In Amerika heb je Judge Judy. Maar een rechter zonder kaplaarsen is geen rechter. Zonder kaplaarsen boet een rechter gewoon enorm aan geloofwaardigheid in. Mijn hele rechtvaardigheidsgevoel wordt bepaald door kaplaarsen en zuidwesters. Toch was het een tijd geleden dat ik een aflevering van De Rijdende Rechter bekeek. Ik had gisteravond opeens een gevoel van heimwee naar Nederland en om daar van af te komen besloot ik een aflevering met Mr. Visser te kijken. Wanneer je ná bezien van zo’n aflevering nog steeds verlangt naar Nederland dan moet je vaderlandsliefde groot zijn. Deze week was het een spannende aflevering. Mr. Visser moest beslissen over een walnotenboom. Mevrouw van Osch had bijna twintig jaar geleden zo’n boom laten planten en was apetrots op haar groene stadstuin. De familie Lodik is er minder blij mee: de boom neemt de zon uit hun tuin weg en ze glijden regelmatig uit over de bladeren en de noten. De boom staat bovendien te dicht bij de schutting. Na verschillende klachten aan het adres van mevrouw van Osch neemt meneer Lodik het recht in eigen hand en snoeit een deel van de boom weg. Mevrouw van Osch zit nu – achter een schaal met noten – geïntimideerd te wezen. De stemming is grimmig tussen de buren. Mevrouw van Osch ontving zelfs een dreigbrief. Wat de zaak extra gecompliceerd maakt is het feit dat notenbomen sneller gaan groeien wanneer je ze snoeit. Meneer Lodik heeft het probleem dus onbedoeld nog veel groter gemaakt.
Het valt ook allemaal niet mee. Mevrouw van Osch zit lekker in haar tuin te genieten van de zon en haar boom en de familie Lodik wordt in de schaduw gezet. “Op een gegeven moment houdt het op,” legt meneer Lodik zijn dreigbrief uit. “Je groeit er langzaam naartoe, in het begin heb je het niet in de gaten maar die boom groeit door en op een gegeven moment staat je hele tuin in de schaduw”. Aan Mr. Visser om te bepalen welke buur zijn zin krijgt. Dat wordt dus billen knijpen. Mr. Visser is nooit te beroerd om zelf een kijkje in de tuinen te nemen. Dit keer kwam hij bewapend met een beige linnen pak en een strohoed. Aangezien de hoed steeds afwaaide, legde hij hem al snel op de campingtafel van mevrouw van Osch. Voor de nodige expertise was ook een notenboomdeskundige uitgenodigd. Voor de zekerheid was de goede man gekleed in een donkergroen t-shirt. Zo was het voor iedereen direct duidelijk dat hij een notenboomdeskundige was. Op zijn knietjes neemt Mr. Visser de lengte op tussen de schutting en de boom. Zowel de walnoten- als de vijgenboom van mevrouw van Osch staan te dicht bij de schutting. Dat is niet zo netjes van mevrouw van Osch ofwel de tuinarchitecte van mevrouw van Osch. U moet weten dat mevrouw van Osch bij de aankoop van haar huis een tuinarchitecte had ingesteld die de tuin zo strategisch heeft ingedeeld dat de bomen nooit een schaduw zullen werpen in de tuin van haar cliënte. Mr. Visser bekijkt de schaduw in de tuin van de Lodikjes. Inderdaad, er wordt ook door Mr. Visser schaduw geconstateerd.
In restaurant “Het Haasje” zal Mr. Visser uitspraak doen in deze zaak. Op de publiekstribune wordt aan juridische leken ondertussen gevraagd wat zij van de zaak vinden. De programmamakers hebben van die lekenjury een prachtige dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking gemaakt. Er zitten jonge mensen, oude mensen, dikke en dunne exemplaren en ze hebben natuurlijk ook een knuffelallochtoon uitgenodigd. Uiteraard zegt deze laatste de meest politiek correcte en fatsoenlijke dingen. De man was de redelijkheid zelve: “het recht in eigen hand nemen is onwenselijk” en meer van dat soort zaken. Mr. Visser kondigt aan dat de zaak spannend gaat worden. Op meeslepende wijze stelt hij dat het juridisch een hele kluif gaat worden. Voor dit soort zaken staat een verjaringstermijn van twintig jaar en het zou kunnen dat deze termijn het onmogelijk maakt voor de Lodikjes om nog in het gelijk te worden gesteld. Verjaringstermijn? Schaduw in de tuin! De Lodikjes vallen zowat van hun stoel.
De uitspraak (“dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen”) valt uiteindelijk in het voordeel van de Lodikjes. De verjaringstermijn is niet verstreken. De prachtige walnotenboom van mevrouw van Osch zal moeten worden gekapt. Haar vijgenboom moet tot net onder de schutting worden gesnoeid. Geen van de partijen lijkt te tevreden. De boom moet worden gekapt omdat hij verkeerd is gesnoeid. Dit is zelfs voor de familie Lodik teveel. Iedereen blijft in verbijstering achter.
De presentatrice verzoekt om nieuwe aanmeldingen en vraagt aan de kijker thuis: “hebben uw buren ook noten op hun zang?”
U begrijpt, het was een gedenkwaardige televisieavond.
Voor vandaag een lekkere witte bonen-amandeldip die U kunt eten met wat crudités (bijvoorbeeld wortelen, bleekselderij, paprika) of met pitachips.
60 ml olijfolie
1 takje rozemarijn
1 teen knoflook, fijngehakt
340 gr gekookte witte bonen (dit doe ik door de bonen een nacht te weken in een grote pot met water. De bonen moeten goed onder water staan. Mocht er geen tijd zijn voor een hele nacht; laat de bonen dan tenminste vier uur weken. Spoel de bonen vervolgens af en breng ze over in een grote pan. Giet daar tenmiste twee keer het volume van de bonen aan vers water overheen. Breng het water aan de kook en laat de bonen, zonder deksel op de pan, sudderen tot ze gaar zijn. Dit kan tussen de 35 minuten en een uur duren. Proef altijd een aantal bonen op gaarheid! Pas in de laatste tien minuten van de kooktijd voegt U wat zout toe. Als U dit eerder doet dan worden de bonen taai of dan verworden ze tot prut.)
70 gr geschaafde amandelen (even getoast in een droge koekenpan)
fijn zeezout
1 el citroensap
60 tot 180 ml heet water
citroenzestes van een halve citroen
Maak in een klein pannetje een knoflook/rozemarijnolie door de olijfolie, de rozemarijn en de knoflook te verwarmen. Zodra de olie gaat sissen, binnen ongeveer één minuut, haalt U het pannetje van het vuur en zet U het apart voor tien minuten. Haal de olie door een zeefje om de knoflook en rozemarijn te verwijderen.
Wanneer U een foodprocessor heeft dan kunt U nu de bonen, tweederde van de amandelen, een snuf zeezout, het citroensap en tweederde van de rozemarijnolie fijn “pulseren”. Ik heb geen foodprocessor en doe dit gewoon met een staafmixer. Dit werkt ook hoewel het wat langer duurt. Maak het mengsel lekker zacht en smeuïg door er geleidelijk wat heet water aan toe te voegen en te mengen. De dip moet niet te dun worden! U heeft dus waarschijnlijk niet al het water nodig. Proef en voeg eventueel nog wat extra zout of citroensap toe.
Verdeel de dip over een bord en sprenkel er de citroenzestes, het resterende amandelschaafsel en de overgebleven rozemarijnolie over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten