Het Kerstdiner

“Een derde van de Nederlanders kiest op Eerste Kerstdag voor simpel en gezellig: ze gaan gourmetten.” Aldus Sigrid, verantwoordelijk voor het kerstassortiment van Albert Heijn. Met andere woorden, en dit stemt mij bijzonder treurig, een derde van de Nederlanders eet met Kerst een gebakken ei of stukjes paprika en wacht ondertussen tot het tartaartje in het andere pannetje klaar voor consumptie is. Sigrid: “Aan gourmetproducten besteden we veel aandacht. Met een vegetarisch gourmetassortiment met vegaburgertjes of met een kinderassortiment met vlees gevormd als kerstbomen”. Vlees gevormd als kerstbomen! Is dit niet één van de engste dingen die U ooit heeft gehoord? Dit is nog enger dan toen ik vorige week hoorde dat Diederik Samsom was uitgeroepen tot politicus van het jaar. En dan vegaburgertjes. Niet binnen te houden, die dingen. Tenzij U een liefhebber bent van een gepatenteerde mix van tarwe- en soja eiwitten, natuurlijk. Zo wordt het wel heel lastig om er een zalig Kerstfeest van te maken.

Mocht u onverwacht toch smullen van al die “heerlijkheden” dan doet Libelle wat tips van de hand om toch slank te blijven. Tip drie luidt: kleinere porties. Libelle: “Uit een Australisch onderzoek is gebleken dat de eerste hap van jouw feestmaal 90 procent van de smaak bevat”. Als U dit nog kunt volgen dan mag U me mailen of een bericht onder mijn blog achterlaten. “Neem dus van alles een kleinere portie om optimaal te genieten en toch gezond de kerstdagen door te komen”. Als negentig procent van de smaak in het eerste hapje zit dan lijkt mij dat je de rest van het eten wel weg kunt gooien. Tien procent van de smaak verdeeld over 98 procent van het eten wordt namelijk volgens mij nogal flauw. Het eerste hapje van zo’n vleesboom is dus blijkbaar nog lekker en daarna eet U gehaktsparren zonder smaak. “Vind je het moeilijk om de portiegrote (sic!) te bepalen en het daarbij te houden? Lees de beste tips om je portie te verkleinen”. Libelle komt met zulke goede tips dat ik U zeker zou aanraden verder te lezen. Bijvoorbeeld: “Als je gezond de kerstdagen door wilt komen, moet je iets verder kijken dan je neus lang is. Standaard dingen als boter kun je gemakkelijk vervangen voor gezondere varianten als olijfolie”. U kunt beter een liter olijfolie over Uw brood gieten dan er een klontje roomboter op smeren. Ja, lezer, verder kijken dan Uw neus lang is, dus! Deze kerst. 

Een heel gelukkig Kerstfeest! 

Krasloten

Ik ben Eva Schuss en ik heb al drie dagen niet gekrast. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik gisteren een Staatslot had en om kwart over acht naar de uitslag kon kijken. Dat was een goede remedie tegen de behoefte om te krassen. Vrees niet: ik kras niet in mijn onderarm. Ik kras krasloten. Ik ben verslaafd aan wedstrijden en loterijen. Ik kom er nu eindelijk voor uit. En nu hoort U te zeggen: “Welkom Eva!”

De afgelopen maand kocht ik tien Krasloten, twee Lottoloten en twee Staatsloten. Ik won in de eerste week zeven euro met mijn krasloten. Van die euro’s kocht ik nieuwe loten. Daarmee won ik niets. Eén van de Lottoloten leverde een gratis nieuw lot op: ook daarmee won ik geen prijzen. U zou kunnen zeggen dat het niet mijn maand was. Het is eigenlijk nooit mijn maand. Alhoewel deze maand mij wél een nieuwe knuffel voor Cáto opleverde via een luieractie. Het zal mij benieuwen of ik het autostoeltje, de buggy, de tas en de bon voor de schoonheidsspecialiste zal winnen. Ik houd mijn e-mail in de gaten. Ik heb geen behoefte aan nog een föhn.

Echtgenoot vindt mij eng wanneer ik zit te krassen. Hij zegt dat ik dan veel te verbeten met zo’n muntje in de weer ben. Ik ben het daar uiteraard niet mee eens.

Ik baal wel stevig. Een half jaar geleden droomde ik dat ik in november miljonair zou worden. Op 1 november kocht ik die twee krasloten, dat lottolot en dat Staatslot. Ik ben nog steeds een armoedzaaier. Onbegrijpelijk. Ik heb zo mijn best gedaan. Telkens met goede moed gekrast. Zelfs het kaartje met krascode op de honderste Linda leverde geen wincode op. En dat terwijl ik zo graag die reis naar Tanzania had gewonnen. Het is zo lang geleden dat ik iets van betekenis won. Afgezien van die knuffel en een kledingpakket voor mijn dochter won ik het afgelopen jaar helemaal niets. Een paar jaar geleden kon ik nog een week naar Vancouver en Whistler via Elle. Dat waren pas tijden. Dan neem je zo’n droom ook wel serieus, dat begrijpt U. Maar helemaal niets dus. 

Denkt U dat ik me in de maand vergist kan hebben? Wordt het dan toch de Oudejaarsloterij? Ik ben toch zeker voor het geluk geboren? 

Vreedzame haven

My home is my peaceful haven. My home is my peaceful haven! Ik herhaal de woorden in mijn hoofd. Ik vraag me af waarom dat kaartje met dat specifieke mantra mij heeft uitgekozen. Ik heb niet dat kaartje getrokken maar het kaartje mij. Dat is yoga, dat is logisch. Ik concentreer me heel hard. Mijn huis mag dan wel mijn vreedzame haven zijn: de yogastudio is dat zeker niet.

Voor me ligt een vrouw te hoesten. Te hoesten zoals alleen Nederlanders dat kunnen. Het gaat maar door. Nederlanders drinken te weinig water en teveel melk. Ze hoesten overal, altijd, langdurig en ongelegen. Volgens De Schoonouders hoesten ze in Amsterdam nog meer dan in Groningen. Ik kan dat nauwelijks geloven. In sommige concertzalen worden er voor aanvang hoestbonbons uitgedeeld. Wat mij altijd opvalt is dat mensen beginnen te hoesten wanneer het stil is. De stilte prikkelt kennelijk de keel. Dit lokt bij mij de gedachte uit dat de hoest voor een deel psychosomatisch is. Omdat het hoesten tijdens een stilte zo ongepast en storend is kan de Nederlander het niet laten. Bezoekers van popconcerten blijken veel gezonder te zijn – fysiek en mentaal – dan de bezoekers van klassieke muziek. Er wordt in ieder geval minder gehoest.

Terug naar de yogastudio. Natuurlijk werd het hoesten daar niet als storend ervaren. De pose had blijkbaar het hoesten doen loskomen en de yogainstructrice zag dat eigenlijk eerder als een pré dan als iets ergs. Ik ga U niet vertellen wat ze hier allemaal over te melden had want dan lijk ik op de makers van de Bisolvon reclame. De goorste reclame in de geschiedenis. Het komt door Bisolvon dat ik niet meer kan eten en televisiekijken. En ik stik liever dan Bisolvon te kopen. Telkens als dat spotje op televisie verschijnt dan beginnen Echtgenoot en ik keihard te blèren totdat de reclame voorbij is. We willen er geen woord van horen.  Erg effectief lijkt dat goedje ook al niet te zijn want het hoesten is er niet minder op geworden. Ik houd mijn hart vast want de winter moet nog beginnen ....

De Rijstwafel

Overal vind ik ze. Laatst was ik op yoga en daar vond ik een stukje tussen de zoom van mijn broek. Nee, ik moet eerlijk zijn: het stukje zat in mijn voedingsbh. Ze liggen in de box, op de grond, ze hangen aan haar kin, ze zijn soms half verteerd: rijstwafels. ‘s Ochtends worden ze genuttigd met appelstroop. Vroeger dacht ik altijd dat rijstwafels waren voor mensen op dieet. Maar dat blijkt niet waar. De rijstwafel is er voor kinderen. Huilt een kind en ben je net op weg? De rijstwafel biedt uitkomst. Sommige moeders noemen het rijstkoeken. Zo proberen ze hun kinderen te paaien. Ik hoop maar dat die kinderen zich dat niet op de mouw laten spelden. Wanneer het voedingscentrum de rijstwafel bestempelt als “een verantwoord tussendoortje” dan kun je er zeker van zijn dat die moeders lariekoek verkondigen. En toch vinden de meeste kinderen de rijstwafel lekker. 

Volgens diezelfde bond kun je een rijstwafel wel een jaar bewaren maar dan wel in een luchtdichte trommel. Een heel jaar. En dat terwijl een pak Lima bio-wafels er in ons huis in twee weken doorheen wordt gejaagd. Die schijven blijven echter ook best knapperig op de grond. Soms zit mijn dochter opeens zo’n ding te eten dat ze ergens heeft gevonden. Zal ze ergens een geheime voorraad hebben aangelegd?

Gisteravond naar de film “Motherhood” gekeken? Uma Thurman speelt een moeder van twee in Manhattan. Op een bepaald moment fietst ze met zes plastic tassen aan verjaardagsspullen en een taartendoos door de stad. Haar voorhoofd bezweet, haar haar in een slap staartje. Ik vroeg me af waar zij haar rijstwafels had hangen. 

De rijstwafel is de mascotte, de trofee en het herkenningsteken van het moederschap. Vergeet de rozijnen, vergeet de vlekken appelstroop en tandpasta, vergeet het ontplofte haar en de comfortabele kleren. Denk niet eens aan de hangtieten: Het is de rijstwafel! Het is maar dat U het weet. 

Wasbare luierkontjes

Dit informatieve stukje schreef ik op verzoek. Misschien heb jij er ook wat aan.

Wanneer je zwanger bent komt er ongelooflijk veel op je af. Je moet veel beslissingen nemen. Er moet van alles worden gekocht, geregeld en beslist. Voor mij gold dat ik nog meer bewust werd van de wereld waarin ik mijn dochter zou grootbrengen. Nog meer dan vroeger vond ik het belangrijk om op een verantwoorde en duurzame wijze met de natuur om te gaan. Ik wilde eigenlijk alleen nog maar biologisch eten en werd steeds voorzichtiger met het gebruik van cosmetische producten. Voor mij was het logisch om wasbare luiers te gaan gebruiken van biologisch katoen. Deze keuze is een persoonlijke en dit artikel beoogt geen ouders over de streep te trekken. In dit artikel wil ik zo eerlijk mogelijk weergeven wat ik als de voor- en nadelen van wasbare luiers heb beschouwd. Misschien ben je nu zelf zwanger en denk je na het lezen hiervan dat je ook wasbare luiers wilt gaan gebruiken. Wanneer je de verschillen tussen wasbare luiers en wegwerpluiers kent dan kun je in ieder geval een welovergewogen beslissing nemen. Ik kom vaak ouders tegen die best geïnteresseerd zijn in het gebruik van wasbare luiers maar die, ten onrechte, denken dat dat allemaal ongelooflijk ingewikkeld is of heel veel werk.

Mijn ervaring

In de eerste paar maanden van het leven van je baby lijkt het wel alsof je voortdurend aan het wassen bent. De wasmachine maakt overuren en wasrekken zijn voortdurend gevuld. In die fase is het dan ook helemaal geen extra werk om wasbare luiers te gebruiken. Een beetje was meer of minder merk je echt niet.

Ik vond het een heel raar idee om de tere huid van een pasgeboren baby’tje te omhullen met zo’n plastic wegwerpgeval en haar dan wel in te bakeren in een zachte, biologische, katoenen doek. Totdat baby’tjes vast voedsel krijgen is de poep van een baby okergeel en vloeibaar. Helemaal niet vies en het stinkt ook niet. Ik spoelde de luiers vaak onder de kraan uit of liet ze weken in mijn plastic emmer gevuld met water en soda. Over het voorweken van de luiers zijn de meningen verdeeld (niet iedereen vindt dit nodig). Aan het eind van de dag deed ik dan de was. Alle rompertjes, spuugdoekjes, hydrofielluiers werden direct meegewassen. In de loop van de tijd, toen mijn dochter groter werd, hoefde er steeds minder te worden gewassen en leverde de luiers drie extra wasjes per week op. Dat valt dus wel mee.

Mijn dochter had nooit luieruitslag. Een katoenen luier moet je vaker verschonen dan een wegwerpluier. Je laat de billen dus minder lang broeien in de luier.

Door een katoenen luier wordt de luierkont van je baby ietsje groter. Je moet daar met rompertjes rekening mee houden. Koop ze dus een maandje groter.

Met reizen is het gebruik van katoenen luiers wat lastig. Een halve dag weg is geen probleem. Je brengt je wetbag (vuile luiertas) mee om de vieze luiers in te bewaren en eenmaal thuis gooi je ze in de wasmachine. Als je echter een paar dagen weggaat dan zijn wasbare luiers lastig. Ik vond het persoonlijk te belastend om al die vieze luiers met me mee te zeulen en in toiletten van wegrestaurants uit te spoelen. Tijdens mijn reizen gebruik ik tegenwoordig dan ook de minst milieubelastende wegwerpluiers. 

De praktische uitvoering

Tegenwoordig heb je ongelooflijk veel verschillende soorten wasbare luiers. Je kunt ervoor kiezen om, zoals ik, eenvoudige biologisch katoenen vouwluiers te kopen die je vastmaakt met een snappie (een luierklemmetje) en daar een overbroekje overheen te doen. Er zijn echter ook voorgevormde luiers en alles-in-éénluiers die je aantrekt als een wegwerpluier en die je direct in zijn geheel in de wasmachine kunt gooien. Op websites als kaatjekatoen.nl, deluierspecialist.nl en lieveluiers.nl kun je alle verschillende soorten luiers vinden en bestellen.

Wat ik kocht:

eenentwintig katoenen luiers (ik gebruikte vouwluiers die ik vastspelde met een snappie (een luierklemmetje). Aangezien die luier volledig nat wordt, moet daar een overbroekje overheen. Je kunt ook luiers kopen met klittenband of luiers die je sluit met drukknoopjes. De eenvoudige katoenen luiers zijn echter het allergoedkoopst.

vier overbroekjes (ik gebruikte overbroekjes van ademend nylon die praktisch droog uit de was komen).

Nu mijn dochter tien maanden is moet ik andere maat luiers en overbroekjes gaan aanschaffen. Ik twijfel nog een beetje over welke ik nu ga gebruiken. Ik overweeg dezelfde vouwluiers maar dan een maat groter. Ik wil nu ook eens de overbroekjes van wol gaan proberen: ofwel de wolwikkels ofwel de dubbelgebreide wollen broekjes.

twee nachtinleggers

een pak snappies (luierklemmetjes)

een plastic emmer met afsluitbare deksel

soda om de luiers in te weken

2 alles-in- éénluiers voor ‘s nachts en voor bij het zwemmen

1 wetbag (ook wel vuile luiertas genoemd) om de vieze luiers in te doen wanneer je onderweg bent. Deze tas is ook handig om mee te nemen naar het zwembad voor je natte bikini. 

De voordelen

Kostenbesparend: katoenen luiers zijn wasbaar dus je kunt ze zo vaak hergebruiken als nodig is. Het levert al snel een besparing van achthonderd euro per kind op. Bij een tweede kind is deze besparing zelfs vijftienhonderd euro omdat de tweede keer geen aanschaf van nieuwe wasbare luiers nodig is. Aan de andere kant heb je natuurlijk wel een hogere energierekening door de drie extra wasjes per week. 

Beter voor het milieu: zelfs wanneer het wassen en drogen van de luiers meegerekend wordt, blijft de wasbare luier absoluut in het voordeel vergeleken met de wegwerpluier. Kinderen die katoenen luiers gebruiken zijn over het algemeen veel eerder zindelijk. Dit levert een beduidend voordeel op voor het milieu. Zorg bij het wassen van de luiers wel voor een volle machine, gebruik een ecologisch wasmiddel en droog de was het liefst buiten aan de lijn. Koop bovendien luiers van biologisch katoen. Wasbare luiers zorgen voor 1,5 keer minder uitstoot van broeikasgassen dan wegwerpluiers (uitgaande van wassen op maximaal 60 graden, en drogen in de wasdroger). Droogt u luiers aan de lijn, dan is de CO2-uitstoot zelfs 2,5 keer lager (bron: Milieu Centraal). Ook op het gebied van landbouwgrond is de wasbare luier zeven keer milieuvriendelijker.

Minder afval: Een baby in een wegwerpluier produceert gemiddeld 600 kilo afval per jaar.

Beter voor je baby: de gel (sodium polyacrylaat), die ervoor zorgt dat luiers langer droog blijven is dubieus. Ik kan me niet voorstellen dat het goed voor het milieu en de huid van een baby is om luiers te produceren die steeds langer droog blijven. In veel wegwerpluiers zit bovendien dioxine. Dit is een bijproduct van het bleken van papier. Dioxine is een zeer giftige stof.

Minder stank: katoenen luiers stinken minder dan een volgezogen wegwerpluier. Ik vond dit een geweldige openbaring. Een katoenen poepluier is veel minder onwelriekend dan een wegwerpluier. Geen idee waarom.

Esthetischer: wasbare luiers en overbroekjes zijn ongelooflijk veel mooier dan wegwerpluiers. Met name de overbroekjes zijn in prachtige kleuren en dessins te verkrijgen. Buitenstaanders zullen niet snel naar de luier van je kind kijken maar voor mijzelf geldt dat ik die wegwerpluiers er nogal treurig uit vind zien. Ik word blij van mooie luierkonten! 

Kind wordt eerder zindelijk: in wegwerpluiers worden de billen zo droog gehouden dat kinderen helemaal niet merken dat ze geplast hebben. De noodzaak om zelfstandig naar de toilet te gaan is hierdoor minder groot. Pampers verkoopt luierbroekjes voor kinderen tot 39 kilogram (!). Uit onderzoek is gebleken dat in 1996 kinderen vijf tot acht maanden later zindelijk waren dan dertig jaar daarvoor. Die tendens lijkt zich voort te zetten. Ik denk niet dat het een betoog behoeft om uit te leggen dat dit een zeer onwenselijke situatie is.

Vasthouden aan idealen: soms baal ik natuurlijk ook weleens van al dat extra “gedoe”. Dan zie ik dat mijn dochter dolenthousiast reageert op dat lelijke plastic Fisher Price speelgoed op het consultatiebureau en realiseer ik me dat het voor haar niets uitmaakt of ik een ecologische wegwerpluier, een wasbare katoenen luier of een Pamper om haar kont trek. Ze zal heus niet direct opgroeien voor galg en rad omdat de appelstroop tóch toegevoegde suikers blijkt te bevatten of haar zelfgemaakte prutje voor de gelegenheid in de magnetron moest worden opgewarmd. Ik wil het alleen niet. Ik wil niet kiezen voor gemak. Uiteindelijk gaat het erom dat je je kind een gelukkige jeugd bezorgt en je achter je beslissingen kunt blijven staan. Waar je ook voor kiest.

De nadelen

Vaker verschonen: de wasbare luier zuigt zich vol urine, wordt nat en je moet je kind dus vaker verschonen.

Je hebt meer was.

Met reizen is het onhandig.

Na een bepaalde leeftijd als de baby vast voedsel krijgt wordt het uitspoelen van de luier vies. Je kunt dit probleem ondervangen door de ontlasting op te vangen in een inlegger. De inlegger leeg je in het toilet en inlegger en luier kunnen zo de wasmachine in.

De meeste kinderdagverblijven accepteren wasbare luiers waarschijnlijk niet. Het zou kunnen dat een wasbare alles-in-éénluier wel geaccepteerd wordt. Je hebt er dan wel een paar extra nodig.

Misschien helpt dit je in het maken van een keuze voor een bepaalde luier. Dan kun je daarna lekker gaan nadenken over het inrichten van de babykamer, de aanschaf van het allereerste rompertje en een kinderwagen.

Nederland

Nederland is een heel streng land. Ik ben zo vriendelijk geweest de boel even op een rijtje te zetten.

Kinderen en verkeersveiligheid

Je mag je kind niet aan je borst in slaap laten vallen. Dat is absoluut verboden. Een kind moet bovendien op zijn eigen kamer in een ledikant liggen. Bij de ouders in bed is fout. Heel fout. Een kind moet een voedingsschema en een slaapschema hebben omdat het anders nooit wat wordt met zo’n kind. Als je op de fiets even niet oplet dan word je door minstens twintig mensen de les gelezen. Ze doen dan allemaal heel streng met heel veel gevloek.

Sterke tanden en botten

Bij Etos wilde ik kartonnen nagelvijltjes kopen en kreeg ik te horen dat “wordt aangeraden om glasvezel te gebruiken”. Dat zal vast door een onafhankelijk specialist zijn geadviseerd. En U weet toch wel dat U melk moet drinken. Dat zal vast met de enorme gezondheidsbevorderende kwaliteiten van melk te maken hebben en absoluut niets met het feit dat Nederland keer op keer het melkquotum overschrijdt en meer melk produceert dan door Brussel toegestaan. Wij mogen wel uitkijken dat heel Nederland straks niet blank komt te staan. Nederlanders zijn de mensgeworden dijk tegen de oprukkende melkzee.

Voedsel

Losse thee is veel beter dan thee uit een zakje. Spinazie mocht je tot een jaar geleden absoluut niet voor een tweede keer verwarmen want daar ging je hartstikke dood van. Godzijdank blijkt dat niet waar te zijn. Ik vermoed dat iemand het er een keer op gewaagd heeft en niet stuiptrekkend, schuimbekkend en met bloed uit de oren dood neer viel. Eet bruin brood. Check de viswijzer.

