslag. Ik gebruikte 100 gram ananas uit blik. Al met al was het dus een cake uit de voorraadkast. Een tikkeltje ordinair: heel geschikt voor het rechterbeen en de linkertepel.

250 gr bloem
1 tl baking powder
¾ tl baking soda
½ tl zout
115 gr boter, op kamertemperatuur
55 gr bruine suiker
2 grote eieren, op kamertemperatuur
237 ml kokoscrème

100 gram verse ananas of ananas uit blik (neem wel de ananas met ananassap en niet die vieze op siroop). Bewaar het ananassap om later over de warme cake te borstelen.

Verwarm de oven voor op 175 graden Celsius (350 F). Vet een bakvorm in met boter. Ik gebruikte een taartvorm met een omtrek van 24 cm (9 ½ inches). Bekleed de bodem met bakpapier en vet de bodem vervolgens in.

Meng de bloem, de baking powder, de baking soda en het zout in een schaal.

Pak een grotere kom en meng de boter en de bruine suiker met een elektrische mixer tot een luchtig mengsel. Voeg één voor één de eieren toe en vervolgens de kokoscrème en mix door elkaar. Ik vond het beslag er vreemd uitzien maar dit komt allemaal goed!

Meng vervolgens de droge ingrediënten door het beslag. Beetje bij beetje totdat alle bloem door het beslag is opgenomen.

Roer er vervolgens met een plastic spatel de ananas doorheen.

Lepel het beslag nu in de taartvorm. Bak de cake in 35 tot 40 minuten goudbruin. Borstel er, als de cake nog warm is, wat van het ananassap overheen.