Uiterlijke verzorging en gezelligheid

Als je dan toch wilt snoepen, snaai dan in één keer een zak leeg want dat is beter voor je tanden dan wanneer je telkens één snoepje neemt. Waag het niet sinaasappelsap te drinken en kort daarna je tanden te poetsen. Je poetst zo het glazuur weg. Man, als je niet uitkijkt poets je zo al je tanden je bek uit.

Ga nooit met natte haren naar bed, kam je haar niet wanneer het nat is. Was je jaar niet te vaak maar ook zeker niet te weinig. Denk erom dat je niet én je ogen én je mond opmaakt. Gebruik geen lipliner, combineer kleur met kleur, draag niet teveel zwart. En let op: roze en rood vloeken sinds drie jaar niet meer. Je moet je bloembollen nu gaan planten. Zeur niet over de vader van Maxima. Hij wist als minister echt niet dat al die mensen werden ontvoerd, gemarteld en levend uit vliegtuigen werden gekieperd. Flos. Kijk een aap nooit recht in de ogen. Dan vreet ‘ie je op. Drink niet teveel koffie. Zet kaarsen in huis want dat is gezellig. Radio-dj’s zijn ontzettend grappige mensen. Zet ze allemaal in een glazen huis en vergeet waar je de sleutel hebt gelaten. Schrijf je in bij de gemeente waar je woont. Nederland houdt van registreren. Porno kijken is niet vies. Respecteer mensen met een geloof. Heb medelijden met mensen op een brommertje. Laat een snor staan. Barbecuen is leuk. House luisteren is niet alleen voor pubertjes. Druk nooit zelf een puistje uit. Dat geeft littekentjes en dat wil je niet. Investeer in je relatie. Flos! 

Zoenen in de regen

Heel vroeger was er een reclamespotje op televisie dat ontzettend veel invloed heeft gehad op mijn leven. Het is heel ironisch dat ik me niet kan herinneren voor welk product de reclame werd gemaakt. Wat ik me wel kan herinneren is een jonge vrouw met bruin haar. Ze was heel mooi en buitengewoon gepassioneerd. In de reclame zoent ze, geheel gekleed, een man onder de douche, staat ze in een sexy overall het huis te witten en zit ze op de bank naar de televisie te kijken. Volgens mij huilt ze bij een film. Ze ontplooide nog een paar andere activiteiten die ik alweer vergeten ben maar wat ik me herinner is dit: Ik wilde haar zijn. Ik wist dat met kleren aan zoenen onder een stromende douche uiteindelijk ultiem cool zou zijn.

En nu is het dus Ikea. Ikea zendt nu zo’n geweldige reclame uit dat ik alles van Ikea wil hebben. Idolaat van Ikea. In het reclamespotje zie je een familie die zich opmaakt voor de maand december. Het gezin gaat aan tafel, de vrouw des huizes heeft een vrolijk rood bonte theedoek om haar middel, de kinderen zitten aan tafel. De gekke oom stunt een beetje met een eetlepel. Dat gezin is dolgelukkig en dat komt omdat ze alles bij Ikea kopen. Het huis is zo gezellig met dat kanten tafelkleed en al die fotolijstjes met herinneringen. Allemaal vrolijke herinneringen. Ik word helemaal week bij het zien van die reclame. Ik heb nu zelfs een bankje en wasmand van Ikea, iets dat ik tot voor kort voor onmogelijk had gehouden.

En dan Becel. Van Becel moet ik soms bijna huilen. Persoonlijk vind ik Becel ook om te huilen maar ik heb het nu niet over de smaak van dat spul maar over hun reclame. Voor het hart dat voor je klopt, voor het hart dat naar je verlangt, voor het hart waarvan je hoopt dat het eeuwig blijft kloppen, voor het hart waarmee je oud wilt worden. Bij het hart dat je deelt zie je een grote zwangere buik. Het eeuwig kloppende hart past bij een fragment van een kleinkind dat met zijn opa in een achtbaan zit. En, voor het verlangende hart zijn daar weer mensen die gepassioneerd zoenen in stromend water. Dit keer regen. Blijkbaar doet dat het goed in reclamefilmpjes. Ik zal niet de enige zijn die denkt vaker in de regen te moeten zoenen.

Als Ikea met zo’n zoenend stel op de proppen komt dan zweer ik U dat ik het hele assortiment leegkoop, inclusief die gore geurkaarsen die de onderverdieping bedwelmen. 

Manger

Ik kan heus leven met het gegeven dat er altijd mensen zullen zijn die het beter kunnen, die mooier zijn, die het beter voor elkaar hebben. Heus. Dat kan me helemaal niet schelen, gun ik ze best. Maar het volgende blog is mij echt te gek. Ik heb het over het blog van Mimi Thorisson, ‘Manger.’ Als dat blog echt is dan weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Als dat blog echt is dan kunnen we allemaal, stuk voor stuk, met onze pies naar de dokter. Mimi is moeder van vier kinderen en stiefmoeder van twee pubers maar dat kun je niet aan Mimi zien want Mimi ziet eruit als een fotomodel van vijftien. Alhoewel ze ook wel iets weg heeft van dat meisje uit de Blue Lagoon. Mimi heeft ook nog eens prachtig lang bruin glanzend haar en draagt altijd mooie jurken. Mimi’s kinderen zien er ook altijd uit om door een ringetje te halen. Nooit aangekoekte yoghurt op die kindermuiltjes, nooit een afgekloven rijstwafel of een klodder notenpasta op die jurkjes. En alsof die kinderen nog niet genoeg zijn heeft Mimi ook altijd precies de juiste accessoires. Het perfecte mandje om appels mee te plukken, het mooiste servies, het mooiste tafellinnen. Alles is mooi bij Mimi thuis. Mimi heeft ook nooit geen zin om te koken, Mimi kookt ook nooit pasta met tomatensaus. Mimi kookt altijd heel uitgebreid. Ze draait haar hand niet om voor het koken van kreeften, het fileren van vissen, het draaien van worsten of het schieten van eenden. Mimi eet alles met heel veel roomboter en slagroom. Bij Mimi zie je daar helemaal niets van. Mimi is vast ook nog eens heel erg aardig want je ziet op haar blog heel vaak chef-koks die dan ook nog eens heel goed bevriend zijn met Mimi. Mimi heeft een hele goede band met de bakker, de slager en de visboer uit de buurt. Al Mimi’s vrienden hebben kinderen en al die kinderen zijn heel erg mooi. Die kinderen zijn het toonbeeld van Franse elegantie. Haar huis is gevuld met gelach. Dat zegt ze zelf. Ze eten keurig en zonder klagen hun confit de canard en de escargots á la Bordelaise. Zelfs wanneer ze aan een kippenboutje kluiven dan doen ze dat met stijl. Dat noemt Mimi dan piratenkip omdat eten met je handen, volgens haar zoon, zo doet denken aan een piraat.

Mimi maakt ook bouchée à la Reine en dan weet ik niet wat dat is maar Mimi heeft het altijd lekker gevonden. Zij vindt het een soort gerecht dat je bij je peettante thuis eet tijdens een Proustiaanse lunch. Als Mimi het simpel wil houden dan bakt ze wat foie gras en dat serveert ze dan met een gepocheerd ei en een Périgueux saus. U weet wel. Tijdens het chateaux spotten, koopt ze wat kwarteltjes die ze, omwikkeld met wijnbladeren, in de oven bereid. Een kweeperen tarte tatin past daar zalig bij. Je moet het op dinsdag wel een beetje simpel houden. U denkt toch niet dat Mimi haar paddenstoelen in een winkel koopt? Mimi trekt er op uit en plukt haar eigen cèpes, een hond in haar kielzog. Ze fotografeert dan zo’n paddenstoel met een perfecte kobaltkleurige achtergrond.

Mimi heeft in Hong-Kong, Singapore, Londen, Reykjavik en Parijs gewoond. Natuurlijk woont Mimi nu in de Médoc met haar man die fotograaf, art-director en hondenfokker is. Ze hebben veertien honden. Veertien, en het is altijd spik en span bij Mimi. Mimi moet, net als de honden, zeven levens hebben want ze heeft altijd tijd om te bloggen. Nooit een onvertogen woord over al die kinderen, al die honden, al dat serviesgoed. Als ze een keer haar dag niet heeft dan bakt ze gewoon een perzik verveine taart of een roze praline taartje en île flottante. En alles is dan weer goed.

Ik haat Mimi. 

Are you Jaap?

 “Are you Jaap?” De vraag was uiteraard retorisch. Alsof onze helderziende, Derek Ogilvie, niet zou weten dat hij inderdaad met Jaap van doen had. Wat er daarna allemaal gebeurde in het televisieprogramma “Unexpected” gaat ieders (behalve Dereks) verstand te boven. Wat de doden allemaal aan dat schriele ventje te melden hebben is werkelijk fantastisch.

Een groep mensen zit in een cirkel in de buitenlucht. Derek loopt rond, geconcentreerd. Hij “ziet” een vinger. “Wie had er iets met zijn middelvinger?” Er is een dame die wel raad weet met die vraag. Haar moeders dochters oma had een keer last van haar vinger en is inmiddels overleden. Dat is wel een voorwaarde: Derek lijkt me niet het type dat graag praat met de levenden. Derek: “Was er wellicht een stukje van die vinger af?” Mevrouw: “Nee, er zat een bult op”. Derek: “Oh, maar die bult is er zeker afgehaald?” Mevrouw: “Nee, maar daar werd wel over gesproken”. Derek voelt het allemaal feilloos aan. Zo knap.

Vervolgens begon Derek over verhalen. Het verhaal was, volgens de overledene althans, nog niet uit. Nee, bevestigde de mevrouw, de dode was ten tijde van haar overlijden een verhaal aan het schrijven en dat was inderdaad nog niet af.

Is er iemand van de aanwezigen ooit op zijn achtste op zijn/haar knie gevallen? Je zou denken dat dit iedereen op zijn achtste weleens overkomt maar Derek weet beter. Achterin de zaal klinkt een enthousiast “ja”. Fantastisch, dan heeft Derek een bericht van dooie opa. Opa meldt dat het hem goed gaat maar dat hij graag zou willen dat zijn kleindochter eindelijk eens stopt met rouwen. Waarom zegt opa niet dat ze eindelijk eens een leuke vent moet zoeken?  

Ik had regelmatig met Derek te doen. Die doden die contact met hem zoeken zijn absoluut de gezelligsten niet. Toegegeven, ze hebben het allemaal het beste met de achterblijvers voor. Er is er geen een die zegt “blijf voor altijd om mij rouwen.” Maar ze zijn zo weinig origineel. Ze zeggen allemaal hetzelfde: word gelukkig, ga leven, ik heb mijn rust gevonden. Bovendien lijken ze stuk voor stuk een preoccupatie te hebben met vlinders, engelen of engelenvleugels. Arme Derek, ik hoop dat RTL4 hem wel een beetje redelijk betaalt. 

Tuinkabouters

Door toeval belandde ik deze week in de wereld van de tuinkabouter. Ik hoor en begrijp uw hoon. Ik had het ook nooit zo op met de kleine mannetjes. Uit betrouwbare bron had ik eens vernomen dat kabouters een gemene rechtse hebben. Je moet erg met ze uitkijken. Zo klein als ze zijn, zo geniepig zijn ze ook. Als je je echter gaat verdiepen in de tuinkabouter dan kom je erachter dat tuinkabouters een reden hebben om zo chagrijnig te zijn. Ze moeten een paar centimeter boven de grond op een stokje staan voor de nodige ventilatie. Hoe vaak ik niet zie dat kabouters plompverloren in het natte gras worden gepleurd als ware het gebruiksvoorwerpen. Het zou toch ook slecht zijn voor Uw humeur om zo behandeld te worden? De tuinkabouter moet bovendien naar binnen met vorst. Ook al een eis die menig tuinkabouterouder aan zijn laars lapt. Zodoende is de tuinkabouter een pissig meneertje geworden. Het is de schuld van de grote mensen. Voortaan de tuinkabouter dus op een stokje zetten zodat er geen vocht intrekt en ongedierte geen kans krijgt een nest te bouwen in uw holle, kleine vriend.  

Ik zou U voorts als overweging willen meegeven eens een snoepkleurige tuinkabouter te kopen. Zo’n kabouter staat enig bij een trendy ingericht interieur. “Een traditionele tuinkabouter in gezelschap van één of meer paddestoelen maken een echt herfsttafereel”. Kijk alstublieft gauw op de tuinkabouterwinkel.nl voor meer geweldige ideeën. Onder het kopje “hippe kabouters” is daar Erik te koop in allerhande snoepkleuren. Ik heb zelf een zwak voor de traditionelere Martin met zijn kleine lantaarn. Of De Kaartclub: 

http://www.tuinkabouterwinkel.nl/Webwinkel-Product-52897/De-kaartclub.html Drie kabouters voor 47,95 euro per man, maar met het juiste onderhoud heb je er jaren plezier van.

Van Erik in zuurstokroze wisten we het altijd al zeker maar inmiddels is het ook voor de andere tuinkabouters een uitgemaakte zaak. Tuinkabouters zijn praktisch allemaal homoseksueel. Wat wil je ook met zo’n mooie rode puntmuts! Bij de Duitse online winkel Zwergen-power (dwergenkracht) kun je desgewenst voor 75 euro een erotische Gartenzwerge kopen. Het gezellige object bestaat uit twee tuinkabouters die op heel intieme wijze van elkaars gezelschap genieten. Het commentaar van de verkoper luidt:

“Auch Gartenzwerge hegen wilde Gelüste, gerne auch mal mit einem ohne Brüste…

Solange es beide wollen ist Homosexualität schön.”

De komende herfst kan het een dolle boel worden in de Nederlandse tuinen. Maar let goed op: een slecht behandelde kabouter is een gemene kabouter!

Sylvie

De voetballerij zit sinds de kredietcrisis kennelijk behoorlijk in het slop. Sylvie Meis, sinds haar huwelijk Sylvie van der Vaart, klust tegenwoordig bij voor Hunkemöller. Het is zo triest gesteld met haar, de spelersalarissen en de lingeriehandel dat je de derde bh bij aanschaf van twee bh’s gratis krijgt. Het reclamefilmpje op televisie is abominabel en dieptreurig. Eerst komt Sylvies rechterborst in beeld, dan haar linker en dan zien we haar in volle glorie. Ze kijkt zo wulps de camera in dat ze lijkt op een Oost-Europese stoeipoes die je via internet een uurtje kan bestellen en met droge ogen beweert anaal heel lekker te vinden. Twee “dubbelgangers” volgen haar in het kielzog. Drie Sylvies, drie bh’s. Sylvie, Sylvie, Sylvie.

Ik had nu juist bedacht dat het best knap van je is dat je zo populair bent geworden in Duitsland. Dat je toch echt over kwaliteiten moet beschikken om in een ander land te mogen jureren in Das Supertalent. Je was je rol als spelersvrouw ontgroeid, je had naam gemaakt voor jezelf. Ik vond het knap hoe je met je ziekte bent omgegaan. En nu, hang je als de eerste de beste goedkope trien in je bh in een tramhokje. Wat bezielde je? Wat heeft het je opgeleverd? Ben je zo graatmager omdat jullie echt niet langer konden rondkomen?

Dat Tottenham Hotspur waar je man voor voetbalt betaalt ook knap beroerd. Dat heb ik allang gezien. Met een maandsalaris van Euro 301.666,00 red je het tegenwoordig amper nog en die schnabbels in Duitsland van jou leveren natuurlijk ook niet veel meer op. En dan heb je nog een kind waar af en toe een cadeautje voor moet worden gekocht. Geen wonder dat je uit pure wanhoop ook nog een handeltje in plastic nepnagels bent begonnen. Ik kan ze voor 7,95 kopen bij Etos. Echt, Sylvie? Plastic nepnagels? Met plastic nepnagels krijg je toch zeker de haakjes van die lelijke bh’s niet open. Met zulke nagels kun je niet eens het kleingeld van de keukentafel oprapen. Ik snap dat het niet meeviel om elke ochtend voor dag en dauw langs de stoepen te struinen in de hoop lege flessen te vinden en die in te leveren voor het statiegeld. Met die nagels is dat helemaal geen doen. Maar de Hunkemöller? En plastic nagels?

Wat is het volgende project? Netkousen, krulspelden? Ik vrees het ergste. Je hebt al aan RTL Boulevard laten weten het een enorme eer te vinden om door “zo’n sterk merk” als model te worden gevraagd. Je hebt natuurlijk ook een heel mooi lichaam. Zo’n lichaam moet getoond worden. Altijd, zo vaak mogelijk en met zoveel mogelijk dubbelgangers. Ooit zei je: “Rafael loves jarretels. Zo ziet hij mij het liefst. Het is toch de ultieme fantasie als een vrouw in kousen en jarretels op je wacht. Ik sta echter niet elke avond in de steigers hoor.” Je mag dan wel niet dagelijks “in de steigers” staan, gelukkig sta je nu wel dagelijks in je ondergoed in alle tramhokjes. 

Loempia’s en liften

Er wordt mij de laatste tijd regelmatig gevraagd waarom ik zo weinig blog sinds ik terug ben in Amsterdam. Ik heb me dat zelf ook afgevraagd en het antwoord is bedroevend. Amsterdam verwondert me gewoonweg minder. Hoewel, er is één ding waarover ik mij voortdurend verwonder: Waarom ruiken liften toch altijd zo naar gefrituurde loempia’s. Zijn het vooral Chinezen die in Nederland met de lift gaan? Of eten mensen hun loempia’s bij voorkeur in de lift? Wie zal het zeggen. Wat ik mij ook regelmatig afvraag is wat al die gezonde mensen met twee functionerende benen zonder rolstoel of kinderwagen toch allemaal in die liften doen? Ik kwam werkelijk nooit in een lift voordat ik een kind (en dus kinderwagen) kreeg.

Wist U trouwens dat de grootste loempiafabriek van Europa in Katwijk staat? Ze produceren daar dagelijks 700.000 loempia’s. Wat zal het daar naar lift ruiken.

Het is ook vreemd om te constateren dat sommige verwonderingen mondiaal zijn geworden. Zo waren Echtgenoot en ik er zeker van dat de populariteit van tatoeages in de Verenigde Staten ongekend was buiten de Staten. We ontwikkelden een hele theorie over tatoeages, misschien zelfs een cultuurgeschiedenis, waarin wij de tatoeage zagen als een teken van memorie. Onze theorie kwam er, in het kort, op neer dat juist Amerikanen zo’n behoefte hebben aan tatoeages omdat ze veel minder historische wortels bezitten. En toen…

… verhuisden we naar Berlijn en bleek iedereen daar ook helemaal ondergeïnkt te zijn. En toen verhuisden we naar Amsterdam en ook hier loopt iedereen erbij als een stamhoofd van een ver afgelegen exotisch steppenvolk. Herdenken, gedenken en decoreren is dus niet typisch Amerikaans maar we doen het allemaal.

Toch ruikt de lift in Berlijn niet naar loempia’s.

En dan ben je terug in Amsterdam. En weet U, Albert Heijn vraagt nog stééds of ik nog een bonuskaart heb. En, wat Nederlanders ook nog steeds doen is onbeschaamd voordringen. Als ik iets aan Amerika kan waarderen is het haar beleefdheid en de ordentelijke manier waarop zij rijen vormt. In de Verenigde Staten weet je tenminste zeker dat je nooit langer wacht dan eerlijk is. 

Zouden de voordringers ook de loempiaeters van de liften zijn? 

Meisjes

Snoezig liedje van Boy Roy met videoclip met Hadewych Minis, Annet Malherbe, Kristien Hemmerechts en tuttebel Halina Reijn. Een ode aan meisjes van alle leeftijden.

http://youtu.be/EsDV8nvFJow

Berlin baby

Het begint al tijdens de zwangerschap: winkelen. Een baby krijgen betekent één grote shopping extravaganza. Want, zo staat in alle boekjes, een baby heeft heel veel nodig! En natuurlijk wil je de allerbeste ouder voor je kind worden dus je koopt braaf wat je voorgeschreven wordt en een beetje meer om nog béter te zijn dan de andere ouders. Je gunt je kind immers het allerbeste. Knisperend acryl en knuffels zonder bezieling horen in een blije babywereld niet thuis. Rompertjes van de Zeeman zijn uiteraard niet goed genoeg: ze moeten van Petit Bateau of Smafolk zijn. Het leven van de baby moet immers goed en smaakvol beginnen. Huilt je baby? Dan komt dat vast omdat je hem niet in een Aden en Anaisdoek hebt ingebakerd http://www.adenandanais.com/shop/classic.aspx. Het is altruïstische hebzucht. Onder het mom van goed ouderschap zoveel mogelijk mooie spullen willen vergaren. Sterker nog, wanneer je het niet doet ben je een slechte ouder. Ik beken volledige schuld. Ik ben volkomen weerloos bij het zien van polkadotjurkjes van Eponime, jumpers van Makié, gestreepte maillots van Melton en rompertjes met frisgroene appels van Smafolk. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter op een matras van “eng” spul zou moeten slapen dus is haar matrasje een Coco mat organic crib mattress dat uiteraard een rib uit je lijf kost. Alles moet duurzaam, biologisch, mooi, schattig en origineel. Er worden snoezige stofjes en bollen angorawol gekocht om de baby in visuele weelde op de wereld te kunnen zetten. Zelfgebreide dekentjes, vestjes, mutsjes en schoentjes, zelfgenaaide lakentjes en gordijnen. In mijn geval breien en naaien moeder en schoonmoeder zich het schompes. Geen avond meer vrij voor de televisie maar bikkelen in de naaikamertjes. En ook al lijkt dit alles op ordinaire hebzucht het is ook wel degelijk nuttig. Mag de wereld voordat zij rauw wordt alsjeblieft liefelijk zijn en met zorg ingericht? De keiharde confrontatie met het leven nog even buiten de deur gehouden door zachte dekentjes en gebreide knuffels? Ik wil geen verwende materialist opvoeden maar de wereld is een betere plek waar schoonheid gewaardeerd wordt. Ik neem Cato niet voor niets zo vaak mee naar het museum! Ik zal spoedig bloggen over de meest fantastische musea in Berlijn die, onbegrijpelijk genoeg, vaak praktisch leeg en onbezocht zijn. Een bezoek aan Berlijn is overigens niets waard zonder ook een bezoek aan de dierentuin. 

Afijn, winkelen dus.

In twee maanden tijd ben ik een Berlijnse babywinkelexpert geworden en dus heb ik onderstaand lijstje gemaakt voor iedere zwangere, jonge moeder, oma's en opa's en mannen en vrouwen die cadeaus willen meebrengen uit Duitsland. Je kunt natuurlijk ook hele lieve babykleertjes bij de Hema en H&M kopen (kijk vooral naar die mooie duurzame babylijn) maar daarvoor hoef je niet naar Berlijn. De meeste van deze winkels kun je absoluut niet vinden wanneer je op een korte stedentrip bent (onwaarschijnlijke straten, gekke hoeken: met andere woorden: je hebt dit lijstje echt nodig!). 

Onderstaande winkels zijn allemaal in Prenzlauer Berg (het baby walhalla van Berlijn).

d.nik

Wörther Straße 14

Bij d.nik vind je de hele mooie knuffels van Senger (http://www.senger-tierpuppen.de/). Ik ben helemaal verliefd op de gans en de kameel (waarom zijn ze zo duur?). In de winkel worden ook mooie Scandinavische kindermeubels verkocht.

Die Kinderstube

Knaakstraße 20a (hoek Rykestr.)

Een hele fijne winkel. Veel speelgoed van Käthe Kruse (http://www.kaethe-kruse.de), hele mooie kleding (o.a. superschattige kimono’s voor kleine meisjes) en heel veel handig en mooi Duits spul. Denk bijvoorbeeld aan die heerlijke Duitse dekbedden in hotels en dan in mini-slaapzakuitvoering. 

Die Kleine Gesellschaft

Rykestraße 41

Heel veel speelgoed. Voor baby’s en voor oudere kinderen. Veel van Käthe Kruse maar ook bijvoorbeeld veel houten groente, fruit en gebakken eieren, mobiles en kleine verjaardagscadeautjes.

Woll-Igel

Schönhauser Allee 180 (hoek Fehrbelliner Str.)

Hier verkopen ze veel houten speelgoed en natuurtextiel. De winkel is minder “hip” dan de andere winkels in deze lijst maar ze verkopen er bijna alles. Ze hebben een ruim assortiment aan mooi degelijk Duits kinderspul. Schapenbont voor in de kinderwagen, katoenen luiers, hele fijne degelijke Duitse slaapzakjes, babybadjes en speelgoed voor iets oudere kinderen.

C 37

Choriner Straße 37

Hele mooie winkel. Als ik niet al een luiertas had dan had ik er hier waarschijnlijk één gekocht. De kleding is ook prachtig. Eén van de verkoopsters van deze winkel komt uit Columbia en verkoopt hier haar zelfbedrukte kleding. Heel erg fijn: stoffen bedrukt met zee-egels, walvissen en andere wonderen. Ook prachtige dekentjes, lampen en kinderschoenen (waaronder een grote verzameling regenlaarsjes). Wanneer Cato groter is dan koop ik hier een regenjasje voor haar (ik zag er één met kikkers en krokodillen). Naast deze winkel zit een tweedehands zaak volgepropt met knuffels, auto's, lego en nog veel meer. De winkel loopt letterlijk over van kinderspul. Voor oudere kinderen kun je hier, vermoed ik, erg goed slagen.

Winzig & Klein Kindermoden

Veteranenstrace 24 (deze straat is een must-go wanneer je van naaien houdt. Er zitten een paar winkels met de mooiste kinderstoffen, ga naar Frau Tulpe!).

Hele mooie chique winkel. Een beetje landelijke stijl. Veel Franse en Frans aandoende kleding (o.a. Eponime) en hele mooie schoentjes (o.a. van het Hollandse merk Boumy). Cato’s eerste schoentjes (leren donkerblauwe Boumy’s) zijn hier gekocht.

Mia Mohnstreusel

Pappelallee 18

De winkel is een beetje chaotisch want het is helemaal volgepropt met kinderkleding. Hier kun je je hart ophalen aan rompertjes en andere kleding van Smafolk. Ze hebben ook een grote collectie maillots!

HIT-IN.TV

Oderberger straße 34

Een winkel met kleding voor kinderen en dames. Allemaal van Berlijnse ontwerpers. Ik kocht er een joggingbroek voor Cato in hard blauw met opzetstukken van verschillende kleuren bij de knieën. Ik denk dat je hier nog beter kunt slagen wanneer je kind een jaar of twee is. Hele stoere truien met blaffende wolven, piratenrugzakken en mooie rokjes met felgekleurde stoffen.

Minouche

Sredzikistraße 22

Een vreemde eend in de bijt. De eigenaresse had ten tijde van mijn bezoek haar been gebroken en zat met haar been in het gips aan de telefoon. Ze was bepaald niet aardig terwijl ze haar klanten en leveranciers liet weten voorlopig niet te kunnen werken. Het kan ook de Duitse taal zijn maar ze klonk nogal krengerig. Ik neem de winkel toch op in het lijstje omdat het een aardige tweedehandswinkel is. Je kunt er goed dingen kopen die je nu eenmaal echt nodig hebt, die saai zijn om te kopen maar wel broodnodig (een autostoeltje bijvoorbeeld). Ik kocht er een piepklein houten nijlpaardje dat kan rollen (ook heel nuttig). Dat kon ik echt niet laten omdat nijlpaarden één van mijn lievelingsdieren zijn.

Kijk ook uit naar LPG BioMarkt (ik ga bijna dagelijks naar de LPG op de Kollwitzstraße). Dit is een hele fijne biologische supermarkt waar je ook kinderkruikjes, babyborstels, Weledaproducten en andere kindersnuisterijen kunt kopen. Er is een klein speelplaatsje waar je oudere kinderen even kunt “kwijt spelen” zodat je rustig je boodschappen kunt doen en op de toiletten kun je je baby ook verschonen. 

Ga tot slot naar Onkel Albert, een speelcafé speciaal voor ouders en kinderen

Zionskirchstraße 63

Je kunt er lunchen en limonade drinken en je kinderen kunnen er spelen terwijl jij uitblust met een lekkere kop koffie. Het kost een euro om ze in een speciaal ingerichte binnenspeeltuin te laten spelen. Er is een ballen- en zandbak, er zijn driewielers en meer knuffels en speelgoed dan voor te stellen. Uiteraard zijn de toiletten voorzien van een commode met luiers en vochtige doekjes.

Zo. Berlijn Baby dus. Was dit nuttig of niet? 

Ergernissen 3

Soms ben ik zo moe dat ik mezelf erop betrap dat ik met mijn heupen heen en weer sta te wiegen zonder dat ik mijn dochter aan het dragen ben. Dat wiegen is een automatisme geworden. Sta ik daar als een idioot met mijn heupen te wiegen zonder kind. Een lege kinderwagen wordt soms ook heen en weer gereden terwijl dochterlief allang in haar wieg ligt of in de armen van Echtgenoot. Baby’s zijn ongelooflijk leuk en lief maar niemand vertelt je dat ze ook ongelooflijk veel werk zijn. Daar hoor je dus nooit iemand over. Ze zijn bovendien gewelddadig. Je let even niet op en ze hebben zo een klein prikkevingertje in je oog gepord, of ze schoppen je met die kleine mollige puttobeentjes in je kruis. Aan je haar of aan je oorbel trekken is ook een favoriete bezigheid van die kleine tandenloze luierpoepers. Baby’s komen met veel weg omdat ze zo leuk zijn om te zien. Weet U wat naar is om te zien? Vrouwen van middelbare leeftijd die op een straat een ijsje eten. Daar word ik echt diepongelukkig van. Ik zal wel weer de enige zijn die echt hele enge associaties heeft bij bolletjes ijs en likkende tongen in combinatie met oudere dames.

Mensen die vies eten zijn sowieso een grote ergernis. Malers: zij die hun eten door hun gehele mond laten gaan. Slikkers: zij die slikken bij de eerste hap. Kauwers: zij die te lang kauwen alvorens te slikken. Ik hoor U denken: “op die manier kan ik het nooit goed doen”. Dat is dus niet waar. U kunt het best goed doen maar het moet gewoon even op mijn manier. Geen gemaal, geslik, gekauw, geen bananen in de metro, geen kauwgom waar dan ook, geen ijsjes in het openbaar voor mensen boven de vijftig. Als ik iets lelijks wil zien dan surf ik wel naar youporn.

Over seks gesproken. Ik heb het in dit blog veel te weinig over seks. Ik ben nu moeder dus het is waarschijnlijk ongepast om het over seks te hebben. Mijn oom (zelf homo) vertelde mij dat er mannen zijn die geilen op vrouwen die de borst geven. Ik geef overal de borst en ga over mijn nek bij de gedachte dat er iemand zou zijn die daarop kickt. Ik heb het dan ook nog niet opgemerkt. Ik merk het überhaupt niet meer als mannen met mij flirten. Misschien doen ze het ook wel niet. Hoewel ik laatst in de pizzeria een Peroni bestelde (dat is een biertje) en de ober mij knipogend vroeg of ik geen pepperoni (dat is een worst) wilde. 

Bioland Berlijn

Afgelopen donderdag was ik in Dahlem dorf, in het zuidwesten van Berlijn. Dit deel van de stad is gemakkelijk te bereiken per metro (hoewel U moet rekenen op een lange reis; ongeveer een uur), er is geen kip en het is er idyllisch. Ik bezocht in Dahlem een biologische boerderij (Bioland), schuin tegenover het schattigste metrostation ter wereld. Eenmaal binnen de poorten van deze boerderij is Berlijn ver te zoeken. Niets herinnert nog aan de stad. Er staat een tractor, er zit een oudere dame boontjes te doppen in de schaduw van een boom (dit verzin ik niet eens), er is een imker, je vindt er een stalletje waar groenten en fruit wordt verkocht en je kunt er bonen-tomatensoep en quiche kopen die je onder een parasol kunt eten. Achter de boerderij liggen de weilanden. Koeien staan er te grazen, kippen scharrelen wat rond en her en der staan bankjes waar mensen zitten te lezen. Ik vond het heerlijk om even uit de stad weg te zijn (hoewel het in Berlijn nooit echt heel druk is). Dochterlief reageert op elke bromvlieg en zwaluw alsof zij hun kunstjes uitvoeren speciaal voor haar vermaak. Bij het stalletje kocht ik de heerlijkste producten. Op mijn blog “Eva kookt over” volgt morgen het recept voor een perfecte clafoutis aux pruneaux. 

Berthe en jonge sla

Ik verslikte me bijna in mijn toast met abrikozenjam toen ik eergisteren mijn virtuele krant “opensloeg” en tussen de overlijdensadvertenties zag staan dat Berthe Meijer op 10 juli is overleden. Dit nieuws was mij ontgaan. Wellicht was het overschaduwd door het overlijden van Rutger Kopland in dezelfde week. Het is een bijzondere samenloop van doden. De dichter die zo mooi schreef over jonge sla en de schrijfster van het kookboek waarmee ik voor het eerst begon met koken. De kookcursus van het buurthuis in de Vinkenstraat en het kinderkookcafé niet meegerekend. Het NRC Handelsblad Kookboek van haar hand heb ik dikwijls geraadpleegd. Mijn vader reisde al heel vroeg de wereld over en zette mij thuis de meest exotische maaltijden voor dus ik heb me pas recent gerealiseerd hoe bijzonder het eigenlijk was dat Berthe al met Noord-Afrikaanse en Aziatische recepten aankwam terwijl de spruitenlucht nog in menig Hollanse keuken hing. Zij leerde ons tabouleh eten voordat het “in” was virtueel mee te protesteren met de betogers op het Tahrirplein in Caïro of om Instagramfoto’s te maken in Marrakech. Overigens zien met Instagram alle foto’s eruit alsof ze in de jaren zeventig in Beirut zijn genomen.

Soms maak je kennis met mensen die je nooit zult ontmoeten. En soms denk je dan te weten dat je het goed met ze zou kunnen vinden. Ik denk dat ik Berthe een leuk mens had gevonden. Net zoals ik denk dat ik Jamie Oliver een leeghoofd zou vinden en Mick Jagger een vervelende zeikdoos, maar dat terzijde.

Voor Berthe, die de Holocaust overleefde en tegelijkertijd met Anne Frank in concentratiekamp Bergen-Belsen zat, is het leven na de oorlog nooit meer eenvoudig geworden. Voor haar is er nooit vrede gekomen: in haar hoofd is het altijd oorlog gebleven. Haar voorraadkasten stonden altijd vol, ze durfde niet in drukke bussen, stapte nooit in de lift en ze bewoonde slechts huizen die voorzien waren van goede schuilplaatsen. Toen ze kon terugkijken op haar leven schreef ze haar memoires Leven na Anne Frank. Niet om te kunnen berusten in het verleden, niet om af te sluiten en niet om te vergeven maar om te verklaren waarom zij, en andere oorlogssslachtoffers, is [en zijn] zoals ze is. Oorlog in haar hoofd maar toch ook de energie om er iets van te maken. Ze wilde de moffen (haar woorden) niet de eer geven om verdrietig in een hoekje te gaan zitten. Ze voelde zich aan de doden verplicht om iets van het leven te maken. Ze woonde drie jaar lang onder Gerard Reve en Hanny Michaelis op de Oude Achterburgwal. Ze had drie jaar lang een verhouding met Ischa Meijer die ze als baby nog had meegemaakt in Bergen-Belsen. Ze werd culinair recensente bij NRC Handelsblad en schreef verschillende kookboeken. Voor mij was ze een groot voorbeeld omdat ze nooit kwam met antwoorden, oplossingen en vrolijke prietpraat over vergeving. Ze leefde met alle gruwelijkheden van haar verleden en maakte er desondanks iets van. Desnoods met dure bonbons, cream cheese of twee ons ossenworst. Berthe kon zichzelf gelukkig koken.

Berthe, rust zacht.

Jonge Sla

Alles kan ik verdragen,

het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje

aardappelen kan ik met droge ogen

zien rooien, daar ben ik

werkelijk hard in.

Maar jonge sla in september,

net geplant, slap nog,

in vochtige bedjes, nee.